Wraz z nadejściem tegorocznej zimnej wiosny coraz więcej znaczących postaci w światowej nauce krytykuje globalną politykę ocieplenia klimatu. Tych wypowiedzi niezwykle trafnych, logicznych i naukowo uzasadnionych jest coraz więcej. Dla polityków nie ma to specjalnego znaczenia. Ich koronnym w tej sprawie argumentem jest „konsensus klimatyczny”. Jego istotą jest poparcie aktualnej polityki klimatycznej przez ok. 97 proc. ludzi nauki na świecie.
W tej konwencji samo pojęcie „konsensusu klimatycznego” jest zaprzeczeniem istoty tejże nauki. Od czasów starożytnych jest ona z natury rzeczy niezależna w swoich badaniach, definicjach i wnioskach od celów i metod politycznych. Konsensus jest pojęciem politycznym, a nie naukowym. Owszem istnieje on jako taki, ale dotyczy polityków, bo dla nauki nie ma on żadnego znaczenia. Tym bardziej że zasady demokratycznego państwa i uzyskania większości głosów w nauce nie obowiązują.
Tu wystarczy przypomnieć Mikołaja Kopernika i jego heliocentryczną teorię opartą na konkretnych wynikach badań. „Konsensus” ówczesnych ludzi nauki skierowany przeciwko tej teorii był znacznie lepszy od tego, jaki został uzyskany w sprawie przyczyn ocieplenia klimatu. Wynosiło on 99,99 proc. Pomimo tej druzgocącej przewagi „konsensusu” okazało się, że to jednak Kopernik miał rację, a nie owych 99.99 proc. uczonych. To dla nas szczególna lekcja poszanowania wyników badań, a nie sterownego przez polityków „konsensusu.”
Margaret Thatcher uważała, że nawet w polityce konsensus jest fatalnym błędem. „Konsensus wydaje się być procesem porzucania wszelkich przekonań, zasad, wartości i polityk w poszukiwaniu czegoś, w co nikt nie wierzy, ale czemu nikt się nie sprzeciwia” - napisała.
Klimatyczny doradca prezydenta Baracka Obamy
O ile związane z tym rewelacje prof. Williama Harppera mogą być odbierane jako obrona polityki byłego prezydenta Donalda Trumpa, to podobne tego samego rodzaju wynurzenia doradcy prezydenta Baracka Obamy trudno już tak samo zakwalifikować. Dotyczy to dr Steven Koonina, który był głównym naukowym doradcą w amerykańskim Departamencie Energii podczas administracji Baracka Obamy. Jego wydana 4 maja 2021 r. książka „Unsettled: What Climate Science Tells Us, What It Not and Why It Matters” (Niespokojni - co mówi nam klimatologia, czego nie ma i dlaczego ma to znaczenie) wywołała oburzenie zwolenników tej teorii, tym bardziej że jej autor przez wiele lat był jej aktywnym propagatorem. Pytają się go, dlaczego zmieniłeś zdanie? Odpowiada, że zdania nie zmienił, tylko zaakceptował wyniki najnowszych badań klimatycznych, które przedstawił w swojej książce. Pytają go dalej, dlaczego jego twierdzenia zawarte w tej książce tak drastycznie różnią się od stanowiska polityków w tej sprawie. Na co Steven Koonin wyjaśnia, że politycy nie czytają prac naukowych, ani ich nie analizują, oni przyjmują gotowe i wygodne im uzasadnienia dla ich politycznych decyzji. Najciekawsze jest w książce Stevena Koona to, że pisze on o stwierdzonych faktach. Jednak na ich podstawie nie wysuwa on żadnych teorii i uogólnień klimatycznych.
Wypisy z książki Stevena Koona
1. „Zarówno literatura badawcza, jak i raporty rządowe, które podsumowują i oceniają stan nauk o klimacie, mówią wyraźnie, że: fale upałów w USA nie są obecnie częstsze niż w 1900 r., a najcieplejsze temperatury w USA nie wzrosły w ciągu ostatnich pięćdziesięciu lat ”. Kilka akapitów dalej: „W ciągu ostatniego stulecia ludzie nie mieli wykrywalnego wpływu na huragany. Pokrywa lodowa Grenlandii nie kurczy się dziś szybciej niż to było osiemdziesiąt lat temu, a wpływ gospodarczy netto wywołanych przez człowieka zmian klimatycznych będzie minimalny przynajmniej do końca tego stulecia.”
2. „Ludzie wywierają rosnący, ale fizycznie mały, ocieplający wpływ na klimat. Niedostatki danych klimatycznych podważają naszą zdolność do rozplątywania reakcji człowieka na słabo poznane zmiany naturalne. Wyniki wielu modeli klimatycznych nie zgadzają się, a nawet zaprzeczają sobie nawzajem i wielu rodzajom obserwacji. Czasami stosowano niejasną „ocenę eksperta” w celu dostosowania wyników modelu i zaciemnienia niedociągnięć. Komunikaty prasowe rządu i ONZ oraz podsumowania nie odzwierciedlają dokładnie samych raportów. Na spotkaniu osiągnięto konsensus w kilku ważnych kwestiach, ale nie było takiego silnego konsensusu, jaki głoszą media. Wybitni eksperci klimatyczni (w tym sami autorzy raportów) są zawstydzeni niektórymi medialnymi przedstawieniami nauki. To było trochę szokujące."
3. „Jak powiedział mi prywatnie przewodniczący bardzo szanowanego wydziału nauk o Ziemi na uniwersytecie: Zgadzam się ze wszystkim, co napisałeś, ale nie śmiem mówić tego publicznie.”.
4. „Rzeczywistym, zaprzeczającym klimatowi byłby, powiedzmy, polityk antynaukowy, który odmawia przyjęcia dowodów na podstawie danych - w przeciwieństwie do mojego stanowiska.”
5. „Opinia publiczna uzyskuje informacje o klimacie prawie wyłącznie z mediów; bardzo niewiele osób czyta podsumowania ocen, nie mówiąc już o samych raportach i pracach badawczych”.
Polskie postrzeganie polityki klimatycznej
Nie jest ono ani lepsze, ani gorsze, aniżeli w Europie i na świecie. Nasi politycy, podobnie jak wszyscy inni, nie chcą dostrzegać zachodzących zmian w naukowej ocenie zjawisk klimatycznych. Jednak uparte trzymanie się błędnych już teorii prowadzi nie tylko do ewidentnych strat ekonomicznych, jak np. proces dekarbonizacji i zamykania kopalń węgla kamiennego i brunatnego w sytuacji ewidentnego oziębiania się klimatu, a nie jego ocieplania.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
