Tornada, trąby powietrzne, gradobicia i lokalne powodzie niszczą polskie rolnictwo i dorobek materialny wielu rodzin i przedsiębiorstw. Po prawdzie: nie możemy jeszcze narzekać, bo inni mają znacznie gorzej. Klimat zmienia się i to raczej w kierunku niekorzystnym dla życia człowieka.
Pierwsze znaki tych klimatycznych przeobrażeń pojawiły się na początku tego tysiąclecia w postaci katastrofalnych objawów El Nino i La Nina, które związane są z nadmiernym nagrzewaniem się wód Pacyfiku. Ten pierwszy prąd oceaniczny powoduje powodzie w Ameryce Południowej, a ten drugi w Australii, Indonezji i w Południowej Afryce. Dla równowagi, można rzec, w tym samym czasie inne obszary globu (Chiny, Australia, USA...) nawiedzają równie tragiczne w skutkach okresy suszy.
Powódź w Polsce
U nas zwiastunem globalnych zmian pogodowych była pamiętna powódź z 1997 r. Czy można było jej w jakiś sposób zapobiec? Jest pewne, że całkowicie uchronić się przed nadciągającym frontem burzowym nie można. Po prostu dlatego, że nikt nie jest w stanie dokładnie przewidzieć siły żywiołu i stosownie do tego zabezpieczyć swoje prywatne i wspólne mienie. Nie znaczy to, że nic nie można zrobić.
Trzeba chyba udoskonalić sposób przewidywania i ostrzegania przed podobnymi zjawiskami. Dużo tu do zrobienia ma Instytut Meteorologii i Gospodarki Wodnej (IMGW). Jego medialne komunikaty pogodowe są pozbawione zasadniczych wiadomości na ten temat. Ich ogólnikowość jest wręcz porażająca. Może być, tak, a może być inaczej. Jak będzie to zawsze w zgodzie z komunikatem. Są tu potrzebne bardziej precyzyjne i dokładne prognozy. Wszak część dobytku zawsze można ochronić.
Wystarczy wszystko uszczelniać, co jest tylko możliwe. Budować nowe osiedla i domy na wzniesieniach. Utrzymywać w dobrym stanie całą hydroenergetykę z zapasowymi zbiornikami, przepustami i ciekami dobrze odprowadzającymi wodę. Nawet proste zaniedbania w postaci nie oczyszczonych rowów i strumieni powodują, że zmieniają się one w rozlewiska zagrażające okolicznym osiedlom. To wszystko można zrobić.
Konieczny jest jednak jakiś nawet lokalny program i stała systematyczna dbałość o jego realizację. Wszak nikt nie zna dnia ani godziny, kiedy nadejdzie z reguły niespodziewane zagrożenie. Tu potrzebna jest inicjatywa zarówno rządowa, samorządowa i zwykła obywatelska. Wszyscy nawzajem musimy od siebie wymagać pracy i ofiarności. Nawoływanie do tego można uznać za objaw pewnego idealizmu. Niestety, bez niego starty materialne, kulturowe i cywilizacyjne mogą nas cofnąć o całe dziesięciolecia do tyłu. Tego jednak nikt nie chce. O tym, że możliwa jest mobilizacja społeczna, świadczą tysiące mieszkańców Wrocławia, którzy w 1997 roku ochotniczo pracowali nad zabezpieczeniem miasta przed powodzią. Nikt im tego nie kazał. Nikt im za to nie zapłacił ani groszówki. Nagrodą była dla nich satysfakcja w udziale ratowania swego ukochanego miasta.
Powódź w Chinach
Podczas dwóch kolejnych australijskich powodzi w latach 2010-11 najbardziej ucierpiało tam górnictwo odkrywkowe węgla kamiennego. Zautomatyzowane systemy wydobycia zostały zdewastowane. Ceny tego towaru poszły w górę. Teraz nastąpiło jakby odwrócenie tej samej sytuacji.
Nie notowana od dawna powódź w połowie lipca dotknęła Chiny, największego światowych producenta i importera węgla. W środkowej części tego kraju w prowincjach Syczuan i Shaanx w ciągu 8 godzin spadło około 345 milimetrów deszczu. Jest to półroczna wielkość opadów w Polsce! Powódź zabiła już setki ludzi. Największa na świecie Tama Trzech Przełomów na rzece Jangcy grozi zawaleniem. Systemy komunikacyjne łączące wschodnie wybrzeże z ich zachodnim zapleczem surowcowym zostało zniszczone.
Paradoksalnie największa od 60 lat powódź w Chinach przyszła po równie niszczącej i nieznanej od pół wieku suszy w tym kraju. Na to wszystko można odpowiedzieć, że dawniej było jeszcze gorzej.
