Zjednoczone Królestwo, stale szuka nowych rozwiązań dla zapewnienia sobie bezpieczeństwa energetycznego, pochodzących z odnawialnych jej źródeł.
Na dłuższą metę bezpieczeństwa tego nie mogą zapewnić zasoby ropy naftowej i gazu ziemnego pochodzące ze złóż na Morzu Północnym. Przede wszystkim dlatego, że po około pół wieku ich intensywnej eksploatacji są one na wyczerpaniu. Jednak nawet te, które mogą jeszcze dostarczyć przez kolejne kilka lat niezbędnej energii są aktywnie zwalczane przez wpływowe organizacje ekologiczne tego kraju.
Przez cały ten czas swoistego królowania ropy i gazu ziemnego, na terenie Wielkiej Brytanii powstała gęsta sieć gazociągów oplatająca całe terytorium państwa. Tych rurociągów ropy i gazu ziemnego jest kilkadziesiąt. Trzy z nich pełnią rolę transgranicznych łączących Wielką Brytanię dwoma rurociągami z Norwegią i po jednym z Belgią i Irlandią.
O ile w czasach nadpodaży tych surowców zaspokajały wszystkie potrzeby energetyczne Wielkiej Brytanii, to obecnie w okresie dominacji odnawialnych źródeł energii w coraz mniejszym stopniu spełniają one swoją rolę. Potrzebne są zatem nowe, ale inne i bardziej sprawne techniki przesyłania energii.
Podmorski kabel
W 1954 r. zainstalowano pierwszy na świecie podwodny kabel HVDC, Gotland 1, który miał 98 km długości od Gotlandii do szwedzkiego kontynentu i miał moc 20 MW. Zmieniło to sposób, w jaki świat myślał o podwodnym przesyłaniu energii elektrycznej, ponieważ zdano sobie sprawę, że teraz można połączyć się z innymi krajami zamorskimi, z którymi wcześniej pomysł ten uważano za nieosiągalny.
Od tego czasu podmorskie kable zasilające znacznie się rozwinęły dzięki rozwojowi technologii i konstrukcji, stale zwiększając ich pojemność i długość. W ostatnich dziesięcioleciach znaczenie podmorskich kabli energetycznych stale wzrasta. Dzieje się tak, gdyż pojawienie się morskiej energii odnawialnej wymaga kabli eksportowych z instalacji wiatrowych, falowych i pływowych, aby sprowadzić energię odnawialną na ląd.
Tego rodzaju kable układane są w całej Europie w celu swobodnego przepływu energii, zapewniając w ten sposób bezpieczeństwo dostaw. Możliwość dzielenia się energią między krajami zmniejsza częstotliwość i dotkliwość wysokich skoków cen oraz wygładza ramy czasowe podaży/popytu.
Wielka Brytania ma obecnie cztery główne połączenia elektroenergetyczne. Łączą one Wielką Brytanię z Francją (2 GW), z Irlandią (500 MW), Holandią (1 GW) i z Irlandią Północną (500 MW) Łącznie przesyłają one energię o mocy 4 GW, co stanowi około 5 proc. istniejących mocy wytwórczych energii elektrycznej w Wielkiej Brytanii.
Okazało się, że przesyłanie energii podmorskim kablem jest znacznie tańsze, skuteczniejsze bez potrzeby jej przetwarzania, czyli w stanie uniwersalnym, nadającym się do natychmiastowego wykorzystania.
Energia z Maroka Od roku trwa entuzjastyczne poparcie medialne i rządowe dla koncepcji położenia energetycznego kabla łączącego Maroko z Wielką Brytanią. Kabel ten ma dostarczać energię elektryczną z bogatego w energię odnawialną regionu Maroka Guelmim Oued Noun i oczekuje się, że będzie generować 10,5 GW bezemisyjnej energii elektrycznej ze słońca i 3,6 GW energii wiatrowej przez średnio ponad 20 godzin dziennie.
Projekt, ten po ukończeniu, ma dostarczyć wystarczającą ilość energii elektrycznej dla ponad siedmiu milionów brytyjskich domów do 2030 r., co odpowiada 8 proc. zapotrzebowania na energię w kraju. Kabel ten o długości 3800 km będzie przebiegał przez Ocean Atlantycki, wzdłuż wybrzeży Portugalii, Hiszpanii i Francji, zanim dotrze do Alverdiscott w rejonie Devon.
Maroko stało się głównym liderem w dziedzinie energii słonecznej, a kraj ten czerpie korzyści z jednego z najwyższych wskaźników nasłonecznienia – czyli mocy na jednostkę powierzchni – na świecie. Znajduje się tu również elektrownia słoneczna Ouarzazate, która jest największą na świecie elektrownią skoncentrowanej energii słonecznej (CSP), wytwarzającą 510 MW energii elektrycznej.
Region ten jest trzecim na świecie pod względem natężenia promieniowania słonecznego (GHI) w Afryce Północnej, o 20 proc. wyższym niż GHI w Hiszpanii i ponad dwukrotnie wyższym niż w Wielkiej Brytanii.
Konflikt polityczny
Cieniem na projekcie tym kładzie się konflikt polityczny, jaki zaistniał pomiędzy Marokiem a Algerią, który w europejskim wymiarze przypomina spór Rosji i Ukrainy. Spór Algierii z Marokiem dotyczy Sahary Zachodniej na terenie której znajduje się wspomniany nasłoneczniony region Guelmim Oued Noun.
Dzisiejsze spory o przynależność Sahary Zachodniej mają swoją historię walk Frontu Polisario z jego hiszpańskimi kolonizatorami. Po roku 1975, kiedy Hiszpanie wycofali się z tego kraju, przypadł, on Maroku, ale Front Polisario nie podporządkował się nowym politycznym rozwiązaniom i dalej prowadził partyzanckie walki o jego wyzwolenie.
Front Polisario wspierany jest przez Algierię, co wywołuje gniew i niezadowolenie Maroka. Korzystne rozwiązanie tego problemu przez Wielką Brytanię jest o tyle trudne, że jak wspomniano tradycyjne wpływy należą tu do dawnej francuskiej Algierii i do hiszpańskiego poprzednio Maroka. Na ogół wpływy byłych państw kolonialnych utrzymują się nadal, choć w całkiem innej już formie. W tej sytuacji uzyskanie przez Wielką Brytanię gwarancji bezpieczeństwa dla tego projektu może być trudne.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
