„Global Research Center for Research on Globalization” - czołowy periodyk naukowy Stanów Zjednoczonych zajmujący się zagadnieniami bezpieczeństwa kwestionuje popularną obecnie politykę klimatyczną opartą na teorii „ocieplenia klimatu” wywołanego przez człowieka.
Publikuje on (26.02) obszerny materiał na ten temat w artykule „Głębokie zamarznięcie” Teksasu: pilne ostrzeżenie klimatyczne, ale „nie to, co myślisz” (Texas „Deep Freeze”: Urgent Climate Warning but „Not What You Think”). Od strony teoretycznej rzecz ta nie byłaby godna uwagi, gdyby nie wynikające z niej praktyczne wnioski dla kierunków rozwoju współczesnej energetyki. Te zaś dla Polski, jak i dla Europy są wielce znamienne, gdyż katastrofalna zima w Teksasie, może łatwiej i z gorszymi skutkami dotrzeć również do naszego kraju.
Wskazuje na to południowe położenie Teksasu znajdującego się na 30 st. północnej szerokości geograficznej. Po naszej stronie globu odpowiada to mniej więcej położeniu Półwyspu Synaj, Egiptu i Pustyni Sahary. Tymczasem Polska znajduje się prawie dwa razy bliżej bieguna północnego na 52 st. północnej szerokości geograficznej. Jesteśmy zatem, znacznie bardziej aniżeli Teksas narażeni na tego rodzaju niespodzianki pogodowe.
To, że uniknęliśmy dotąd podobnych doświadczeń, zawdzięczamy szczęśliwym dla nas układom pogodowym. Te zaś, jak wiadomo są zmienne. Zima 1978/79 była stosownym ostrzeżeniem, że wydarzenia takie mogą się powtarzać. Amerykański periodyk wskazuje, że zjawisko to może być znacznie częstsze, aniżeli byśmy sobie tego życzyli. Związana z tym druzgocąca krytyka „zielonej energii” nie polega na tym, aby z niej rezygnować, ale na tym, że nie można tylko na niej polegać.
Zmiany na Słońcu
Autorzy wspomnianego raportu stwierdzają, że najbliższa nam gwiazda, jaką jest Słońce, ze względu na swoją wielkość, jest najbardziej aktywną siłą wpływającą na klimat Ziemi. Na nieszczęście dla ludzkości przeważająca grupa klimatologów popierających hipotezę globalnego ocieplenia spowodowanego przez CO2, nie modeluje żadnego wpływu zmieniającego się promieniowania słonecznego na nasz klimat. IPCC (Międzyrządowy Zespół ds. Zmian Klimatu) odrzuca Słońce jako nieistotny czynnik, coś, co w konsekwencji okazuje się działaniem niezwykle niebezpiecznym. Jest to o tyle dziwne, że o wpływie Słońca na życie człowieka wie prawie każde dziecko.
Nieliniowe zmiany klimatyczne
W przeciwieństwie do komputerowych modeli klimatologów, które przewidują liniowy wzrost temperatury Ziemi, jako „spowodowane przez człowieka”, w rzeczywistości zmiany klimatyczne są nieliniowe. Udowodniono to już kilka tysięcy lat temu, że są one cykliczne, a nie liniowe, jak zakłada to teoria „ocieplenia klimatu”. Wynikająca z tego przestroga polega na tym, że jeśli nadal będzie się wdrażać politykę ocieplenia klimatu, to pozostawi ona duże części naszego globu, całkowicie nieprzygotowanymi i podatnymi na znacznie gorsze i dłuższe zmiany klimatyczne niż ostatnia katastrofa, jaka miała miejsce w Teksasie.
