Przecięta autostradą A4 Góra św. Anny znana jest jako miejsce pielgrzymkowe i najwyższe wzniesienie całej Wyżyny Śląskiej. Mniej osób kojarzy ją jako miejsce, gdzie w wyniku eksploatacji górniczej odsłonięto bardzo cenne profile geologiczne. W tym roku zmienione zostało zarządzenie w sprawie rezerwatu przyrody Góra św. Anny, obejmującego fragment nieczynnego kamieniołomu nefelinitu i wapienia.
- Staraniem Regionalnej Dyrekcji Ochrony Środowiska w Opolu i dzięki zaangażowaniu jej pracowników, wybudowano ścieżkę edukacyjną wraz z platformą widokową. Wobec obserwowania niepożądanych zachowań, w 2022 roku – posadowiono dodatkowe barierki w celu ochrony przed schodzeniem ze ścieżki i niszczeniem innych cennych elementów w rezerwacie, to jest siedlisk muraw i stożka tufowego, będącego pomnikiem przyrody nieożywionej. Ze zdobytych doświadczeń wynika, że najważniejszą rolę w ochronie rezerwatu odgrywa jednak świadomość ekologiczna turystów. Stąd apel: wchodząc do rezerwatu przyrody korzystajmy z jego walorów w sposób świadomy i odpowiedzialny, a przede wszystkimi trzymajmy się wytyczonej ścieżki, która w rezerwacie przyrody udostępniona jest tylko do ruchu pieszego i wyłącznie dla ludzi - mówi Alicja Majewska, Regionalny Dyrektor Ochrony Środowiska w Opolu.
Rezerwat na Górze św. Anny ustanowiony został w 1972 r. Obecnie obowiązuje zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Opolu w sprawie rezerwatu z 4 stycznia 2023 r. Natomiast plan ochrony wdrożony został zarządzenie RDOŚ w Opolu z 9 maja 2016 r.
To jeden z kilku rezerwatów w województwie opolskim, utworzonych na terenach pokopalnianych. Podobną genezę mają też np. rezerwaty Góra Gipsowa, Nad Białką czy Gogolińskie Gniewosze. Celem ochrony przyrody w rezerwacie Górze św. Anny jest zachowanie ze względów naukowych i dydaktycznych rzadkich profili oraz zjawisk geologicznych odsłoniętych w kamieniołomie.
- Rezerwat przyrody jest ciekawy miejscem pod względem litologicznym. Przekrój geologiczny uzyskany dzięki badaniom profilu geologicznego obrazuje budowę geologiczną skorupy ziemskiej tego miejsca wraz z szeregiem skał magmowych z ciosem termicznym związanym z wybuchem wulkanu, który miał miejsce około 27 mln lat temu. Po zakończeniu aktywności wulkanu, miękka skała uległa szybkiej erozji odsłaniając masy skalne, które pierwotnie leżały ok 40 m poniżej gruntu i dzięki temu można dziś tu obserwować wapienie ze środkowego triasu położne w najniższej część kaldery, czyli zagłębienia powstałego w wyniku zapadnięcia się stożka wulkanu, a także kanał wulkaniczny łączący krater z komorą magmową - opisuje Alicja Majewska z RDOŚ w Opolu.
Do głównych procesów rzeźbotwórczych, które wciąż trwają w rezerwacie, zalicza się procesy erozji i akumulacji osadów różnego pochodzenia oraz zjawiska krasowe w odsłonięciach skał wapiennych. Procesy erozji dotyczą zarówno pokrywy glebowej jak i skał - wapieni, tuf oraz brekcji. Jest to naturalny proces niszczenia skał przez czynniki zewnętrzne, takie jak woda opadowa i wiatr. Polega on na odspajaniu się i odrywaniu cząstek gleby i skał. Proces erozji widoczny jest szczególnie we wschodniej części rezerwatu przyrody.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
