Starzejący się sektor klasycznej energetyki polskiej wymaga pilnej modernizacji, odnowy, przebudowy i rozwoju. Od dawna zdawano sobie sprawę z tego, że problem ten musi być rozwiązany w miarę bezkonfliktowo i pozytywnie dla gospodarki. Przez kilka lat przymierzano się do niego, aż wreszcie w listopadzie 2009 roku rząd przyjął dokument pod nazwą „Polityka energetyczna Polski do 2030 roku”. Jego głównym przesłaniem jest z jednej strony kontynuacja oparcia polskiej energetyki na węglu kamiennym i brunatnym. Z drugiej strony mają być rozwijane nowe technologie związane z OZE (Odnawialne Źródła Energii) przez pozyskiwanie energii słonecznej, wiatrowej geotermalnej, wodnej i wszelkiej innej.
Podjęto energiczne przygotowania do rozpoczęcia budowy dwóch dużych elektrowni jądrowych. Każda z nich miała mieć moc 3 tys. MW, razem do 2030 roku miały one dać ok. 6 tys. MW mocy. Po tym terminie planowano budowę dalszych elektrowni atomowych. Wszystkie te działania miały się wzajemnie uzupełniać. W ich rezultacie „stara” odnowiona już energetyka miałaby dawać tylko 60 proc. energii. W stosunku do obecnych jej dostaw w skali ponad 90 proc. Plany te pod osobistym nadzorem wicepremiera przygotowało Ministerstwo Gospodarki. Generalnie był to sukces. Nareszcie zdecydowano się w jakim kierunku ma być w przyszłości rozwijana nasza energetyka.
I tak opracowany w Ministerstwie Gospodarki w 2009 roku dokument „Polityka energetyczna Polski do 2030 roku” nie uwzględnia tych możliwości. Teraz z kolei wszyscy są, co do tego przekonani, a nawet pewni, że zasoby rzędu ok. 5 bilionów metrów sześciennych gazu łupkowego czekają tylko na ich odkrycie. Nie mniej jednak ta pewność jest w jakimś stopniu wirtualna. Po pierwsze tak twierdzą Amerykanie. Jeżeli się na tym pomylą to stracą duże zyski i będą musieli zadowolić się znacznie mniejszymi niż przewidywali korzyściami. Inaczej jest jednak z nami. Jeżeli się pomylimy i zrezygnujemy z wielu inwestycji czekając na gaz łupkowy, to możemy zostać bez wystarczającej ilości energii w ogóle. W rezultacie trzeba czekać na konkretne wyniki poszukiwań gazu łupkowego. Ostrożni w tej sprawie geolodzy z niedocenianego Ministerstwa Środowiska, mówią oględnie, że czekać trzeba na to około 10 lat! Co robić przez ten czas? Co się nie zrobi to będzie źle, bo kluczowy wynik poszukiwań gazu łupkowego jest ciągle nieznany.
O ile Amerykanie mają odwagę głosić swoje prognozy, to u nas jest jakby odwrotnie. Po co? Każdy kto to zrobi naraża się na śmiertelne niebezpieczeństwo. Wynika ono z braku jakiejkolwiek tolerancji dla popełnionego nie tyle błędu, co rozdźwięku między prognozą, a rzeczywistością. Różnica między nimi jest nieunikniona, bo nikt nie jest w stanie z dokładnością po przecinku przewidzieć wyniku badań i poszukiwań. Ponieważ w naszym kraju wiedza geologiczna polityków zbliżona jest do granicy zerowej wszyscy obawiają się negatywnych efektów takiej prognozy. Skutek tego jest taki, że ci nawet, co mogliby z jakimś prawdopodobieństwem przewidzieć to, wolą siedzieć cicho. Co innego Amerykanie. Nawet jak się pomylą to żaden nasz dygnitarz nic im zrobić nie może. I w ten prosty sposób zdani jesteśmy tylko na mniej lub bardzie pewne, amerykańskie prognozy.
W Polsce pierwsze reakcje na ten temat był pewne siebie. Premier i jego otoczenie zapewniało, że Polsce nie grożą żadne trzęsienia ziemi i nasz program budowy elektrowni jądrowych będzie realizowany bez żadnych zakłóceń. Po niemieckiej decyzji odpowiedzialny za realizację programu tego rodzaju elektrowni w Polsce wicepremier zaczął się wycofywać z poprzednich deklaracji. Zauważył on, że musimy liczyć się z tym co robią pod tym względem nasi sąsiedzi. Kilka dni temu jako przewodniczący swojej partii przyjął rezolucję wzywającą rząd do przeprowadzenia referendum w sprawie budowy tych elektrowni. Nie trzeba wielkiej przenikliwości, aby po tym co się stało w Japonii przewidzieć negatywny jego wynik. Tak więc, jeszcze jeden pewny element „Polityki energetycznej Polski do 2030 roku” legł w gruzach pod ciosami jego autora.
Ten ostatni atakowany przez samorządy, które porozumiały się w skali krajowej ma małe szanse na przekonanie do siebie coraz większej ilości jego przeciwników. Jest to tym bardziej pewne, że węgiel brunatny w energetyce zastąpić może gaz łupkowy. Trzeba uniknąć w tym dokumencie powtórnego „ niezauważenia” innych wydarzeń o podobnej skali, jak gazu łupkowego. Dlatego dokument ten winien mieć rozdział poświęcony nowoczesnym technikom pozyskiwania surowców energetycznych na świecie. Jego znaczenie ma mieć charakter porównywalny do naszych pod tym względem możliwości. Podsumowując to wszystko trzeba zauważyć, że świat idzie nieustannie do przodu. Jeżeli nawet nie jesteśmy w stanie mu dorównać pod względem inwestycyjnych nakładów, to przynajmniej w dokumentach rządowych musimy ustosunkowywać się do najnowocześniejszych pod tym względem rozwiązań, badań i poszukiwań.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