Wielkie minimum słoneczne
Według amerykańskiej agencji NASA, nasza planeta weszła właśnie w nowy cykl słoneczny który rozpoczął się w 2020 r. Przewiduje się, że obecny 11-letni cykl słoneczny, znany jest jako Cykl 25, „Będzie najsłabszym z ostatnich 200 lat”. Będzie to oznaczać powtórzenie, tak zwanego minimum daltońskiego, które trwało mniej więcej od 1790 do 1830 roku. Było ono związane z plamami na powierzchni Słońca, którym zwykle towarzyszą ogromne rozbłyski energii magnetycznej,. Zjawiska te były mierzone codziennie od 1749 r. Zauważono, że aktywność tych plam odpowiedzialna jest za nasłonecznienie Ziemi, Wzrasta ona i opadała w cyklach około 11-letnich.
W ostatnich badaniach zidentyfikowano również bardziej złożone dłuższe cykle trwające około 200 lat i 370-400 lat. Fizycy zajmujący się energią słoneczną policzyli 11-letnie cykle począwszy od 1749 roku, dając nam od połowy 2020 roku początek cyklu słonecznego 25. W 2018 roku grupa fizyków słonecznych i matematyków pod kierownictwem prof. Valentiny Zharkovej z Northumbria University w Wielkiej Brytanii opracowała złożony model oparty na obserwowanej roli słonecznego pola magnetycznego w definiowaniu aktywności słonecznej.
Przewidzieli oni, że następne minimum słoneczne, które rozpocznie się w 2020 r., będzie zbliżone do najbardziej ekstremalnego ostatniego okresu minimum słonecznego, tak zwanego Minimum Maundera, które rozciągało się od 1645 do 1710 r. Nazywało się to Wielkim Minimum Słonecznym, czyli okresem wyjątkowo niskiej aktywności słonecznej, która rozpoczęła się około 370 lat temu. Powiązali oni obecne minima z drastycznym spadkiem intensywności wewnętrznego pola magnetycznego Słońca, które wyniesie mniej więcej 70 proc. pola magnetycznego w stosunku do jego średnich wartości, wynikających z regularnych zmian w zachowaniu się gorącej słonecznej plazmy. Innymi słowy, moglibyśmy znajdować się we wczesnej fazie drastycznych zmian klimatu Ziemi trwających kilkadziesiąt lat. Badania Zharkovej przewidują, że okres wielkiego minimum słonecznego, który rozpoczął się w 2020 r., potrwa do około 2053 r.
Rok bez lata
Podczas Minimum Maundera, znanego na półkuli północnej jako „mała epoka lodowcowa”, temperatury na większości półkuli spadły. Według Zharkovej nastąpiło to na skutek zmniejszenia całkowitego natężenie promieniowania słonecznego, co doprowadziło do ostrych zim. Znacznie łagodniejsze Grand Solar Minimum, zwane Dalton Minimum, od około 1790 do 1830 roku, choć mniej ekstremalne niż okres Maundera, doprowadziło do serii ogromnych erupcji wulkanicznych w latach 1812-1815, których kulminacją była rekordowa erupcja w Indonezji wulkanu Tambora. Była to największa na świecie erupcja wulkanu w czasach historycznych.
To z kolei spowodowało tak duże zagęszczenie chmur z popiołu, że rok 1816 był znany w Europie jako rok bez lata. Podczas wybuchu tego wulkanu tony popiołu wzniosły się wysoko w atmosferę tworząc gęste szare chmury, które dodatkowo blokowały promieniowanie słoneczne. Aktywność wulkaniczna i minimalne fazy słoneczne są dobrze skorelowane; uważa się, że pochodzą one ze wzmożonej penetracji promieni kosmicznych do atmosfery ziemskiej, które wymuszają większe erupcje. Niskie temperatury spowodowały, że w Nowym Jorku latem 1816 r. spadł śnieg. W Ameryce Północnej i Europie plony tak zawiodły, że spowodowały kryzys egzystencji w świecie zachodnim.
