Durban: miał być skuces, a jest klęska

Klimat na Ziemi ma się dobrze. Nic mu nie zagraża poza ludźmi, którzy chcieliby go poprawiać. Pod koniec listopada delegaci ze 190 krajów zebrali się w Durbanie, aby przez dwa tygodnie debatować na ten temat. W niedzielę rano (11 grudnia) konferencja ta, jak głoszą jej inicjatorzy, zakończyła się "sukcesem". Wiadomo, że jest to pojęcie względne.

To, co jedni nazywają sukcesem, dla drugich jest ewidentną porażką. Polska przewodnicząc temu spotkaniu odegrała kluczową rolę w jej końcowym efekcie. Polscy negocjatorzy nie kryją swego zadowolenia z tego, że cały pakiet klimatyczny uderza w naszą gospodarkę.

Przede wszystkim ogranicza on zużycie podstawowego dla nas surowca energetycznego, jakim jest węgiel kamienny. Uzasadnieniem dla takiego stanowiska jest "szczęście całej ludzkości", a nie egoistyczne pilnowanie tylko własnych interesów. Ten altruizm jest wielce podejrzany. Wszak lekcję z realizacji podobnego hasła "Proletariusze wszystkich krajów łączcie się" przerabialiśmy już z opłakanymi skutkami. Teraz w innej wersji następuje powrót do tych samych haseł, tego samego mętnego i nieprzekonywującego uzasadnienia, którego skutkiem jest bieda.

Po zapoznaniu się z komunikatami ze wspomnianej konferencji, jasno jak na dłoni widać pustkę i źle ukrywaną porażkę zwolenników "walki z ociepleniem klimatu".

Komunikat
Nie ma w nim nic konkretnego. Za wielkie osiągnięcie uznano, ze podpisały go wszystkie delegacje. Podpisały dlatego, że podstawowe rozstrzygnięcia, jakie miała przynieść ta konferencja przesunięto na rok następny. Podstawowy cel przedłużenie protokołu z Kioto nie został zaakceptowany. Jak twierdzi minister Korolec prawdopodobnie zostanie to osiągnięte podczas następnej konferencji na ten temat, która za rok ma odbyć się w Katarze.

Po za tym są tu liczne nic nie mówiące stwierdzenia w rodzaju "mapy drogowej" i "pakietu rozwiązań" prowadzącego do następnych negocjacji. Nic więc dziwnego, że wszystkie kraje świata zgodziły się go podpisać wraz z największymi oponentami. Zostało to okrzyknięte "przełomem", "postępem" itp. eufemizmami mającymi na celu uznanie ewidentnej porażki tej konferencji, za jej wielki sukces. Jest to czysta gra słów.

Wiadomo, że papier wszystko wytrzyma.

Kryzys zadłużenia
Tymczasem nad konferencją w Durbanie zawisła groźba globalnego kryzysu finansowego i zadłużeniowego. Kryzys ten ogranicza wszelkie wydatki na cele społeczne, zdrowotne, edukacyjne i gospodarcze. Dotyczy on przede wszystkim państw UE, czyli tych, którzy domagają się największych wydatków i wyrzeczeń na rzecz zmian klimatycznych.

Tak ideologa klimatu zaczyna spychać w cień podstawowe potrzeby każdego człowieka. Z jednej strony nasz premier mówi o konieczności nadzwyczajnych oszczędności, zaciskania pasa i niedopuszczenia do wzrostu zadłużenia. Jednak jego własny minister środowiska ma jakby dokładnie przeciwne zdanie na ten temat. Owszem wszędzie trzeba oszczędzać. Tylko nie na wydatkach na cele klimatyczne. Tu jesteśmy światowymi liderami i nie możemy dać się zepchnąć z klimatycznego piedestału. Tu wydatki nie mogą być ograniczane, a wskazany jest nawet ich wzrost w obliczu nadciągających zmian klimatycznych w Polsce i na świecie...

Jest jasne, że w obliczu globalnych trudności finansowych mało kogo zaczynają obchodzić wydumane spekulacje na tematy klimatyczne. Dobrze by jednak było, gdyby to powszechne przekonanie miało swoje przedłożenie w decyzjach rządowych, budżetowych i finansowych. Skreślenie wszelkich wydatków związanych z ochroną klimatu wydaje się w tej chwili być racją stanu państwa polskiego, które najpierw musi troszczyć się o swoich obywateli, a później o wszystko inne.

