Polityka klimatyczna realizowana w skali globalnej potrzebuje natychmiast dwu, a nawet trzykrotnego zwiększenia wydobycia surowców strategicznych nazywanych też krytycznymi. Plany i wymagania przemysłu odnawialnych źródeł energii stale są ponawiane, co do konieczności zapewnienia niezbędnych ich dostaw i to w trybie prawie natychmiastowym. Przemysł górniczy jest tym niezwykle usatysfakcjonowany i bilansuje pod tym względem swoje możliwości.
Zauważa się jednak, że zapowiadane deficyty surowców niezbędnych, które są już sygnalizowane, nie powodują wzrostu ich cen. Sprawia to, że międzynarodowe koncerny górnicze, owszem przygotowują się do wzmożonego wydobycia, ale perspektywa braku zysków, lub nawet strat w bieżącej polityce inwestycyjnej wstrzymuje ich inwestycje. Na pierwszy rzut oka jest to zjawisko niezrozumiałe, wszak popyt rośnie, podaż maleje, to ceny winne iść w górę. Rzecz jest w tym, że ten popyt jest teoretyczny, medialny, a nawet polityczny, a w praktyce okazuje się, że kluczowe znaczenie dla gospodarki surowcowej ma przysłowiowa „chińska fabryka”, która coraz bardziej szwankuje, skutkiem czego maleją jej zamówienia na wspomniane produkty górnicze.
Okazuje się, że to Chiny w sposób zasadniczy decydują o światowym popycie na produkty mineralne. Dlatego, niezależnie od wszelkich prognoz rozwojowych i zachęt dla inwestycji górniczych, praktycznie stoją one w miejscu, oczekując ożywienia chińskiej gospodarki.
Z sytuacji tej zdają sobie sprawę kanadyjskie i australijskie koncerny górnicze, które zaopatrują zachodnią gospodarkę w tego rodzaju produkty. Kanada, jako jeden z globalnych liderów w tej dziedzinie najlepiej odczuwa różnice jakie istnieją między propagandowymi wezwaniami, a realnymi możliwościami (Northern Miner - Commodity investing the antidote to the Age of Scarcity, 18 sierpnia 2023).
Przyczyną nadchodzących niepowodzeń w eksploatacji surowców w ich dotychczasowym stosunkowo łatwym wydobyciu upatruje się w istniejącej dotąd erze ich obfitości, która aktualnie się kończy. Przyczyną tego stanu ma być niedoinwestowanie tej branży, która przez ostanie dwie dekady uznawana była za zamierającą. Niedoiwestowane, kopalnie wyczerpują się bez widocznych rezerw zastępczych. Złoża ropy, gazu i wód gruntowych zamieniają się w gigantyczne podziemne puste przestrzenie.
Nieszczęścia dopełnia spadek globalnej produkcji rolniczej związany z poważnymi suszami i wojną na półkuli północnej. Ocenia się, że obecny kryzys na rynku surowcowym spowodowało globalne założenie, że podaż jest nieograniczona, skutkiem czego nie inwestowano w sektor surowcowy. Nastąpiły lata stabilnej podaży i spadających cen surowców. Kapitał inwestowano w nowe technologie. Teraz okazuje się, że bez surowców technologie te nie mogą się dalej rozwijać. Kanadyjskie czasopismo podsumowuje te rozważania stwierdzeniem, że nie można budować urządzeń technicznych bez górnictwa. W rzeczywistości nie można niczego budować, ani jeść ani pić bez inwestycji w sektor surowcowy.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
