Pod znaczną częścią Poleskiego Parku Narodowego znajdują się pokłady węgla kamiennego, należące do lubelskiego zagłębia węglowego. Czy oznacza to, że w niedalekiej przyszłości dojdzie do kolizji interesów pomiędzy branżą górniczą a ochroną środowiska?
- Wydobycie węgla kamiennego obecnie przez kopalnię Bogdanka odbywa się na polu wydobywczym zlokalizowanym poza Parkiem oraz jego otuliną - informuje dyrekcja Poleskiego Parku Narodowego. - Na dzień dzisiejszy nie ma dowodów na negatywny wpływ tego wydobycia na środowisko przyrodnicze Parku, ale niewykluczone, że w przyszłości może się to zmienić.
Poleski Park Narodowy leży w województwie lubelskim, niedaleko Łęcznej. Utworzony został 1 maja 1990 r. i zajmuje obecnie ponad 97 kilometrów kwadratowych. W przeszłości na jego terenie prowadzono już pozyskiwanie surowców energetycznych. Wydobywano tutaj torf, który po wysuszeniu wykorzystywano jako materiał opałowy. Powód był prozaiczny - w okolicy było niewiele lasów, więc pozyskanie drewna opałowego nie było prostą sprawą. A terenów bagiennych na Polesiu jest sporo. Szacuje się, że na terenie PPN miejsca po wydobyciu torfu zajmują łącznie około 300 hektarów. Pojedyncze powierzchnie są niewielkie, liczą zazwyczaj od kilku do kilkunastu arów.
Oczka wodne, powstałe po wydobyciu torfu, nazywa się torfiankiami. W zależności od tego, jak dawno zaniechano w nich eksploatacji, znajdują się one w różnym stadium zarastania. Część z nich mogą obejrzeć turyści odwiedzający PPN. Wystarczy wybrać się na ścieżki przyrodnicze „Dąb Dominik” oraz „Spławy”. W zbiornikach potorfowych czasem bytuje rzadka ryba, znajdująca się pod ochroną gatunkową, o nazwie strzebla błotna.
Oprócz węgla kamiennego i torfu, na terenie PPN stwierdzono także występowanie... kadmu. Ten metal ciężki w nieco wyższym stężeniu został stwierdzony w osadach dennych jeziora Moszne. Jest to w dużej mierze związane z charakterem tego jeziora i charakterem jego zlewni.
Badania występowania metali ciężkich na terenie PPN prowadzone były w przeszłości kilkukrotnie. Oprócz jeziora Moszne, badano także szczegółowo pod tym kątem wody i osady denne jeziora Łukie. Wyniki tych badań w 1996 r. opublikowali Modest Misztal, Halina Smal oraz Sławomir Ligenza. W 2003 r. natomiast wyniki badań odnośnie sezonowych zmian zawartości metali ciężkich w wodach wybranych jezior Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego opublikował Wiktor Bojar. Okazało się, że zawartość metali ciężkich w jeziorach PPN waha się w zależności od pory roku, ale zasadniczo nie odbiega od tej, jaką notuje się w innych jeziorach z terenu Pojezierza Łęczyńsko-Włodawskiego. Była ona niższa znacznie niż w akwenach położonych w innych częściach Polski.
Wśród naukowców realizujących swe badania na terenie Poleskiego Parku narodowego byli także przedstawiciele uczelni górniczej. W 2016 r. przybyli tu studenci Koła Naukowego Geodetów z Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie. Realizowali wtedy temat badawczy „Analiza zmienności stosunków wodnych w Poleskim Parku Narodowym w ujęciu geodezyjnym”.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
