Oddział Instytutu Pamięci Narodowej w Katowicach zaprasza na uroczystość upamiętniającą Wojciecha Korfantego, która odbędzie się w 106. rocznicę jego słynnej mowy w Reichstagu. 25 października o godz. 11.00 na cmentarzu parafialnym w Katowicach przy ul. Francuskiej.
- W trakcie wydarzenia uhonorujemy grób dyktatora III powstania śląskiego plakietą „Grób Weterana Walk o Wolność i Niepodległość Polski" - informuje Monika Kobylańska, asystent prasowy IPN w Katowicach.
Następnie uczestnicy oraz delegacje społeczności szkolnych udadzą się pod pomnik Wojciecha Korfantego znajdujący się na pl. Sejmu Śląskiego, gdzie nastąpi prezentacja pocztów sztandarowych szkół noszących imię Wojciecha Korfantego, jak również powstańców oraz powstań śląskich.
Korfanty to przywódca narodowy Górnego Śląska, związany z chrześcijańską demokracją. Syn górnika z kopalni Fanny i jedna z najważniejszych postaci Śląska i jego walki o przyłączenie do Polski, a także jeden z ojców niepodległej Polski.
Był członkiem Ligi Narodowej, współpracował z Romanem Dmowskim. W 1902 r. trafił do więzienia we Wronkach za publikację artykułów Do Niemców i Do moich braci Górnoślązaków. W latach 1903-1912 i 1918 był posłem do Reichstagu oraz pruskiego Landtagu.
25 października 1918 r. wystąpił w niemieckim parlamencie z żądaniem przyłączenia do państwa polskiego wszystkich polskich ziem zaboru pruskiego. Po powstaniu niepodległej Polski przeniósł się do Poznania. Był członkiem Naczelnej Rady Ludowej stanowiącej rząd Wielkopolski podczas powstania, a w 1920 r., jako mianowany przez rząd polski komisarz plebiscytu na Górnym Śląsku, kierował całością przygotowań organizacyjnych, propagandowych i politycznych.
Współkierował II powstaniem śląskim, które było odpowiedzią polskich organizacji wojskowych i plebiscytowych na antypolskie działania niemieckie przed plebiscytem. W wyniku zrywu zdecydowano o korzystniejszym dla Polski podziale Śląska.
Korfanty w lipcu 1921 r. opuścił Śląsk. W odrodzonej Polsce w latach 1922-1930 był posłem na Sejm z ramienia Chrześcijańskiej Demokracji (ChD). Został desygnowany przez Komisję Główną Sejmu RP na premiera. Jednak wobec protestu Józefa Piłsudskiego i groźby przeprowadzenia strajku generalnego przez PPS, nie rozpoczął formowania rządu.
Był wicepremierem w rządzie Wincentego Witosa. Od 1924 r. wydawał dzienniki Rzeczpospolita i Polonia. W 1930 r. został aresztowany i wraz z posłami Centrolewu osadzony w twierdzy brzeskiej. Po uwolnieniu powrócił na Górny Śląsk, gdzie jednak jako polityczny przeciwnik wojewody Michała Grażyńskiego był zagrożony następnym aresztowaniem.
Wiosną 1935 r. w obawie przed represjami udał się na emigrację do czeskiej Pragi. W kwietniu 1939 r. powrócił do Polski, gdzie został aresztowany i osadzony na Pawiaku. Spędził tam prawie 3 miesiące. Zwolniono go 20 lipca z powodu ciężkiej choroby. Zmarł 17 sierpnia. Jego pogrzeb stał się wielką manifestację patriotyczną.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
