Tego nazwiska w Wikipedii nie ma. Jeszcze nie ma. Wpisana w google fraza "Stanisław Luchowski" daje już wyniki. Dziesięć podstron. Pierwszy wynik: Ślady krwi na węglu. O twórczości Stanisława Luchowskiego. Portal tzw. dziennikarstwa obywatelskiego. Autorzy materiału, państwo Podgórscy, tak zaczynają:
"Jest emerytowanym górnikiem, byłym sztygarem kopalni Bogdanka. Za pióro chwycił mając 53 lata. Wydał dotąd cztery książki: tom wierszy i trzy reportaże poświęcone górnikom. Myśli o następnych. Możemy być pewni - "wyfedruje" je."
Luchowski wyjaśnia:
W związku z tym, że piszę książki o tematyce górniczej, poprzez Państwa publikacje prasowe pragnę swoją osobą pozostawić ślad w literaturze o pracy górniczej. Osobiście ubolewam, że od czasów Gustawa Morcinka tak niewiele mamy spuścizny literackiej. Osobiście tą tematyką zajmuję się od ośmiu lat. Moją specjalnością jest reportaż literacki oparty na faktach, lub inaczej, literatura faktu. Do tej pory napisałem cztery książki tego typu:
• Wybraliśmy Bogdankę - o Lubelskim Zagłębiu Węglowym,
• Bohaterowie Halemby - o Zbigniewie Nowaku z kopalni "Halemba",
• Ostatni zjazd - o wypadku, w którym zginęło 23 górników w kopalni "Halemba",
• Piórem po miedzi - o 50-leciu KGHM.
Ku mojemu szczęściu książka "Bohaterowie Halemby" wchodziła w skład literatury z języka polskiego podczas egzaminu maturalnego w 2009 roku w Cieszynie. Temat brzmiał: "Cierpienie człowieka w przekroju literatury". Autorami tej literatury byli tacy znamienici pisarze jak: Jerzy Parandowski, Jan Kochanowski, Henryk Sienkiewicz, Wolfganga Goethe i moja skromna osoba...
Książek mojego autorstwa na rynku jest około 20 tys. egzemplarzy, a ilość stron napisanego tekstu wynosi około 2 tys. Za moją twórczość w lutym tego roku z rąk Podsekretarza Stanu, Macieja Kaliskiego otrzymałem stopień górniczy Generalnego Honorowego Dyrektora Górniczego. Jestem członkiem Związku Literatów Polskich...
Emocje i powiązania
Podgórscy informują:
Stanisław Luchowski mieszka w Bydgoszczy. Przez lata pracował w KWK Bogdanka koło Łęcznej niedaleko Lublina... Od kilku lat Stanisław Luchowski emocjonalnie i poprzez swoją twórczość związany jest z Rudą Śląską, a konkretnie Halembą, której poświęcił kolejne dwie książki. "Bohaterowie Halemby" i"Ostatni zjazd".
Pierwsza traktuje o jednym z najbardziej niezwykłych ocaleń w historii polskich katastrof górniczych. 22 lutego 2006 roku w "Halembie" nastąpiło potężne tąpnięcie, porównywalne do małego trzęsienia ziemi. Uwięziło ono tysiąc metrów pod ziemią Zbigniewa Nowaka, zajętego mierzeniem stężenia metanu. Zasypany górnik przez 111 godzin, w kompletnych ciemnościach czekał na ekipy ratownicze. Przetrwał, bo nie przywaliły go skały, w niszy panowała odpowiednia temperatura, a przez przerwany tunel jednak docierało powietrze. Książka Stanisława Luchowskiego jest zbeletryzowaną relacją historii wypadku i ocalenia Zbigniewa Nowaka. Oprócz wyrazu podziwu dla człowieka, który przetrzymał 4 dni zasypany w czeluściach kopalni, stanowi ona jednak przede wszystkim dowód hołdu dla tytułowych bohaterów, członków zastępów ratowniczych, śpieszących na ratunek.
Druga katastrofa, zaistniała nieomal dokładnie dziewięć miesięcy później, miała znacznie poważniejsze konsekwencje. Z powodu wybuchu metanu, który następnie zainicjował eksplozję pyłu węglowego, zginęło 23 górników (8 pracowników kopalni i 15 pracowników firmy MARD). Była to jedna z najtragiczniejszych katastrof górniczych w Polsce. Podobna katastrofa w tej kopalni wydarzyła się w 1990 roku. Śmierć poniosło wtedy 19 górników, a 20 zostało rannych...
