NIE DAMY, BY NAS DRĘCZYŁ WRÓG...
Naprawdę nie miałem już zamiaru w jakikolwiek sposób odnosić się do zbliżających się wyborów, lecz jak mawiał klasyk: "Nie chcem, ale muszem". Zresztą trzeba by nie być satyrykiem i prześmiewcą, żeby nie obśmiać tych, co się sami o to proszą. A tam proszą, wręcz się cisną pod pióro - tzn. klawiaturę, choć pióra też używam. Jedną ze wspólnych cech polityków, jak zauważyłem, i to już dawno, jest specyficzny sposób odpowiadania na pytania. Widać to szczególnie w debatach. Pytania zresztą też bywają specyficzne. Wygląda to mianowicie mniej więcej tak:
- Dlaczego dopuściliście do nadejścia zimy i co macie zamiar z tym zrobić?
- Cóż to w ogóle jest za pytanie! Wszyscy pamiętają, jaka była ciepła woda w Bałtyku latem .
I tak bez końca. A naród się cieszy: "Ale mu (jej) dołożył(-a)!". Wykrzykują to zwolennicy wszystkich stron, bo każdy uważa, że to jego idol (-ka) dołożył (-ła) drugiej stronie. Natomiast naród nie wie, że po takiej rozmowie, w której wydawałoby się, że za chwilę za łby się wezmą - jak za nieodżałowanej pamięci sarmackich sejmików - już poza studiem wszyscy (może z wyjątkami, ale nielicznymi) podają sobie ręce, poklepują po plecach i z zadowoleniem konstatują: "No dzisiaj to daliśmy ostro! Ciemny lud to kupi, no nie?! Na pewno!". A "ciemny lud", podgrzany występem polityków, jest gotów natychmiast iść jak kibole na "ustawkę" w obronie idei, które politykom z głównych partii służą wyłącznie za trampolinę do zdobycia i utrzymania władzy, a prywatnie mają je tam, gdzie - oj, no przecież wiadomo gdzie... Piszę to wszystko, choć wiem, że wielu czytających myśli sobie: "Co on pieprzy?!". I nadal słowa potępienia wrogów oraz obietnic lepszego życia będzie z nabożną czcią spijało z ust swoich politycznych idoli. Zatem smacznego życzę...
Lecz nie to, co napisałem powyżej, skłoniło mnie do zapuszczenia się w smrodliwe zaułki naszej polityki. Sprawił to pewien kandydat na posła skądś z okolic Opola, który wybrał się na festyn w Krapkowicach. Na festynie występowała młodzież i śpiewała m.in. piosenkę po niemiecku. Kandydat na posła z dramatycznym okrzykiem: "Tu jest Polska" przerwał dzieciakom występ i tym samym wpisał się w poczet dzielnych obrońców ojczyzny, z kapitanem Klossem, czterema pancernymi i psem Szarikiem na czele. Choć może dla psa Szarika to despekt, bo cóż biedne zwierzę winne jest ludzkiej głupocie. A ja oczyma wyobraźni widzę tego pana Bartłomieja Morawskiego, jak rzuca się na księdza, który w kościele coś odprawia po łacinie, i z tym samym okrzykiem: "Tu jest Polska" przerywa odprawianie. Albo jak z tym okrzykiem wyłącza radio u fryzjera, które właśnie nadaje angielską piosenkę. Choć fryzura kandydata nie wskazywała, że chodzi do fryzjera. Pikanterii całej sprawie dodaje fakt, że ów pan, z zawodu aktor (stąd może skłonność do wydawania dramatycznych okrzyków i tragikomicznych zachowań), część życia spędził za granicą, występując w polskim teatrze w Vancouver. Ciekawe, czy tam ktoś mu przerywał kwestię okrzykiem: "Here is British Columbia!". Gwoli ścisłości: nie piszę, z której partii ów pan komediant (to dawne określenie aktora, a nie inwektywa) startuje, ale łatwo się domyślić, kto jest skłonny z takim poświęceniem bronić ojczyzny przed hordami wrogów. Nawet nieletnich...
Miałem jeszcze coś napisać o licznych portretach wiszących na latarniach, co przypomniało mi lekcję historii o Insurekcji Kościuszkowskiej, kiedy to lud wieszał na latarniach portrety zdrajców - in contumaciam, bo nie dorwał ich in persona - ale o tym już pisałem. Więc niech se dalej wiszą. W średniowieczu tych, co wisieli pozostawiano tak długo, aż sczeźli. Ku przestrodze innym. Tylko że widok paskudny...
WICE Z TASZY LISTONOSZA
Przez delikatność
Pewien polski premier - w sumie obojętne który - składał pierwszą po wyborach wizytę u papieża - w sumie też obojętne u którego.
- A jak tam u was po wyborach? - zapytał ojciec Kościoła.
- Wszystko w jak najlepszym porządku. Wyborcy zadowoleni. Mówią, że takiej Polski chcieli.
Papież pokiwał głową, uśmiechnął się i pokazał premierowi sześć palców.
- A jak tam u was z bezrobociem?
- Coraz mniejsze. Wkrótce rodacy zaczną wracać do kraju z emigracji. Zarobki świetne, pracodawcy gwarantują naprawdę doskonałe warunki.
Ojciec święty znów pokiwał głową, uśmiechnął się i pokazał premierowi sześć palców.
- A co w szkolnictwie?
- Wspaniale. Minister sprawdził się doskonale. Dzieciaki zadowolone, nauczyciele też. Świetnie!