W Chinach w 1816 r. nastąpił głód. Powodzie zniszczyły uprawy. Sezon monsunowy został przerwany, co spowodowało ogromne powodzie w dolinie Jangcy. W Indiach opóźniony letni monsun spowodował późne ulewne deszcze, które zaostrzyły rozprzestrzenianie się cholery - od regionu w pobliżu Gangesu w Bengalu aż po Moskwę. W ostatnim okresie obserwowane jest ożywienie erupcji wulkanicznych począwszy od wybuchu dwóch ogromnych wulkanów Lewotolo i Semeru w Indonezji w listopadzie 2020 r.
Nastąpiło to, gdy rozpoczęło się obecne Wielkie Minimum Słoneczne, związane ze spadkiem magnetosfery związanym ze spadkiem energii słonecznej i silniejszym napływem słonecznego promieniowania kosmicznego pobudzając bogatą w krzemionkę magmę wulkanów. Jeśli chodzi o temperaturę, nie liczy się energia, która opuszcza słońce, ale ile tej energii jest blokowane przez chmury, a ile dociera do powierzchni Ziemi, a ile odbija się z powrotem w kosmos przez lód i śnieg. W Wielkim Minimum Słonecznym, promienie kosmiczne wywołują większe gwałtowne powodzie, burze gradowe i - ze względu na zakłócenia prądów strumieniowych i mieszanie się warstw atmosfery - lokalne długotrwałe opady atmosferyczne. Spodziewane są fale upałów i katastrofalnych pożarów. Krótko mówiąc, możemy spodziewać się niestabilnych, nieregularnych zjawisk pogodowych w ciągu nadchodzącej dekady w ciągu trzech następnych dekad.
Powrót do paliw kopalnych
Na tym tle wyróżnia się dwa obozy naukowe. Pierwszy związany z politykami i przez nich finansowany, popiera i uzasadnia teorię „ocieplenia klimatu”. Jest to grupa o globalnych wpływach na rządy wszystkich państw świata. Druga to zespół naukowców. Jest niezależny od życzeń polityków i wyniki badań ogłasza w skromniejszym zakresie. Z tego powodu są oni przez polityków ignorowani, a bywa nawet, że brutalnie zwalczani.
Prezentowane tu wyniki badań amerykańskich i angielskich naukowców należą do tej drugiej grupy. Ich kontekst jest taki, że podczas tego minimum słonecznego dla przetrwania ludzi potrzebne są wszelkie dostępne źródła energii. Za najbardziej stabilne naukowcy ci uważają paliwa kopalne, takie jak ropa naftowa, gaz ziemny oraz węgiel kamienny, które są trwałe i pewne, a ich wykorzystanie jest najmniej uzależnione od warunków pogodowych.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
Poddając się bezkrytycznie naciskom ekooszolomów, kiedyś energetycznie rzecz biorąc możemy obudzić się z ręką w nocniku.
O wpływie słońca na klimat piszę już od dawna, dobrze że inni też to dostrzegają:) a tak poważnie to jak dziś pamietam wypowiedź jednego z profesorów, z którymi miałem okazje mieć wykłady, że prędzej doczekamy się kolejnego zlodowacenia jak dojdzie do katastrofy z powodu ocieplenia. Wtedy też była mowa o wpływie słońca na klimat i cyklach około 50 letnich. Co z tego skoro ekobiznes urobił nawet naszych polityków. Obudzimy się po fakcie, jak zawsze! Problemem jest także sposób w który likwidujemy wszystko co związane z węglem. Równamy z ziemią!! Takie np. Niemcy niedość że uruchomili elektrownię węglową to większość kopalń wygasiła i w każdej chwili przy relatywnie niskich kosztach będą w stanie je ponownie uruchomić. Naszym wystarczyło pomachać kilkoma euro i zdrowy rozsądek znikł. Uzależnimy się od paliwa, którego nie posiadamy. W biedzie przekonamy się jak duży to był błąd! P.s. Jak tam ceny maksymalne na energię z wiatru na morzu? Czekają nas „obniżki” cen energii!