Związek Zawodowy Pracowników Przemysłu Miedziowego (ZZPPM) poinformował w swoich dokumentach o wstrzymaniu wypłaty czternastej pensji dla kilkudziesięciu pracowników tej firmy. Wypłat tych odmówiono związkowcom za ich udział w dwugodzinnym strajku ostrzegawczym, jaki został proklamowany w dniu 11 sierpnia minionego roku.
Strajk ten był sygnałem sprzeciwu dla planowanej wtedy sprzedaży 10 proc. akcji tej firmy będących w posiadaniu ministra Skarbu Państwa. Związkowcy nic nie osiągnęli, a pod koniec ubiegłego roku akcje te zostały sprzedane.
Niemniej sam sprzeciw związkowy był wydarzeniem nie tylko o znaczeniu lokalnym. Miał on też spektakularne momenty polityczne. Przede wszystkim zaatakowano premiera za jego obietnice przedwyborcze utrzymania dotychczasowego stanu własności akcji KGHM. Zwołano kilka konferencji prasowych i poselskich, na których nawet część polityków obozu rządzącego opowiedziała się po stronie związkowej.
Wszystko to stawiało rząd i zarząd firmy w złym świetle, jako tych, którzy nie potrafią utrzymać dyscypliny wśród podległej sobie załogi.
Ze względu na trudną sytuację firmy, związki z biegiem czasu wycofały się z drastycznych form protestu.
Teraz przyszedł czas i okazja do pokazania, kto rządzi firmą i jak będą traktowani ci, którzy nie chcą podporządkować się postanowieniom rządu i zarządu.
Strajk ostrzegawczy
Chcąc zrozumieć, o co chodzi w dzisiejszym sporze o wypłatę czternastej pensji trzeba sięgnąć pamięcią przynajmniej pół roku wstecz.
Wyznaczony na 11 sierpnia 2009 strajk ostrzegawczy miał być przeprowadzony we wszystkich oddziałach KGHM pomiędzy godziną 6.00 a 8.00.
Według w miarę wiarygodnych relacji strajk ten nie był udany. Wzięło w nim udział od kilkunastu do pięćdziesięciu procent załogi w poszczególnych zakładach. Praktycznie trwał on około godziny. Najłatwiej został przeprowadzony w kopalniach KGHM, gdzie wystarczyło, że zorganizowane grupy związkowe zablokowały szyby zjazdowe. W ten sposób kilka tysięcy górników chcąc nie chcąc wzięło udział w tym strajku. Tak czy inaczej była to groźna dla zarządu firmy demonstracja związkowej siły.
Strategia strachu
Wiadomo, że skuteczne straszenie zarządu tak wielkiej firmy nie może ujść bezkarnie. Toteż cierpliwie czekano na właściwy moment, który nadszedł z chwilą wypłaty czternastej pensji.
Nie wszyscy muszą ją otrzymać. Wypłaca się ją tym, którzy nienagannie przepracowali miniony rok. Wiadomo, że kto strajkuje (szczególnie, że według zarządu w sposób nielegalny), nie pracuje wzorowo. To jest wystarczającym uzasadnieniem dla odmówienia wypłaty czternastej pensji tego rodzaju pracownikom. W teorii sprawa prosta.
W praktyce dotyczy to minimum kilku tysięcy ludzi. Niewypłacenie im tej nagrody mogłoby tych ludzi zmobilizować do prawdziwego strajku, po którym zarząd prawdopodobnie już by nie wrócił na swoje lukratywne stanowiska.
Mając to wszystko na uwadze postanowiono objąć amnestią wszystkich uczestników strajku ostrzegawczego. Jednakże za wyjątkiem jego kilkudziesięciu przywódców. To im wstrzymano wypłaty „czternastek”.
Związkowa odpowiedź
Odpowiedź związków jest hałaśliwa medialnie, lecz dziwnie spokojna pod względem merytorycznym. Związki mają swoją skromną kasę i wszystkim pokrzywdzonym wypłacają równowartość utraconych wynagrodzeń. W ten sposób do zera zniwelowano zastraszenie finansowe.
Jednocześnie związkowcy skierowali do sądu pozwy o nieuzasadnione wstrzymanie tych wypłat. Zarząd znajdzie się w kłopotliwej sytuacji, gdyż brak jest sensownych uzasadnień dla objęcia jednych pracowników amnestią, a drugich nie.
Ewentualna przegrana związkowców w sądzie skutkuje zachowaniem stanu obecnego. Gorzej jednak będzie, kiedy zarząd przegra sprawę sądową. Jego porażka będzie prestiżowa, zachęci związkowców do akcji strajkowej, co pod żadnym względem nie przysłuży się firmie.
Związkowa wygrana będzie miał nie tylko wymiar finansowy, który coraz bardziej wydaje się drugorzędny. Będzie upadkiem autorytetu zarządu i jego prezesa, którzy prawdopodobnie podzielą wtedy los swoich niedawnych poprzedników.
Eldorado
Wstrzymanie wypłat czternastej pensji przywódcom związkowym każe przyjrzeć się sytuacji finansowej firmy. To stanowcze postanowienie byłoby jeszcze jakoś usprawiedliwione, gdyby kasa była pusta. Tymczasem jest dokładnie odwrotnie.
Mimo kryzysu na całym świecie ceny miedzi stale są bardzo wysokie. Skonsolidowany raport kwartalny sporządzony przez polski portal finansowy ”Bankier” wskazuje, że zysk netto za ubiegły rok nieznacznie przekroczy sumę dwóch miliardów złotych. Pieniędzy nie brakuje i tych kilkaset tysięcy złotych uzyskanych z wstrzymania wypłat czternastej pensji w niczym nie zmienia sytuacji firmy.