**pagebreak**
Żółta Rzeka (Huang Ho) kilkanaście razy w historii w dolnym swoim biegu zmieniała swoje koryto na przestrzeni 900 km wybrzeża. Miliony ludzi traciło życie i mienie. Tragiczne te wydarzenia odnotowywano jako jedne z największych tego rodzaju wydarzeń w historii globu. Ich degradujący gospodarczo wpływ był jednak ograniczony tylko do Chin. Teraz jest trochę inaczej. Chińska gospodarka będąca drugim motorem globalnej koniunktury na świecie ulega powodziowej degradacji. Jej skutki odczuje się na całym świecie. Również w Polsce. Po prostu wszystko zdrożeje. Wzrośnie import węgla do tego kraju, wzrośnie też jego cena. Pozornie jest to dla polskiego górnictwa pozytywna wiadomość. Jej skutki będą jednak negatywne przede wszystkim dla samych Chin, a w konsekwencji dla całego globu, który zaopatrywali oni w najtańsze towary.
Lato kataklizmów
Kilka dni wcześniej przed chińską powodzią podobna katastrofa spotkała Japonię oraz Nepal i Afganistan. Na wyspie Kiusiu w wyniku powodzi zginęło 29 osób. Ewakuowano 240 tys. mieszkańców. Sparaliżowana została komunikacja. W nocy z 6 na 7 lipca wielka ulewa nawiedziła Kubań na południu Rosji. Deszcz wywołał powódź, która zatopiła kilka tysięcy gospodarstw. W ciągu kilku godzin spadło tyle deszczu, ile normalnie w ciągu dwóch miesięcy. Wezbrane potoki błyskawicznie zalewały domy, w których tonęli mieszkańcy. Kataklizm zabił co najmniej 171 osób.
W tym samy mniej więcej czasie powódź nie ominęła też stolicy Białorusi Mińska, a także miała miejsce w Norwegii. Podobną katastrofę pogodową przeżywa obecnie Austria. Dobrze będzie, jak na tym się tylko skończy, wszak lato jeszcze trwa.
Kapryśne Słońce
Astronomowie katastrofalne dla nas zjawiska pogodowe wiążą z cykliczną jedenastoletnią aktywnością Słońca. Nasza najbliższa gwiazda jest niespokojna. Wyrzuca ona z siebie coraz większe masy jądrowej plazmy, które docierają do Ziemi.
Zakłócają one nie tylko naturalny obieg wody w przyrodzie, ale powodują też wiele zakłóceń w łączności satelitarnej i przesyłaniu energii elektrycznej. Aktywność Słońca jeszcze trwa. Pojawiające się na nim czarne plamy to właśnie miejsca owych wybuchów. Uczeni twierdzą nie bez racji, że bez Słońca wszelkie życie na Ziemi było by niemożliwe. Gwiazda ta obecnie przeżywa mniej więcej półmetek swego kilkumiliardowego w latach żywota. Jako, że jest ona "nieobliczalna" w swoich spazmach i erupcjach może nas jeszcze nie jeden raz zaskoczyć.
Wydaje się, że dzieląca 150 milionów kilometrów, jakie dzieli Ziemię od Słońca, jest gwarantem naszego bezpieczeństwa. To przekonanie jest jednak złudne. Wszak miliony kilometrów w Wszechświecie mają znaczenie milimetrów w ludzkim wymiarze. Czas zatem poważnie pomyśleć o zabezpieczeniach przeciwsłonecznych. Proponuję zacząć od ciemnych okularów i baterii słonecznych na dachu naszego domu...
Wiedza Neandertalczyka
Jak z tego widać, żaden dwutlenek węgla, ani żadna teoria wpływu człowieka na ocieplenie klimatu nie mają tu nic do rzeczy. W tym duchu należy nadal wetować przez Polskę wszelkie pomysły na dalsze zaostrzanie bezsensownej polityki klimatycznej w UE.
Mało tego, Polska powinna przejść pod tym względem do ofensywy wyprzedzającej. Trzeba żądać likwidacji wszystkich struktur dotyczących klimatu w UE. Wszak miliardy euro, które one kosztują potrzebne są nie na ratowanie klimatu, ale gospodarki. Ta wszak ma się właśnie fatalnie.
Tymczasem unijna administracja klimatyczna nie ma żadnego wpływu na aktywność Słońca. Nawet jednak, gdyby tego zapragnęła, byłoby to klasycznym marszem z motyką na Słońce. Owszem, sprawa klimatu jest kluczowa dla naszego przeżycia. Jednak polega ona na dostosowaniu się do tego klimatu, a nie na abstrakcyjnych próbach jego zmiany.
Doskonale wiedział już o tym kilka tysięcy lat temu Neandertalczyk, który był o wiele mądrzejszy od naszych klimatycznych komisarzy UE. Kiedy na Europę nasuwało się z północy kolejne plejstoceńskie zlodowacenie nie usiłował go wcale zatrzymać. Czując, że mu coraz bardziej zimno, przesuwał się na południe.
Mając to wszystko na uwadze domagam się:
• od polskiego rządu wniosku o likwidację komisarza UE ds. klimatu,
• zaprzestania wydawania rządowych, wspólnotowych i wszelkich innych pieniędzy podatników na prace związane z wybieraniem się klimatologów z "motyką na Słońce"!
Dość już bajek o wpływie dwutlenku węgla na cokolwiek w klimacie! Jeżeli nawet tak, to raczej pozytywnie, bo gaz ten umożliwia wzrost drzew i wszelkiej zieleni, które są dostawcą niezbędnego dla naszego życia tlenu.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
