Tydzień temu przestał pan być sekretarzem stanu i pełnomocnikiem rządu ds. restrukturyzacji górnictwa w Ministerstwie Energii i objął pan tę samą funkcję w Ministerstwie Aktywów Państwowych. Czy likwidacja Ministerstwa Energii to sygnał, że górnictwo i energetyka zostały odsunięte na drugi plan?
Absolutnie tak nie jest. Dzisiaj Ministerstwo Aktywów Państwowych to ministerstwo, w którym nadzór właścicielski, ale i kształtowanie polityki państwowej, polityki rozwoju i klimatyczno-energetycznej, będą bardzo ważnymi dziedzinami. Dlatego całe górnictwo wchodzi w obszar działania tego resortu, wraz z aktywami i zapleczem naukowo-badawczym, co jest bardzo istotne z punktu widzenia naszych ambitnych celów rozwojowych. Drugi, bardzo istotny argument, to fakt, że w grudniu odbywać się będą bardzo ważne spotkania na najwyższym szczeblu rządowym, mające doprowadzić do ustalenia finalnego kształtu europejskiej polityki energetyczno-klimatycznej. W związku z tym filar energetyczno-klimatyczny ma w naszym rządzie bardzo ważną pozycję, bo będzie istotnym elementem w negocjacjach z bardzo trudnymi partnerami unijnymi. To nie jest tak, że energetyka stała się nagle mniej ważna. Aby utrzymała swoją priorytetową pozycję, obszar negocjacyjny musi funkcjonować na najwyższym poziomie i temu służą zmiany w rządzie.
Jak będzie wyglądał docelowy podział kompetencji w Ministerstwie Aktywów Państwowych?
Polityka własnościowa ma to do siebie, że z jednej strony kreuje instrumenty pozwalające na wyznaczanie celów inwestycyjnych, rozwojowych, produkcyjnych, ale z drugiej strony tworzy też w jednym resorcie silny instrument, który będzie wyznaczał wszystkie te kierunki. Jesteśmy w okresie, gdy te zmiany zachodzą, pracujemy nad ustawą o działach administracji rządowej. Na przestrzeni dwóch, trzech tygodni ustawa będzie wypracowana i finalnie pokaże, jak będzie zorganizowany rząd i na jakich kierunkach nasze działanie będzie się ogniskować.
Jak oceniłby pan kondycję polskiego górnictwa węglowego w 2019 r.?
Poczekajmy na sprawozdania podsumowujące cały rok. Raporty za dziewięć miesięcy pokazują, że nie są to wyniki, jakich byśmy oczekiwali, ale nie są też bardzo złe. Mówię to z ostrożnością, bo każda ze spółek wytycza swoje własne plany. Poziom produkcji, który za 9 miesięcy zamyka się wielkością 46 mln t, mógłby być nieco wyższy, ale nie jest to wynik zły. Niepokoi niska sprzedaż, na poziomie 43,5 mln t, a co za tym idzie - rosnący poziom zapasów. Podniesienie poziomu sprzedaży i upłynnienie zapasów będzie więc jednym z naszych wyzwań. Oczywiście, procesy sprzedażowe nie są łatwe, poddawane są różnym wpływom i czynnikom, ale należy je zdynamizować. Jeśli chodzi o cenę węgla, to można mówić o delikatnym optymizmie. Niezależnie od sytuacji na rynkach europejskich średnia cena węgla po 9 miesiącach osiągnęła poziom nieco ponad 360 zł za t.
Podsumowując miniony rok nie sposób nie zapytać o inwestycje. Są na odpowiednim poziomie?
Chciałbym zwrócić uwagę na bardzo ambitne cele realizowane przez producentów węgla. Łączny poziom nakładów na rozwój we wszystkich spółkach węglowych przekroczył grubo 4 mld zł, i jest to bardzo dobry wynik. Oczywiście rosną koszty inwestycji, ale w obliczu rozwoju rynku jest to zjawisko naturalne, towarzyszące dynamicznie rozwijającym się gospodarkom. Kluczowym projektem, który w tym roku uzyskał bardzo mocny impuls rozwojowy, jest budowa przez Jastrzębską Spółkę Węglową kopalni Bzie-Dębina. Projekt szczególnie ważny ze względu na udostępnienie zasobów węgla koksującego, niewystępujących na krajowym rynku, dzięki którym w Polsce będzie można produkować stal najwyższej jakości. Także Polska Grupa Górnicza realizuje swój proces inwestycyjny bardzo dynamicznie, kładąc nacisk głównie na wyrobiska korytarzowe. Inwestuje też w wysokowydajny nowoczesny sprzęt o niskiej awaryjności. Wpłynie to na zwiększenie wydajności, a to jest bardzo ważne dla tego największego producenta węgla energetycznego w Polsce i Unii Europejskiej. Przeglądy złożowe i inwestycyjne, które miały miejsce we wszystkich spółkach pokazują, że przemyślane inwestycje i poprawa efektywności to główne cele, które będą stawiane przed spółkami wydobywczymi.
W tym inwestowaniu w węgiel jesteśmy na tle Europy osamotnieni?
Z pewnością tak nie jest. Wystarczy spojrzeć na naszych zachodnich sąsiadów. Nie afiszując się budują elektrownię węglową, która w przyszłym roku zostanie włączona do systemu, a w swoim bilansie energetycznym zużywają ponad 220 mln t węgla rocznie. Kolejnym przykładem jest Turcja, która zużywa ponad 113 mln t węgla rocznie. W Europie jest też wielu mniejszych producentów i konsumentów, dla których węgiel jest stabilizatorem systemu elektro-energetycznego. Nie można nie zauważyć sytuacji, z którą zderzyła się gospodarka niemiecka. Gdyby nie elektrownia Bełchatów, na przestrzeni kilku tygodni brakłoby im prądu.
Jeśli chcesz mieć dostęp do artykułów z Trybuny Górniczej, w dniu ukazania się tygodnika, zamów elektroniczną prenumeratę PREMIUM. Szczegóły: nettg.pl/premium. Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
