Europejskie, krajowe i światowe media nieustannie informują o inicjatywach zapobiegania rozwijającemu się kryzysowi energetycznemu. Rządy i politycy nieustannie debatują na ten temat oraz podejmują kolejne inicjatywy. Natomiast kryzys energetyczny, jakby w ogóle nie zauważał podejmowanych prób jego zatrzymania.
Zachodzi obawa, że albo rządy i politycy nie podejmują właściwych decyzji, albo kryzys zaszedł już tak daleko, że wszelkie podejmowane próby jego zatrzymania tradycyjnymi metodami są wielce spóźnione i nieadekwatne do zaistniałej sytuacji. Do tego rodzaju sposobów należą obietnice dodrukowywania pieniędzy w celu umożliwienia pokrycia rachunków za coraz droższą energię. Ten kierunek wydaje się być priorytetem dla Komisji Europejskiej, która zaleca jego stosowanie w państwach UE.
Drugim sposobem ma być ustalenie ceny maksymalnej za energię. Z góry wiadomo, że ustalenie to będzie znacznie niższe, aniżeli ceny rynkowe i zaopatrzeniowe jej producentów.
Skąd to wiadomo? Przynajmniej w Polsce starsze pokolenie pamięta, jak podczas lat osiemdziesiątych minionego wieku, rząd przy pomocy inflacji usiłował zażegnać coraz ostrzejszy kryzys gospodarczy. Wszyscy mieli pieniądze, ale nie było chleba. Kto rano zamiast iść do pracy nie stanął w kolejce, ten wieczorem już nie miał co jeść. Przypomnienie tej sytuacji dotyczy również kryzysu energetycznego.
Ustalone ceny energii będą dostępne tylko w określonym czasie i ograniczonej ilości, gdyż jej sprzedaż po niższych kosztach od jej rynkowych cen, będzie deficytowa. Biurokraci odpowiadają, że to niemożliwe, wszak rynkową cenę oni ustalają, dlatego nie może być innej ceny. Tego rodzaju zapewnienia mają charakter propagandowy, gdyż zawsze kiedy następują ograniczenie dostaw towarów po niskiej cenie powstaje czarny rynek, który za realnie zrównoważone koszty oferuje swoje usługi.
Przy centralnej dystrybucji energii jest to tylko częściowo utrudnione. Spekulanci zapewne znajdą sto i jeden sposobów, aby na tym zarobić i zapewnić ludziom to, czego oni potrzebują.
Kolejną tego rodzaju inicjatywą jest apel o jak największe oszczędzanie energii. Oczywiście w tego rodzaju apelach nie ma nic złego, tylko jak poprzednio wszyscy przywykli do rozrzutności pod tym względem, to tego rodzaju wezwania są dobrze przyjmowane, ale na ogół źle realizowane, a chodzi tu nie o poparcie dla inicjatyw rządu, ale o ich wykonanie w praktyce. Tu działa stara zasada, która mówi, że jak całe życie kogoś nie nauczono oszczędności, to wszelkie nawoływania do tego, są słuszne, akceptowane, popierane, ale nie wykonywane, bo przyzwyczajenie jest drugą naturą człowieka. Sugestie są takie, że oporni zostaną zmuszeni do oszczędności.
Przymus nie jest dobrym wyborem do realizacji celów gospodarczych. To najlepsza droga do niepokojów społecznych, demonstracji, zamieszek i upadków kolejnych rządów. Tego też nikt sobie nie życzy.
Kontrastowo do tych inicjatyw politycznych, brak jest podobnych działań dla zwiększenia dostaw surowców energetycznych dla Europy. Tu podjęto wiele trudu aby za kilka lub kilkanaście lat uzyskać nowe i trwałe dostawy gazu z Afryki. Chwilowo europejski rynek jest zaopatrywany w gaz płynny LNG. Jak wiadomo najlepiej jest dysponować własnymi źródłami energii. Dla Europy jest nim przede wszystkim węgiel kamienny, którego choćby w Polsce zasoby oceniane są w dziesiątkach miliardów ton. Jego nowoczesne metody wydobycia zapewniłyby na dziesiątki lat ogrzanie całej Europy. Na europejskich salonach jest on jednak źle widziany, jako brudy, pylasty i zatruwający powietrze, a na dodatek ocieplający klimat do tego stopnia, że prawdopodobnie następnych zim już w ogóle nie będzie.
To decyzja czysto polityczna rezygnacji z tego paliwa. Ponieważ naszych polityków bardzo szanujemy i wykonujemy wszystko, co sobie tylko zażyczą wolimy w zimie marznąc, aniżeli mieć inne od nich zdanie w tej sprawie.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