Papież ponownie skwitował to uśmiechem i pokazał 6 palców. I na tym wizyta się zakończyła. Premier wrócił do Polski i do swoich obowiązków. Jednak nie dawało mu spokoju pytanie: dlaczego papież po każdej odpowiedzi pokazywał sześć palców? Postanowił zapytać o to prymasa przy najbliższej nadarzającej się okazji. Gdy taka nadeszła, zapytał:
- Księże prymasie, byłem u papieża, opowiadałem mu, co w kraju, a ten po każdej mojej odpowiedzi pokazywał mi sześć palców. Co to znaczy?
- Jak to? Ty katolik i nie wiesz? Chodziło o sześć przykazanie: nie cudzołóż.
- Nie cudzołóż??? A jak to się ma do tego, o czym rozmawialiśmy?
- A co miał ci powiedzieć? Nie p... ?
Jak łatwo o zamieszanie
Kiedyś papież wyjechał na przejażdżkę samochodową ze swoim szoferem. Postanowił jednak sam poprowadzić, bo bardzo to lubił, i kierowca musiał się zgodzić. Gdy tylko zamienili się miejscami, papież ruszył z piskiem opon. Na prostych przekraczał nawet 200 km/h, zakręty brał na dwóch kołach... Wreszcie, niewątpliwie za sprawą interwencji niebios, zatrzymał ich policjant z drogówki. Stróż prawa podszedł do okna kierowcy i zapukał w szybę. Szyba opadła i papież jak gdyby nigdy nic, łagodnym głosem, z uśmiechem zapytał:
- Zrobiłem coś nie tak?
- Eeee... Proszę... Proszę... - zaczął się jąkać policjant, który teraz dopiero zobaczył, z kim ma do czynienia - Proszę chwilę poczekać, ja zaraz wrócę... - i pobiegł do służbowego motocykla. Przez telefon skontaktował się z komendą:
- Halo, centrala? Dajcie komendanta! Szybko!!!
- O co chodzi? - głos komendanta po chwili odezwał się w słuchawce.
- Panie komendancie, zatrzymałem bardzo ważną osobistość... Co teraz mam zrobić?
- Zatrzymałeś premiera? - spokojnym tonem zapytał przełożony.
-Wyżej, panie komendancie!
- Prezydenta?! - tym razem komendant był już nieco spanikowany.
- Wyżej...
- Boże jedyny! To kogo zatrzymałeś?! - Tym razem naprawdę w panice wykrzyknął komendant.
- Panie komendancie, ja nie wiem... Ale papież jest jego szoferem...
Z NAUKOWEGO PÓNKTU WIDZENIA
Używane przez nas nazwy miesięcy są bardzo stare. Tak stare, że z największym trudem przychodzi nam rozszyfrowanie ich znaczeń. Niektórym się to jednak udaje. Oto analiza i wyjaśnienie nazwy jednego z miesięcy, którą przeprowadził pewien młodociany naukowiec: "Nazwa miesiąca października pochodzi przez to, że piździ czyli jest bardzo zimno". Niestety nauczycielka nauczania początkowego była bezlitosna dla naukowych starań i obaliła dopiero co zrodzoną naukową tezę przy pomocy następującego argumentu: "Robuś, ten miesiąc to październik, a nie piździernik". Mam nadzieję, że owo niepowodzenie nie popchnie naukowca do rezygnacji z tak pięknie zapoczątkowanej kariery. Uwaga! Zachowaliśmy oryginalną pisownię cytowanej pracy naukowej.
W MARKLOWICACH, WĄCHOCKU I GDZIE INDZIEJ...
- Jak skuteczną kurację odchudzającą przeszła córka sołtysa Marklowic?
- Bardzo skuteczną! Jest teraz taka chuda, że gdy nadepnie na grabie, to one jej nigdy nie trafiają...
- Kiedy mieszkańcy Grójca zaczęli popadać w zwątpienie?
- Gdy proboszcz kazał na wieży kościoła zainstalować piorunochron...
- Od kiedy mieszkańcom Kłaju czas płynie wolniej niż innym?
- Od czasu, kiedy zorganizowano im wyjazd do opery. Spektakl zaczął się o 19.00, a gdy jeden z nich po trzech godzinach spojrzał na zegarek, to była dopiero 19.20...
- Dlaczego wszystkie krowy w Wąchocku są uśmiechnięte?
- Bo mają pod dostatkiem świeżej trawki...
Z MĄDROŚCI ŻYDOWSKICH
Swego czasu na pewnym bankiecie wspominano pewnego bankiera, który zbankrutował przed niedawnym czasem.
- No i przestał być złotym cielcem - nie bez satysfakcji stwierdził jeden z rozmówców.
- Ależ nie - zaoponował inny - cielcem jest nadal, tylko stracił pozłotę...
Do biura barona Rotszylda kamerdyner wprowadził gościa. Baron jest bardzo zajęty, więc nie podnosząc wzroku znad papierów, powiada:
- Proszę przysunąć sobie fotel.
- Ależ baronie - z wyraźnym oburzeniem w głosie odzywa się gość - ja jestem książę Charles Louis de Gramont!
- Aaaa... Przepraszam - rzecze baron, nadal nie odrywając oczu od dokumentów - proszę sobie przysunąć dwa fotele...
MYŚLI WIELKICH, MĄDRYCH, NIE ZAWSZE ZNANYCH...
Im mniejsza wiedza, tym większe ego i odwrotnie.
(Albert Einstein)
Jeśli chcesz mieć dostęp do artykułów z Trybuny Górniczej, w dniu ukazania się tygodnika, zamów elektroniczną prenumeratę PREMIUM. Szczegóły: nettg.pl/premium. Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