Bez suchych faktów
Górników, tak czynnych, jak i będących na emeryturze jest wielu. Niewielu jednak ze swym dorobkiem wchodzi na rynek wydawniczy. W środowisku znany jest kronikarz i historyk, emerytowany inżynier górnik z nieistniejącej już kopalni Grodziec - Bolesław Ciepiela. Na swym koncie ma parędziesiąt książek poświęconych historii górnictwa ze szczególnym uwzględnieniem Zagłębia Dąbrowskiego. Pisze, bo - jak sam podkreśla - chce zachować w pamięci to, co znika i je ucieka. A dlaczego pisze Stanisław Luchowski?
Pisarz wyjaśnia:
Pozycji literackich opisujących życie górniczej braci, trudu pracy górników, heroizm towarzyszący akcjom ratowniczym i ludzkiej solidarności, na rynku wydawniczym jest niewiele. Zwykle są to suche relacje, które w większości analizują przyczyny i skutki zdarzeń górniczych albo są monografiami naszych kopalń. Na moje górnictwo patrzę z dystansu lat i odległości związanej z miejscem zamieszkania...
Nie tylko martyrologia
Ale nie tylko czarne górnictwo inspiruje Luchowskiego. Miedziowe również.
Piszą Podgórscy:
"Piórem po miedzi" zrywa generalnie z wątkami górniczej martyrologii, bowiem autor jak kiedyś nam wyznał, bał się zaszufladkowania do kategorii pisarzy "tragicznych". Książka odchodzi też od tematyki górnictwa węglowego, bo jak słusznie zauważył jeden z rozmówców Luchowskiego: "W polskiej rzeczywistości, jeżeli ktoś mówił o górnictwie, od razy myślał o Górnym Śląsku i węglu (...)". Dlatego Luchowski opowiada tym razem o miedzi, o górnictwie rud miedzi w Zagłębiu Głogowsko-Lubińskim. Okazją było 50-lecie KGHM Polska Miedź SA. Opowiada nie tylko sam Luchowski, ale opowiadają przede wszystkim ludzie, których wybrał na bohaterów reportaży i wywiadów. W 34 relacjach zawiera się cała trudna i bogata przeszłość polskiego górnictwa miedziowego oraz imienne i bezimienne losy ludzi z nim związanych, postaci "wielkiego kalibru" i mniejszego, nie mniej istotne i ciekawe...
Prof. Ryszard Tadeusiewicz, b. rektor Akademii Górniczo-Hutniczej o "Piórem po miedzi" wyraża się, jak inżynier - konkretnie:
Książka jest swoistą kombinacją beletrystyki, publicystyki a po trosze nawet także popularyzacji wiedzy. Warstwa beletrystyczna powoduje, że książkę się łatwo i przyjemnie czyta. Natomiast warstwa publicystyczna i popularyzatorska sprawia, że książka nie pozostawia czytelnika obojętnym, lecz przybliża mu - nie tylko w sferze merytorycznej, ale także i emocjonalnej - zagadnienia górnictwa, geologii i gospodarki surowcami mineralnymi.
Zależność współistnienia
Z książki "Ostatni zjazd":
Po omacku rzucili się w stronę wiszących W-70. zabudowane w nich butle tlenowe zapewniały warunki uniknięcia zatrucia gazami. Nikt w ciemności nie był w stanie natrafić na swój aparat ratowniczy, nie szukali masek, ale tylko końcówki węży podłączonych do butli z tlenem włożyli do ust. One były odłączone od części zasadniczej. Wystraszeni spodziewali się następnego wybuchu, ponownie rzucili się na spąg. Gdyby tak się stało, liczyli na to, ze fala przejdzie ponad nimi. Czekali, a serca biły im ogromnie, jakby za chwilę miały przepompować ostatnie krople ich życia. Na moment zapanowała ogromna cisza. Ktoś zaryzykował wyjmując końcówkę węża z ust. Janusz pamięta własne pytanie skierowane do kolegów:- Nic wam się nie stało?
Autor dopowiada:
Moi bohaterowie to zwykli ludzie, a jakże szlachetni. Nie umiem pozostawić poezji na rzecz prozy, nie mogę pisać beletrystyki, by zapomnieć o głębi duszy. To wszystko sprawia , że jedno nie może istnieć bez drugiego.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
Jestem pełen uznania dla autora,który podjął się wdzięcznego,acz bardzo trudnego tematu W czasach kiedy Technika Górnicze kształciły przyszłych "oficerów górnictwa",z literatury górniczej znano tylko Morcinka Od tego czasu dużo zmieniło w górnictwie,a górnicy których wtedy noszono na rękach,zostali zredukowani do motłochu demolującego Warszawę. Czas więc,żeby zdjąć z górnictwa warstwę polityczną i ukazać prawdziwy heroizm i piękno ludzkiego,codziennego zmagania się z naturą,pokazać prawdziwą sztukę górniczą i solidarność braci górniczej, puki Polska węglem stoi.