Wszystko to jest bardzo dziwne. Firma jest w doskonałej kondycji finansowej. Jednakże im lepiej w finansach tym gorzej między ludźmi kierującymi tym najbogatszym w Polsce górniczym „Eldorado”.
Kto sieje wiatr?
Kilka dni temu, zarząd KGHM bez żadnego uzasadnienia nagle ogłosił, że wycofuje swoje udziały w przewidywanej budowie kopalni odkrywkowej węgla brunatnego w rejonie Legnicy. Mimo to potwierdza swoje zaangażowanie w branży energetycznej. Będzie budować w Polkowicach elektrownię opalaną węglem kamiennym dowożonym z Górnego Śląska.
Pozornie antyrządowa decyzja KGHM wszelkie starania dla uruchomienia tej inwestycji czyni prawie że bezprzedmiotowymi. Wynika to z innej opcji politycznej KGHM, niż ta, która aktualnie odpowiada za gospodarkę i energetykę.
Jest to kolejna karkołomna decyzja władz firmy, która nie wiadomo jeszcze jak się zakończy. Pewne jest jednak, że resort gospodarki nie ugnie się pod naciskiem KGHM. Wydaje się, że obecny zarząd tej firmy potrzebuje jak tlenu wrogów i przeciwników.
Tu można tyko powtórzyć znane przysłowie, że kto sieje wiatr ten zbiera burzę.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
Chwała Najwyższemu , że nie było kupców na nasze Beechcrafty i Antki czy jak to tam się zwią podniebne rumaki w stadninie KGHM. Nie odcieli sobie drogi odwrotu! W takim razie jak mają zabezpieczone zaplecze (to w sztuce wojennej podstawa – patrz Clausewitz) to być może ruszą do ataku! Walczyć z kosztami i modernizacją zakładu? Czy dalej rakiem będą do przodu?!
Droga ewakucyjna jest bardzo krótka i liczy sobie ok. 2 km. Tyle wynosi odległość Biura Zarządu od lotniska w Lubinie. Można uciekać nawet pieszo.
Zgadzam się z Panem. Państwowe wcale nie znaczy złe. Lub całkowicie złe. Przykład codelco w Chile czy LKAB w Szwecji. W przypadku pierwszego nie błyszczy on w stosunku do swoich lokalnych prywatnych konkurentów (średnio koszty są o 10 % wyższe w Codelco), ale mając w tle KGHM , Codelco to gwiazda polarna a KGHM to czarna dziura. Ręce opadają studiując stopień zaawansowania technologicznego u nas. W zarządzie spodziewam się nikt nie wie jak się wydobywa w Codelco, jakie nowe techniki przetwarzania tam wprowadzają, jak monitorują stany produkcyjne i swoich ludzi, jak nadzorują nad poszczególnym etapami procesów produkcyjnych, jakie metody prewencji wypadkowej tam stosują,ile wydają na Badania i Rozwój, co się dzieję z odpadami , i tak dalej. Trudno przypuszczać zresztą aby to wiedzieli, skoro rok temu dali 20 mln złotych aby się dowiedzieć jak wygląda ich produkcja we własnym KGHM i dlaczego jest tak nieefektywnie. Ale co tam. Dla tych gości problemem najważniejszym jak zaplanować szybką i efektywną drogę ewakuacyjną w przypadku następnego wyłamania bramy przez kochane ZZ.
Jest to następny przykład braku racjonalnego działania w firmie, na rzecz załatwiania interesów politycznych mocodaców. Jest to też kolejne wezwanie do całkowitej prywatyzacji firmy, co będzie z jednej strony niezwykłym wyzwaniem dla mobilizacji związków zawodowych, a z drugiej będzie odpolitycznieniem jej struktur na rzecz wydajności, ekonomii i znacznie lepszych wyników produkcyjnych. Państwowa firma w Polsce źle działa nie dlatego, że jest państwowa, tylko dlatego, ze struktury polityczne rządzące państwem są mafijne, aby nie powiedzieć przestępcze, co degeneruje tak bogatą firmę w sposób całkowicie oczywisty.
Typowy przykład nowego/starego modelu zarządzania „styl KGHM”. Właśnie , jak Pan napisał, sedno tkwi w tych lukratywnych stołkach dla podejmujących decyzję. Ten styl pracy „spływa” od ich mocodawców w Warszawie, którzy są mistrzami w unikaniu podejmowania trudnych decyzji. Akuratnie w tej dziedzinie nie ma znaczenia , która partia rządzi w Warszawce, pomimo przedwyborczych haseł wszystkie można wrzucić do jedno worka „Teraz My”. SLD, PiS i PO powtarzają te same błędy – ich namiestnicy w KGHM w mniejszym czy większym stopniu nie znają się na biznesie górniczym. Trzon wykonawczy czyli dyrektorzy i kierownicy od roboty swoje wykształcenie i wiedzę posiędli w innej epoce – wydarcia tony z podziemia. Nic więcej. Nie liczy się koszt, nie liczy się marnotrastwo zasobu ( niski poziom odzysku Cu z nadawy,fatalny sposób przetwarzania i straty metali rzadkich), nie liczy się ekologia. Brak strategii rozwoju górnictwa miedzi oparatego na własnych technologiach i wypracowania innych technolgii wydobycia i przeróbki rudy – to skutkuje kompletną, bezradnością gdy nadarza się okazja do przejęć firm surowcowych lub zakupu nowych złóż. Spory na lini związki – zarząd ? Teatr dla ubogich postronnych widzów , bez znaczenia dla firmy. Odpowiedzialny jest Zarząd za sytuację, on decyduje o przyszłości firmy. ZZ nie tworzą strategii. Oni reagują na kreowane decyzje (lub najczęściej w przypadku KGHM ich brak).