Kryzys UE
Na to wszystko nakłada się kryzys polityczny UE. Związany jest on ze sposobem zapobiegania dalszemu zadłużaniu się poszczególnych krajów tej strefy. Tak się złożyło, że konferencja klimatyczna w Durbanie przebiegała równolegle do ustaleń zadłużeniowych UE. Ostatnie decyzje w tej sprawie są znamienne.

Oto dalsze trwanie UE w formie Traktatu Lizbońskiego okazało się już niemożliwe. Jednocześnie zmiana tego traktatu nie wchodzi w rachubę wobec sprzeciwu Wielkiej Brytanii. Trzeba było znaleźć inne wyjście. Jest nim przystąpienie 26 krajów do nowego międzyrządowego porozumienia fiskalnego i finansowego. W tej sytuacji rola dawnej "starej" UE staje się już tylko dekoracyjna i formalna. Kraje zawierające porozumienie międzyrządowe tworzą nowa strukturę, która jeszcze nie nosi oficjalnej nazwy.

W Durbanie zgromadzeni na konferencji klimatycznej politycy doskonale zdawali sobie z tego sprawę. UE nawołując innych do wszelkich wyrzeczeń staje się w tej sytuacji strukturą całkowicie niewiarygodną. Sama przerzuca wszystkie najważniejsze decyzje do nowego tworu politycznego. Jasne, że ten stary będzie marginalizowany. Już pojawiły się pierwsze na ten temat dyskusje. Dotyczą one możliwości rozwiązania Parlamentu Europejskiego, jako nic nie znaczącego i niereprezentatywnego. Ton nowej strukturze ma nadawać francusko-niemiecki tandem. Żaden parlament nie jest mu potrzebny, bo sam doskonale wie on co ma robić.

Być może, że w nowej europejskiej konfiguracji politycznej "pakiet klimatyczny" nie będzie już służył do szantażowania innych krajów przy pomocy "demokratycznych" metod. W ten sposób dawna UE ze swymi klimatycznymi priorytetami może znaleźć się na całkowitym marginesie wydarzeń. Wszystko na to wskazuje, że tak właśnie się stanie.

Kryzys UE mimo swoich niewątpliwych wad i związanych z nim trudności w niektórych sprawach może okazać się ozdrowieńczy. Prawdopodobnie w pierwszym rzędzie będzie dotyczyło to właśnie "pakietu klimatycznego". Coraz większy opór przeciwko jego ustaleniom całych społeczeństw i narodów jest też powodem do jego porzucenia. Jest to o tyle prawdopodobne, że w chwili obecnej świat, Europa i Polska mają dużo poważniejsze zmartwienia innej natury, niż zajmowanie się klimatem.

Rozwiązanie w tej sprawie jest stare jak świat. Otóż wystarczy odpowiednio dostosować się do klimatu, a nie wyczyniać nic nie znaczące, ale za to bardzo kosztowne gesty w kierunku jego zmian. Jak powiedział jeden z najwybitniejszych klimatologów wystarczy, kiedy jest zimno ciepło się ubierać i odwrotnie kiedy jest ciepło lekko i przewiewnie. Z klimatem nic więcej nie da się zrobić.

Ostatnia konferencja?
Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że trwa już coraz ostrzejsza wojna ekonomiczna, gospodarcza, finansowa i ideologiczna pomiędzy największymi mocarstwami naszego globu. Chcąc nie chcąc musimy w niej uczestniczyć i bronić naszych interesów. Jednym z elementów tej wojny jest dezinformacja. Polega ona na wprowadzeniu przeciwnika w błąd. Przyjmując fałszywe wiadomości za pewne wydajemy nasze pieniądze na sprawy trzeciorzędne i nie związane z naszym statusem, położeniem i znaczeniem.

W takiej sytuacji atak z zewnątrz i wewnątrz na nie bronione pozycje daje naszym przeciwnikom pewne zwycięstwo. Nie ulega najmniejszej wątpliwości, że tego typu konferencje, jak w Durbanie to właśnie mają na celu. Dla świętego spokoju jej uczestnicy, a przede wszystkim największe mocarstwa podpisały nic nie znaczący końcowy jej protokół. Być może ze względu na jego bezprzedmiotowość miały one uzasadnione nadzieje, że w obecnie krytycznej sytuacji światowej gospodarki będzie to konferencja ostatnia.

Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.