Transakcja kupna przez KGHM kanadyjskiej spółki Quadra FNX jest istotna ze względu na należące w do niej w połowie duże złoże rud miedzi Sierra Gorda w Chile.
Reszta to może nie obciążenie, ale też żadna rewelacja. Obecna produkcja tej spółki funkcjonującej pod nową nazwą KGHM International to ok. 100 tys. ton miedzi z rocznym zyskiem ok. 170 milionów dolarów. Dla porównania zysk KGHM w 2011 roku wyniósł 11,3 mld zł. Przy produkcji KGHM 527 tys. ton - jedna piąta to ok. 2 miliardy złotych, czyli ok. 600 milionów dolarów zysku na produkcji ok. 100 tys. ton miedzi. Dlatego zyski przejętej Quadra FNX trudno uważać za rewelacyjne, kiedy w przeliczeniu tylko na miedź są one ok. trzy - czterokrotnie niże od uzyskiwanych w KGHM. Tym bardziej w tym kontekście 55 procent własności dużego złoża Sierra Gorda w Chile jest celem samym w sobie wartym zachodu i wszelkich innych poświęceń, w tym również wspomnianych mało rewelacyjnych wyników finansowych w pozostałych kopalniach przejętej spółki.
Zagadka Sierra Gorda
Pod tą nazwą chilijskie złoże miedzi figuruje tylko w polskich mediach i informacjach związanych z wspomnianą transakcją KGHM. Wszędzie indziej jest to powszechnie znana nazwa chilijskiej gminy i jej małej "stolicy" na Pustyni Atakama. Wieś o tej nazwie liczy sobie ok. 2500 mieszkańców i ze względu na swoje pustynne położenie odnotowana jest we wszystkich atlasach Chile. Jest to jedna z największych gmin w tym państwie i ma powierzchnię ok. 13 tys. km kwadratowych. Odpowiada to obszarowi jednego z mniejszych województw w Polsce np. lubuskiego, śląskiego, czy też świętokrzyskiego. Nawet na stronie internetowej lubińskiej firmy złoże to zaznaczone jest pięć kilometrów na północ od miejscowości Sierra Gorda i nosi nazwę "CATABELA PIT".
Złoże to, będące współwłasnością z japońską firma Sumitomo, posiada formę porfirowego komina o powierzchni ok. 3 km kwadratowych. Rejon ten to zachodnie zbocza górskiego pasma Andów. Znajduje się on mniej więcej w połowie odległości pomiędzy stożkami wygasłych wulkanów stanowiących wierzchołki tych gór a brzegiem Oceanu Spokojnego. Ich szczytowe partie osiągają wysokość ok. 6000 m npm. Sierra Gorda znajduje się na wysokości ok. 2000 m npm. Miejscowość ta położona jest 140 km na północny wschód od portowego miasta Antofagasta. które jest też stolicą całego regionu (318 tys. ludności). Najbliższy wygasły wulkan znajduje się ok. 150 km na wschód od Sierra Gorda. Ma on wysokość 5930 m npm i nazywa się Volcano Licancabur. Ciekawostką jest fakt, że jego krater wypełnia niewielkie jezioro stale pokryte lodem. Jest to jedno z najwyżej położonych jezior na świecie. W tym samym rejonie znajduje się jeszcze kilka podobnych złóż rud miedzi. Są to złoża El Tescoro, Esperanta, Telegrafo i wiele innych.
Nazwa Sierra Gorda jest wieloznaczna i nie oddaje ona istoty górniczego projektu KGHM, a raczej wskazuje tylko na jego lokalizację, która na pustyni Atakama może być zorientowana tylko w stosunku do najbliżej położonej miejscowości. Kamienista pustynia o powierzchni ok. 100 tys. km kwadratowych uznawana jest jako jedno z najbardziej suchych miejsc na ziemi. Cały ten obszar położony jest ok. 1600 km na północ od stolicy kraju Santiago.
Złoże miedzi
Silna konkurencja w inwestycjach i zakupach surowców na świecie sprawiła, że dla KGHM pozostało już jedno z mniejszych złóż w tym regionie. Zawartość miedzi w rudzie w granicach 0,39 procenta miedzi w Polsce przyjmowana jest za graniczną wartość dla opłacalnej eksploatacji. Tu przy znaczących zasobach, znacznie uproszczonej technologii uzyskiwania wzbogaconego koncentratu jest to bardzo opłacalna inwestycja.
Uzyskanie dostępu do tego złoża nie było wcale łatwe. Od samego początku kilkuletnich już starań KGHM było ono celem tej firmy. Niestety, to co udało się japońskiemu Sumitomo, który za około jeden miliard dolarów zakupił 45 procent akcji do eksploatacji tego złoża nie powiodło się dla KGHM. Będąca właścicielem większościowych udziałów Quadra FNX nie chciała ich odstąpić dla KGHM na podobnych warunkach jak dla Sumitomo.
