Bartosz Kulesza, analityk z Centralnego Domu Maklerskiego Banku PEKAO SA:
Rok 2012 przyniósł istotną zmianę nastawienia inwestorów w stosunku do aktywów ryzykownych (akcji, towarów, surowców, walut EM). O ile w drugiej połowie 2011 r. nastąpił z tych klas aktywów odwrót, a to na skutek obaw o skalę nadchodzącego spowolnienia gospodarczego oraz kwestii kryzysu fiskalnego w Europie, to szczególnie w drugiej połowie 2012 r. ta tendencja uległa zanegowaniu.
Pierwsze miesiące 2012 roku to przede wszystkim gra w takty niezbyt optymistycznych nastrojów (rok wcześniej WIG spadł o ponad 20 proc.), na które wpływ miał coraz bardziej prawdopodobny kryzys w Strefie Euro, spowolnienie gospodarcze w Chinach, a także brak zauważalnej poprawy w gospodarce USA. Kolejne niewiadome stanowiły wyniki wyborów prezydenckich w USA i Francji, a także nazwisko osoby mającej zastąpić Jean-Claude Junckera na stanowisku szefa euro grupy. Czynniki makroekonomiczne i polityczne w dużej mierze przyczyniły się do wzrostu awersji do ryzyka i ucieczce inwestorów w kierunku obligacji takich krajów jak Stany Zjednoczone czy Niemcy.
Ubiegły rok składał się zatem z dwóch faz: w pierwszej rynki akcji w dalszym ciągu pozostawały pod wpływem niekorzystnego sentymentu, by w fazie drugiej powrócić na ścieżkę wzrostów, która miała charakter wyraźny i trwały. Doprowadziło to do sytuacji, w której na prawie wszystkich z głównych indeksów rynków akcji stopa zwrotu za 2012 rok jest dodatnia, a te rynki rosnące o więcej niż 10 proc. nie były rzadkością. Wiele głównych indeksów giełdowych kończyło rok w okolicach lokalnych, tegorocznych, a nawet wieloletnich maksimów.
Głównymi powodami wzrostów na giełdach w minionym roku były podjęte jeszcze w 2011 i kontynuowane ze wzmożoną siłą w 2012 roku działania największych banków centralnych (Fed, ECB, BoJ itd..) zwiększające płynność finansową instytucji finansowych i krajów (strefy euro), oraz skuteczne programy instytucji międzynarodowych (UE, MFW) zabezpieczających przed niekontrolowaną eskalacją kryzysu zadłużenia w strefie euro. W ujęciu realnym 2012 r. był najlepszy na GPW od 2009 r. w ujęciu względnym również był całkiem udany.
Na tym tle GPW prezentowała się bardzo dobrze. Indeks największych spółek zwiększył swoją wycenę o 26 proc., podczas gdy szeroki rynek (WIG) rósł o ponad 20 proc. Plasuje to polskie indeksy powyżej mediany stóp zwrotu indeksów zagranicznych.
Jeśli chodzi o podział sektorowy, to na wyróżnienie zasługuje sektor paliwowy oraz sektor chemiczny (odpowiednio +39 proc. oraz +58proc.). Spośród grona indeksów sektorowych jedynie dwa przyniosły inwestorom ujemną stopę zwrotu z inwestycji: budowlanka (kłopoty PBG, Polimexu na skutek efektów realizacji kontraktów rządowych przy pełnym ponoszeniu ryzyka wzrostu cen surowców. Upadłość likwidacyjna Hydrobudowy) oraz telekomunikacja, przy czym w obydwu przypadkach przeceny były drastyczne (odpowiednio -31 proc. oraz -21 proc.).
W 2012 r. doszło do jakościowej zmiany konfiguracji technicznej rynku. O ile pierwsze 9 miesięcy nie przyniosło zanegowania scenariusza bazowego, jakim była kontynuacja spadków z występującymi naturalnie elementami korekt, to już ostatni kwartał przyniósł istotną poprawę sytuacji. W tym momencie warto zauważyć, iż sygnałem wyprzedzającym w stosunku do silnych sygnałów kupna z września było przebicie linii długoterminowego trendu spadkowego (wówczas 40 040 pkt.) z czerwca br., po którym niewielkie schłodzenie w modelowy sposób wpisało się w zakres ruchu powrotnego. Następnie rynek powrócił do wzrostów. Takie zachowanie indeksu WIG sygnalizowało wzrost prawdopodobieństwa trwałej poprawy sytuacji, jednak z drugiej strony wiarygodność złamania linii trendu (spadkowego lub wzrostowego) w ruchu horyzontalnym jest zwyczajowo mocno ograniczona. Udany atak na górne ograniczenie długoterminowej konsolidacji (42 440 pkt.) z 09/2012 dało już czytelne sygnały kupna, jednocześnie stanowiąc konsekwencję i rozwinięcie zapoczątkowanego w czerwcu trendu wzrostowego, czyli sekwencji coraz wyżej położonych minimów spadkowych odreagowań. Póki ta struktura nie zostanie zanegowania, póty strategia zajmowania i utrzymywania długich pozycji w średnim terminie nie znajduje lepszej alternatywy. W terminie krótkim połączenie trzech czynników: 1) silnego wykupienia rynku widocznego chociażby na RSI czy Ultimate Oscillator, 2) końca roku, czyli okresu dość często występującego podnoszenia wycen, oraz 3) położenia kursu względem kanału wzrostowego (przy jego górnym ograniczeniu), może wywołać zwiększoną presję podażową. Pierwszym z istotnych wsparć jest poziom 44 617 pkt., kolejnym (kluczowym) jest obszar 42 930 - 42 440 pkt.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
