Przez cały 2024 rok świętujemy 30-lecie założenia „Trybuny Górniczej”. Naszym Czytelnikom przypominamy najciekawsze fragmenty tekstów, które w tygodniku ukazywały się dokładnie 30 lat temu. Zapraszamy do lektury!
1 września 1994 r. ukazał się 13. numer „Trybuny Górniczej”. „Ucieczka przed... doktryną” – taki tytuł miał tekst czołówkowy, w którym informowaliśmy o sytuacji Przedsiębiorstwa Robót Górniczych ROW w Rybniku. „To najbardziej właściwe określenie sytuacji, która skłoniła PRG ROW w Rybniku do złożenia zarządowi Rybnickiej Spółki Węglowej SA oferty wejścia w jej strukturę jako kolejny zakład spółki, tyle że specjalistyczny. Propozycja nie została odrzucona, a w Ministerstwie Przemysłu i Handlu od kilku dni analizowane są materiały koncepcyjne tego wariantu restrukturyzacji” – pisaliśmy.
Gdy publikowaliśmy materiał o PRG ROW, to przedsiębiorstwo zatrudniało wówczas 1000 pracowników, ale miało 2000 emerytów. Walczyło o przetrwanie na rynku, broniło się przed upadkiem. Miało 40-letni dorobek budowniczego trzech nowych kopalń w Rybnickim Okręgu Węglowym (Boryni, Żor i Krupińskiego). – Dlaczego w nowym prawie górniczym odebrano nam uprawnienia zakładu górniczego, skoro 80 proc. robót przez nas wykonywanych to roboty przodkowe, a 83 proc. załogi to pracownicy zatrudnieni pod ziemią? Jeśli może nas coś jeszcze dziwić, to już tylko dowolność w stosowaniu niepodważalnych ponoć kryteriów. Czym jednak kopalnie zabytkowe Pstrąg i Wieliczka oraz warszawskie metro uzasadniły swą przynależność do zakładów górniczych, tego doprawdy nie wiemy – mówił dyrektor przedsiębiorstwa Stefan Rycman.
„Jak Julian z Łodzią się dogadał” – oto tekst o piekarskiej kopalni Julian i łódzkim Zespole Elektrociepłowni, które wspólnie zdecydowały o budowie nowego zakładu wzbogacania miału. „Stary Julian postawił na nowe, w nim upatrując swoją konkurencyjność i przyszłość. Konkretnie zaś na węgiel ekologiczny i skuteczną technologię wzbogacania miałów, czyli uwalnianie urobku gorszej jakości od nadmiernej ilości siarki i popiołu” – pisaliśmy. Koncepcja budowy zakładu pochodziła z 1990 r. „Problem był tylko jeden, za to karkołomny: pieniądze” – sprowadzał plany na ziemię nasz dziennikarz. Dodał jednak, że wszystkie analizy opłacalności, przeprowadzone przez niezależne firmy konsultingowe, dowodzą, że inwestycja powinna być rentowna.
W 13. numerze TG pisaliśmy także o kolejnym bilionie strat w górnictwie. „W siedmiu miesiącach bieżącego roku łączna sprzedaż węgla wyniosła 70 841 tys. t i była niższa od analogicznego okresu ubiegłego roku o 4145 tys. t, tj. o 5,5 proc. Niższa sprzedaż węgla przy założonej rytmice wydobycia w kopalniach spowodowała, że większość kopalń zmuszona była do rzucania nadwyżek wydobycia węgla na zwały” – podkreślaliśmy.
„Szkoły górnicze w gestii kuratorium” – informowaliśmy. Okazało się, że brak możliwości zatrudnienia absolwentów szkół górniczych w kopalniach skupionych w Nadwiślańskiej Spółce Węglowej SA spowodował automatycznie osłabienie zainteresowania szkoleniem w tym kierunku młodych ludzi. „Na mocy konkretnych umów poszczególne kopalnie NSW SA przekazały swe szkoły w gestię Kuratorium Oświaty. Czy to w formie użyczenia lub też dzierżawy, problem ten rozwiązały kopalnie: Piast, Siersza, Silesia i Ziemowit. Na ukończeniu są negocjacje prowadzone w sprawie placówek działających przy KWK Brzeszcze i KWK Jaworzno. Natomiast obiektami szkolnymi kopalń Janina i Czeczott są zainteresowane władze gminne” – opisywaliśmy.
W 13. numerze „Trybuny Górniczej” opublikowaliśmy także wywiad z prof. dr. hab. inż. Andrzejem Karbownikiem, prezesem zarządu Państwowej Agencji Węgla Kamiennego SA. PAWK powstała w 1990 r. na bazie zlikwidowanej Wspólnoty Węgla Kamiennego jako jednoosobowa spółka Skarbu Państwa, który reprezentuje minister przemysłu i handlu. Jej głównymi zadaniami jest programowanie, organizowanie i badanie przebiegu procesów restrukturyzacji górnictwa węglowego Górnego i Dolnego Śląska. „Jeśli idzie o środki budżetowe na likwidację kopalń, jedynie weryfikując programy likwidacji, plany roczne przygotowane przez kopalnie, Agencja przygląda się krytycznie wysokości wydatkowanych kwot, czy nie są zbyt wysokie, lub zbyt niskie w przypadku osłon socjalnych i w razie uzasadnionych wątpliwości proponuje zmiany” – mówił nasz rozmówca. Dodał też, że transformacja, która dokonała się w 1990 roku, była szokiem dla społeczeństwa, państwa i przedsiębiorstw państwowych, w tym kopalń.
„Siedmiotysięczne dziś wydobycie dobowe kopalnia Julian planuje zwiększyć w ostatnich miesiącach roku do 8 tysięcy ton. W związku z tym pertraktuje z kopalnią Paryż w sprawie przejęcia od niej i zatrudnienia u siebie około 200 górników” – pisaliśmy w krótkim tekście zatytułowanym „Z Paryża do Juliana”.
Informowaliśmy także, że przy kopalni Zabrze-Bielszowice działa największy klub honorowych dawców krwi. Skupia aż 1000 członków.
W specjalnej rubryce „Kęsy i miał” pisaliśmy: „Zmniejsza się eksport polskiego koksu. „Węglokoks” wysłał w ubiegłym roku tylko 800 tys. ton tego paliwa, a więc o ponad połowę mniej niż w 1992 r. Oczywiście „Węglokoks” nie jest jedynym eksporterem koksu, jego udział w całości stanowi tylko 46,5 proc. W sumie w ub. roku wyeksportowaliśmy 1891 tys. ton koksu, podczas gdy w roku poprzedzającym – ponad 2,5 mln ton”.
W rubryce „Górnicza statystyka” podaliśmy, że od początku roku do 30 sierpnia wydobyto 85 352 647 t węgla (plan zakładał 89 118 310 t); w tym okresie wyeksportowano 17 825 856 t, a na zwałach zalegało 3 202 797 t węgla.
Jeśli chcesz mieć dostęp do artykułów z Trybuny Górniczej, w dniu ukazania się tygodnika, zamów elektroniczną prenumeratę PREMIUM. Szczegóły: nettg.pl/premium. Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
