Przeciwnicy węgla dysponują ogromnymi środkami

Przeciwnicy węgla i górnictwa dysponują ogromnymi środkami i często nie wahają się stosować taniej manipulacji. Prywatne inicjatywy prowęglowe muszą stawiać czoła silnemu rywalowi - zaznacza w rozmowie z Trybuną Górniczą DAWID SALAMĄDRY, redaktor naczelny portalu polishcoaldaily.com.

Jest pan naczelnym portalu polishcoaldaily.com. Proszę powiedzieć, skąd pomysł na stworzenie takiego medium?
Pomysł wziął się z luki, potrzeby i pasji. Największe światowe agencje prasowe zajmujące się tematyką handlu węglem - Argus Media, Platts czy Reuters poświęcają polskiemu rynkowi niewiele miejsca, a ich informacje są często niepełne lub dostarczane z opóźnieniem. Jest to zrozumiałe, bo polski rynek jest nieporównywalnie mniejszy od najważniejszych rynków Pacyfiku i Atlantyku, ale fakt, że w ciągu kilku miesięcy Polishcoaldaily zdążyło przyciągnąć czytelników z Azji, Australii, obu Ameryk i przede wszystkim z Europy, potwierdził moje przypuszczenia, że istnieje silne zapotrzebowanie na rzetelne informacje z kraju, będącego największym producentem węgla kamiennego w UE. Dochodzi do tego moje osobiste zamiłowanie do tematyki handlu węglem i politycznych uwarunkowań z tym związanych, zarówno w ujęciu światowym jak i lokalnym.

Dlaczego serwis jest anglojęzyczny?
Język angielski jest naturalnym językiem handlowym na całym świecie, więc stwarza nam możliwość dotarcia do szerokiego grona odbiorców. Polishcoaldaily.com nie konkuruje z polskimi tytułami, takimi jak nettg.pl, cire.pl czy wnp.pl, bo nasza grupa docelowa jest zupełnie inna. Przy czym muszę tu zaznaczyć, że większość czytelników pochodzi jednak z Polski, a przyczyn tego faktu doszukiwałbym się w charakterze naszych artykułów, które łączą w sobie styl informacyjny z publicystycznym. Przy doborze tekstów i tematów staram się stawiać na opinie i komentarze, a nie tylko fakty i statystyki. Jak widać, polscy odbiorcy również nie mają problemów z językiem angielskim.

Dlaczego pana zdaniem polski węgiel - niemal w całości przecież w rękach Skarbu Państwa - musi być broniony przez prywatne inicjatywy?
Do Polski zdążyła dotrzeć europejska obsesja na punkcie węgla. Były już prezes Euracoal Paweł Smoleń słusznie zauważył kiedyś, że unijna polityka antyemisyjna zmieniła się w politykę antywęglową. Jest to wysoce szkodliwe nie tylko dla Polski, ale także dla samej Unii, będącej przecież trzecim największym importerem węgla na świecie. Staram się bronić dominującej roli węgla w polskim miksie energetycznym, bo jest on optymalnym rozwiązaniem, jeżeli bierzemy pod uwagę koszty wytwarzania energii i bezpieczeństwo energetyczne. Polityka, zwłaszcza międzynarodowa, rządzi się jednak swoimi prawami, więc górniczy właściciel w Polsce staje przed różnymi dylematami. Przeciwnicy węgla i górnictwa dysponują ogromnymi środkami i często nie wahają się stosować taniej manipulacji. Prywatne inicjatywy prowęglowe muszą stawiać czoła silnemu rywalowi.

W pańskiej publikacji sprzed kilku tygodni czytamy, jak nieproporcjonalnie duże w stosunku do Polski wsparcie finansowe dla górnictwa przekazał np. rząd Hiszpanii. Jednocześnie od wielu miesięcy słyszymy, że w Polsce nie da się tego zrobić, bo zabrania Komisja Europejska... Coś tu chyba jest - delikatnie mówiąc - niejasne?
Odkrywkowe kopalnie hiszpańskie otrzymywały dużo większe dotacje w latach 2010-2013, od 2012 r. rząd w Madrycie przeznaczał na ten cel coraz mniejsze środki. Od końca 2013 r. jedziemy z Hiszpanami na jednym wózku, bo oni również skarżyli się na zabójczą dla górnictwa węgla kamiennego dyrektywę 2010/787 i domagali się jej rewizji. W ramach swojej polityki klimatycznej Komisja Europejska skazuje europejskie górnictwo węgla kamiennego na powolną śmierć, coraz bardziej uzależniając Europę od importu z Rosji, USA i Kolumbii - krajów, w których polityka klimatyczna daleka jest od unijnych standardów.

Nieuczciwe jest też dyskryminowanie przez Komisję sektora produkcji węgla kamiennego, podczas gdy węgiel brunatny ma silną pozycję w sektorach energetycznych Bułgarii, Grecji czy w Niemczech. Niemcy postanowili nie walczyć o swoje górnictwo węgla kamiennego i doprowadzić do jego zamknięcia, uzupełniając lukę importem. Taka sama polityka jest wymuszana na pozostałych członkach Unii, bez wnikliwego badania sytuacji w poszczególnych krajach. Ostatnia wypowiedź komisarz Magrithe Vestager tłumaczy, czemu Niemcy mogą przeznaczać nieporównywalnie większe środki na finansowanie górnictwa - bo kierują je wprost na ostateczne zamykanie swoich kopalń.

Czy sądzi pan, że kierunki i koncepcje restrukturyzacji górnictwa, które obiera nowy rząd, dają nadzieję na wyciągnięcie branży z zapaści?
Póki co minister Tchórzewski wraz ze swoją ekipą działają po cichu, więc ciężko oceniać ich pracę w zakresie restrukturyzacji. Odnoszę wrażenie, że wszystkie obecne działania mają wciąż w dużym stopniu charakter inżynierii finansowej, nastawionej na doraźną pomoc dla górnictwa. Ma to oczywiście swoje plusy, bo decyzje w strategicznym dla państwa sektorze muszą być przemyślane, a takie posunięcia jak wykup węgla przez ARM czy tworzenie koncernów paliwowo-energetycznych kupują górnictwu trochę czasu.

Podobają mi się sygnały od rządzących o konieczności obrony polskiej energetyki węglowej i górnictwa, ale mam pewne obawy, że wszyscy są tak pochłonięci ratowaniem Kompanii, że nikt jeszcze nie zajął się problemem braku spójnej polityki energetycznej dla Polski na kolejne 25 czy choćby 15 lat, a to jest kluczowe dla prób nakreślenia przyszłości tej branży.

Jeśli chcesz mieć dostęp do artykułów z Trybuny Górniczej, w dniu ukazania się tygodnika, zamów elektroniczną prenumeratę PREMIUM. Szczegóły: nettg.pl/premium. Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.