"Jaki jest sens podtrzymywania czegoś przy życiu, jeśli nikt potem za tym nie podąża?" - Connie Hedegaard, komisarz ds. klimatu.
Nastała zimna jesień, a tu nagle nadleciały jaskółki... racjonalizmu. I to prosto z Unii Europejskiej. Prawdziwy cud natury, a może początek trzeźwienia w obliczu światowego kryzysu. Przecierałam oczy z niedowierzania, gdy czytałam słowa pani Connie Hedegaard, komisarz ds. klimatu, która w przeddzień spotkania ministrów środowiska UE w Luksemburgu stwierdziła:
"Jeśli wyłącznie Europa zobowiąże się do przedłużenia protokołu z Kioto, nie będzie to sukcesem konferencji klimatycznej w Durbanie".
Czy ktoś jeszcze wierzył w ten sukces? Oczywiście oprócz kilkunastu tysięcy "wycieczkowiczów", wędrujących co roku na konferencje klimatyczne, organizowane w różnych ciekawych miejscach świata.
Pani komisarz
zauważyła też (nareszcie), że Europa odpowiada jedynie za 11 proc. światowej emisji CO2 (czyli mniej niż twierdzono do tej pory), a do największych "producentów" tego gazu należą USA, Chiny, Rosja, Indie i Japonia.
"Oczywiście to frustrujące dla nas wszystkich w Europie, że proces negocjacji jest tak wolny. Niektóre raporty pokazują, że jest pewien postęp, jednak nie powinniśmy się oszukiwać - Durban będzie bardzo skomplikowany. Jedyną rzeczą, która może uczynić sukces z Durbanu, jest osiągnięcie nowego postępu, który rzeczywiście obniży globalne emisje CO2. Potrzebujemy zaangażowania i zobowiązania pozostałych 89 procent".
Czy ktokolwiek z obserwatorów porażek dwóch ostatnich konferencji klimatycznych ONZ ma jeszcze złudzenia "w sprawie zaangażowania i zobowiązania pozostałych 89 procent"? Czy nie nastał już czas najwyższy, aby zaoszczędzić podatnikom wszystkich krajów świata tej bezsensownej (i kosztownej) krzątaniny kilkudziesięciu tysięcy urzędników i działaczy organizacji proekologicznych, od kilkunastu lat zajmujących się sprawą, która jest przejawem arogancji człowieka XX i XXI wieku, próbującego wmówić ludzkości, że nasze ludzkie działania mogą mieć wpływ na globalny klimat?
Czy ministrowie środowiska 27 państw UE, którzy w poniedziałek spotkali się w Luksemburgu, aby uzgodnić wspólne stanowisko na 17. Konferencję Klimatyczną ONZ w Durbanie (RPA), mogą cokolwiek postanowić oprócz pustych wezwań i deklaracji, skoro już na początku czerwca wiadomo było, że nie ma szans na "post-Kioto"? Ogłosiła to Christiana Figueres, szefowa sekretariatu ONZ ds. klimatycznych, tuż przed czerwcowym spotkaniem klimatycznym w Bonn.
Eksperci wątpią
by w Durbanie doszło do jakiegokolwiek wiążącego porozumienia. Ale nic to, ministrowie środowiska UE i tak kilka miesięcy później pojawiają się w Luksemburgu, aby uzgodnić stanowisko w sprawie beznadziejnej, gdyż w tejże czerwcowej wypowiedzi głównej negocjatorki ONZ w sprawie zmian klimatycznych padło stwierdzenie następujące:
"Nawet jeśli uzgodnimy tekst prawny, to będzie on wymagał poprawek do protokołu z Kioto i późniejszej ratyfikacji, więc zakładamy, że nie będzie na to czasu między konferencją w Durbanie a końcem 2012 roku".
Dla porządku przypomnę, że protokół z Kioto narzucił limity emisji gazów cieplarnianych w latach 2008-2012, a doroczne konferencje klimatyczne ONZ miały doprowadzić do przyjęcia bardziej radykalnych celów redukcyjnych na następne lata.
Niestety, zarówno USA, jak i Chiny, odpowiedzialne za 41 proc. światowej emisji CO2, nie podjęły żadnych zobowiązań redukcyjnych, natomiast w działaniach UE, szczególnie od czasu podpisania pakietu energetyczno-klimatycznego w grudniu 2008 roku, trudno było doszukać się czegoś więcej niż dogmatycznego zabetonowania i jawnego lekceważenia argumentów przeciwników irracjonalnych działań zmierzających do redukcji CO2.
Tym większe uznanie należy się pani komisarz za racjonalizm i trzeźwość jej oceny sytuacji, a także za fakt, że nareszcie usłyszeliśmy w tej kwestii "ludzki głos" z ust polityka...
Trudno nie zgodzić się z panią komisarz, gdy mówi: "Jaki jest sens podtrzymywania czegoś przy życiu, jeśli nikt potem za tym nie podąża?".
Trudno nie zauważyć, że jest to konstatacja mocno spóźniona, ale na szczęście także powrót do świata realiów z krainy utopijnych pomysłów na zarządzanie globalnym klimatem.
Zgadzam się
z każdym słowem pani komisarz, tym bardziej że nie był to jedyny przejaw jej racjonalizmu w ciągu kilku ostatnich dni. W piątek, 7 października, przedstawiła swoje stanowisko w drugiej żywotnej dla naszego kraju sprawie, jaką jest eksploatacja gazu łupkowego. Otóż Connie Hedegaard oświadczyła, że nie jest skłonna popierać moratorium w sprawie gazu łupkowego na podstawie tego, co do tej pory słyszała.
"Myślę, że nie możemy na tak wczesnym etapie powiedzieć «NIE» pewnym technologiom. Musimy zadbać, abyśmy, w miarę rozwoju technologii i rozpoznania niuansów zastosowania tej technologii w Europie, byli gotowi z europejską legislacją. I będziemy gotowi".
Jeśli ktoś sądzi, że przeceniam oba oświadczenia pani komisarz, to przypomnę, że jej wypowiedzi dotyczą przede wszystkim całej naszej gospodarki, zagrożonej od 2013 roku radykalną podwyżką cen energii elektrycznej wskutek opłat za emisję CO2, oraz strategicznego paliwa, jakim jest gaz łupkowy.
Kto jeszcze nie wie
ten powinien dobrze zapisać sobie w pamięci, że według amerykańskiej Agencji ds. Energii (EIA) Polska ma 5,3 bln m sześc. możliwego do eksploatacji gazu łupkowego, czyli najwięcej ze wszystkich państw europejskich. Raport przedstawiony w kwietniu dotyczył wyników badań w 32 krajach. Jeśli prognozy okażą się prawdziwe, wystarczy nam tego paliwa na 300 lat...
Jeśli chcesz mieć dostęp do artykułów z Trybuny Górniczej, w dniu ukazania się tygodnika, zamów elektroniczną prenumeratę PREMIUM. Szczegóły: nettg.pl/premium. Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
