Władze komunistyczne pozbawiły niezłomnego kapłana przydziału węgla. Ten znalazł na to prosty i skuteczny sposób.
W tym roku zauważyć można wzrost zainteresowania środków społecznego przekazu postacią ks. Franciszka Blachnickiego. Przy tej sposobności przypomniany został „węglowy” epizod w zmaganiach z przeciwnościami stawianymi przez władze Polski Ludowej.
Ksiądz Franciszek Blachnicki żył w latach 1921-1987. Wiosną tego roku ogłoszono wyniki postępowania śledczego wskazujące, że został on zamordowany z inspiracji służb specjalnych PRL. Blachnicki zapamiętany został głównie poprzez dzieła, jakie zainicjował - czyli Ruch Światło-Życie i organizowane w jego ramach oazy wakacyjne. Ruch oazowy rozwinął się zwłaszcza w latach 70. i 80. XX w., a jego centrum stało się Krościenko nad Dunajcem, usytuowane u podnóża Gorców. To w tej wsi na Kopiej Górce przez lata przebywał ks. Blachnicki. Początki ruchu miały jednak miejsce na Górnym Śląsku, a w Bibieli będącej dziś dzielnicą Miasteczka Śląskiego, odbyły się pierwsze rekolekcje oazowe zorganizowane przez ks. Franciszka Blachnickiego.
Blachnicki urodził się w Rybniku w rodzinie kolejarskiej. Do szkoły podstawowej chodził w Orzeszu, a do średniej w Tarnowskich Górach. W tym ostatnim mieści spędził swą młodość do czasu agresji wojsk niemieckich na Polskę w 1939 r. W trakcie okupacji niemieckiej włączył się w działalność konspiracyjną, lecz szybko został w 1940 r. ujęty. Skazano go na wyrok śmierci, który jednak nie został wykonany. Franciszek Blachnicki w latach 1940-1945 przebywał w hitlerowskich obozach i zakładach karnych. W tym czasie przeżył nawrócenie, skutkujące decyzją o wyborze kapłaństwa.
W czasach Polski Ludowej ks. Franciszek Blachnicki zaangażował się m.in. w działalność trzeźwościową. Tak powstały Krucjata Wstrzemięźliwości, a potem Krucjata Wyzwolenie Człowieka. Ruch oazowy stał się jedyną masową alternatywą spędzania czasu dla młodzieży w sposób niekontrolowany przez władze komunistyczne. Było to nie w smak władzy, która starała się utrudniać życie ks. Blachnickiemu. Szykany nie ustały nawet wtedy, gdy po wprowadzeniu stanu wojennego ks. Blachnicki osiadł w Republice Federalnej Niemiec. Tam dotarli do niego agenci Służby Bezpieczeństwa Jolanta Gontarczyk (później zmieniła nazwisko na Lange) oraz Andrzej Gontarczyk. To ich podejrzewa się o podanie trucizny ks. Blachnickiemu.
W 1999 r. rozpoczął się proces beatyfikacyjny ks. Franciszka Blachnickiego, a w 2015 r. papież Franciszek wydał dekret o heroiczności jego cnót. Od tego czasu zmarłemu kapłanowi przysługuje tytuł Sługi Bożego.
Niedawno miesięcznik „Kurier Wnet” w numerze 106 z kwietnia 2023 r. zamieścił rozmowę Krzysztofa Skowrońskiego z Piotrem Jeglińskim, w której przypomniany został osobliwy epizod w życiu ks. Blachnickiego:
„W latach 60. i 70. władze szykanowały księdza Blachnickiego, nasyłały kontrole. Na przykład odmówiono mu sprzedaży węgla - a on organizował oazy przez cały rok. Więc ogłosił apel, żeby ludzie wysyłali mu węgiel pocztą, w paczkach. Po paru miesiącach poczta była sparaliżowana, poproszono go, żeby zaprzestał akcji i dostarczono mu ileś ton” - powiedział we wspomnianej rozmowie Piotr Jegliński.
Węglowy epizod miał rzeczywiście miejsce w 1977 r. i został on udokumentowany we wspomnieniach przez jedną z najbliższych współpracowniczek ks. Franciszka Blachnickiego.
- Wydarzenia te zostały opisane we wspomnieniach pani Doroty Seweryn, wydanych w książce „Nasze korzenie” - informuje Maria Różycka z Instytutu Niepokalanej Matki Kościoła, założonego z inspiracji duchowością ks. Blachnickiego.
W książce „Nasze korzenie” znajduje się podrozdział zatytułowany „Czarny opłatek”. Otóż w 1977 r. okazało się, że dom w Krościenku nad Dunajcem, w którym prowadził swą działalność ks. Franciszek Blachnicki, nie otrzymał przydziału opału na kolejną zimę. Urzędnicy motywowali to tym, że tym razem przydział może przyznać Urząd do Spraw Wyznań, a konkretnie jego wydział terenowy. Postawiono też warunek, że przedstawiciel wydziału musi zrobić pomiary kubaturowe budynku. Zamiast jednak przysłać mierniczego, skierowano pracownika, który miał dokonać precyzyjnego przeglądu i przeszukania całego budynku. Nie było pomiarów, nie było więc i przydziału na węgiel.
Jak na to zareagował ks. Blachnicki? „Poprosił oazowiczów, którzy w tym czasie byli na rekolekcjach, żeby po powrocie do domu każdy z nich postarał się przesłać na Kopią Górkę paczkę węgla, bo z urzędu nie dostaliśmy przydziału opału. Oazowicza wzięli sobie do serca ten apel Ojca i jak tylko wrócili do domu, zaczęli się rozglądać za węglem. Niektórzy nigdy wcześniej nie mieli go w ręku, bo zawsze w domu był gaz albo prąd i nie wiedzieli, gdzie można węgiel kupić. [...] I w całej Polsce, od Gdańska aż po Przemyśl, oazowicze pakowali i wysyłali węgiel, ile kto mógł 2 kilo, 3 kilo, 5 kilo” - opisała genezę pomysłu Dorota Seweryn w książce „Nasze korzenie”.
Jako że pierwsza paczka węgla dotarła do ks. Blachnickiego w adwencie, 22 grudnia 1977 r., nazwano ją czarnym opłatkiem. Łącznie oazowicze przysłali wówczas trzy tony węgla.
Urząd pocztowy w Krościenku nad Dunajcem miał spory problem z węglem przysyłanym wtedy przez oazowiczów. Paczki z węglem stanowiły większość ładunku w samochodzie pocztowym. Pracownicy poczty dzwonili więc do centrali Ruchu Światło-Życie, aby przyjechać na pocztę po ten węgiel. Nie kryli przy tym zdenerwowania, że mają przez to dodatkową robotę. Niektóre słabiej zapakowane paczki rozdzierały się, powodując jeszcze większy kłopot. Ale byli i tacy nadawcy, którzy profilaktycznie do paczki z węglem wkładali mydło, aby można sobie było umyć ubrudzone ręce.
Po pewnym czasie ks. Blachnicki dowiedział się, że to krościenkowska poczta zawiadomiła odpowiedni urząd o problemie. W wyniku tego przyznano wstrzymany wcześniej przydział opału i akcja z paczkami węglowymi mogła zostać zakończona.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