Zmusiło to lubińską firmę miedziową do kupienia całej spółki wraz ze złożem Sierra Gorda nie za jeden miliard dolarów, ale całość za 2,9 miliarda. Jest to równowartość inwestycji, jaką trzeba jeszcze włożyć w Sierra Gorda. Zasoby przemysłowe tego złoża wynoszą ok. 1,3 miliarda ton rudy i około 500 tysięcy ton miedzi. Sama tylko miedź wydobyta z tego złoża dzisiaj stanowi wartość około 40 miliardów dolarów. Zakładając, że koszta udostępnienia złoża i jego eksploatacji wyniosą połowę tej wartości, to pozostały zysk, nawet podzielony na jego dwóch właścicieli wyniesie ok. 10 miliardów dolarów w ciągu dwudziestu lat. Nie jest to zysk oszałamiający, ale jak na polskie warunki istotny i godny uwagi. Powinien on zrekompensować wszystkie nakłady i koszta związane też zakupem pozostałych znacznie mniejszych kopalń rud miedzi jakie pozyskał KGHM w wyniku tej transakcji.
Rejon Sierra Gorda należy do najbogatszych w zasoby rudy miedzi na terenie Chile. Wystarczy wspomnieć, że pięćdziesiąt kilometrów na północny - wschód obok miejscowości Calama leży największa na świecie odkrywkowa kopalnia miedzi Chuguicamata. Jej wymiary wynoszą 4,5 km długości , 3,5 km szerokości i ok. 1 km głębokości. Wydobywa się w niej obecnie już systemem podziemnym ok. 600 tys. ton miedzi. Dwadzieścia kilometrów dalej w tym samym kierunku znajduje się największa kopalnia miedzi na świecie Escondida. Daje ona urobek z którego uzyskuje się ok. 1,5 miliona ton miedzi rocznie, czyli prawie 10 procent światowej produkcji z jednej kopalni!
Trudności
Wiadomo, że nie ma róży bez kolców. Tak i ten projekt ma do pokonania znaczne trudności. Należy do nich przede wszystkim dostarczenie wody z nad oceanu. Tłoczenie jej 140 kilometrów na wysokość ok. 2000 m npm to inwestycja liczona w setki milionów dolarów.
Dostarczenie wody pitnej higienicznej dla kilkutysięcznej załogi to też miliony dolarów rocznie. Na koniec trzeba zauważyć, że od strony polskiej mogą tu być zatrudnieni tylko ludzie o żelaznym zdrowiu, a dokładniej to o szczególnej wytrzymałości serca, które całkiem inaczej pracuje w warunkach rozrzedzonej atmosfery. Na dodatek porfirowy komin będzie eksploatowany odkrywkowo przyjmując kształt odwróconego dnem do góry stożka, o możliwie stromym nachyleniu. Jego głębokość sięgnie 1000 metrów. Z każdym metrem w głąb będą rosły koszta eksploatacji.
Począwszy od początkowych ok. 59 centów za funt miedzi do ok. 1,2 dolara w końcowej fazie zbliżając się do jego ceny a złożu krajowym. Niezależnie od zysków nie stanowiących żadnego wielkiego Eldorado jest to przedsięwzięcie pod każdym względem pozytywne. Przede wszystkim pozwala ono tej firmie uczestniczyć w przedsięwzięciach na skalę światową. Jest to tym bardziej ważne, że szereg jeszcze złóż miedzi w Chile czeka na swoich odkrywców. Dochodzą do tego trudności finansowe. KGHM po dokonanym zakupie kanadyjskiej spółki musi zaciągać kredyty na finansowanie swoich projektów.
Zapewniają je przede wszystkim banki japońskie, które starają się wspólny projekt z KGHM we własnym interesie doprowadzić do pomyślnego końca. Nie są to zapewne jedyne trudności. Nie mniej sam fakt podjęcia się tak atrakcyjnego przedsięwzięcia zasługuje na uznanie, gdyż po to są trudności, aby je pokonywać.
Ekstremalne warunki
Coraz bardziej ekstremalne warunki eksploatacji nowych złóż metali strategicznych stają się standardowe. Dotyczy to tak perspektywicznych metali jak złoto na Alasce, największa inwestycja w Mongolii - eksploatacji złoża miedzi Oyu Tolgoi na Pustyni Gobi, czy też złoża miedzi Udokan na Syberii. Żyły złota na Alasce dostępne są od powierzchni ziemi przez trzy letnie miesiące, potem skuwa je coraz silniejszy mróz i śnieg.
Brak infrastruktury komunikacyjnej nadal w dużej jeszcze mierze uniemożliwia ich opłacalne wydobycie. W Mongolii podobnie, jak na Pustyni Atakama problem jest z wodą. Zaletą tego złoża jest jego położenie tuż przy chińskiej granicy i bezpośredni eksport produktów do nienasyconego Państwa Środka. Z tych samych powodów trwają intensywne przygotowania do uruchomienia złoża miedzi Udokan nad Bajkałem, też bardzo blisko chińskiej granicy.
Tu istniej już podstawowa infrastruktura w postaci BAM (Bajkalsko - Amurska Magistrala), czyli linia kolejowa, która przebiega kilkanaście kilometrów od tego złoża. Jednak zima, która trwa tutaj prawie pół roku charakteryzuje się średnimi temperaturami w granicach minus trzydziestu stopni. Wszystko to są projekty na których trwają intensywne prace w celu ich jak najszybszego uruchomienia. Skrajne warunki klimatyczne, a nawet komunikacyjne w oraz mniejszym stopniu są przeszkodą dla kompanii, karteli i koncernów żądnych zysków i utrzymania się na coraz trudniejszym rynku surowców naturalnych.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
