W trakcie środowego (7 marca) pogrzebu Henryka Bałuszyńskiego w Chudowie, znakomitego piłkarza Górnika Zabrze i reprezentacji Polski, jego przyjaciele, rodzina i kibice zostali porażeni kolejną dramatyczną wiadomością.
Po uroczystościach związanych z pochówkiem Bałuszyńskiego, środowisko sportowe zastanawiało się, dlaczego w sile wieku musiał odejść kolejny wielki piłkarz.
Obecny na cmentarzu Antoni Piechniczek, zasłużony szkoleniowiec i dwukrotny trener reprezentacji Polski, nie mógł się pogodzić z informacjami o nagłym zgonie Włodzimierza Smolarka. Pan Antoni nie mógł znaleźć sobie miejsca, by oswoić się z tym, że jego były podopieczny już nigdy nie zadzwoni do niego, nie spyta o plany PZPN, w którym Piechniczek działa aktywnie od wielu lat.
- Naprawdę jest mi trudno coś mądrego powiedzieć, gdyż ciągle jestem w szoku - mówi naszemu portalowi Pan Antoni.
- Włodek odszedł tak nagle, można powiedzieć, że zdecydowanie za wcześnie, więc trudno o jakiś mądry komentarz. Jeśli chodzi o jego grę w reprezentacji Polski to Włodek strzelał dla mojej reprezentacji bardzo ważne bramki. Można rzec - kluczowe. Tak było w meczu eliminacyjnym mistrzostw świata z NRD w Lipsku, który wygraliśmy 3:2, zaś Smolarek strzelił dwa gole. To on załatwił nam występ na tak udanych dla biało-czerwonych mistrzostwach świata w Hiszpanii, gdzie zdobyliśmy trzecie miejsce. Nie byłoby medalu, gdyby nie On. To właśnie Włodek, gdy nam nie szło i nie potrafiliśmy w dwóch meczach grupowych strzelić gola, otworzył wynik w spotkaniu z Peru. A cztery lata później także On był strzelcem jedynego gola dla Polaków na mundialu w Meksyku - przypomina sobie Piechniczek, który bardzo mocno przeżył śmierć Smolarka.
O rodzinie Smolarków mówiło się, że byli klątwą Portugalii... Jak wspominał Piechniczek, senior Smolarek trafił do portugalskiej siatki w trakcie mistrzostw świata w Meksyku (1986 r.) i to był jedyny gol Polaków, i jedyna wygrana naszych "Orłów" na tym mundialu. Z kolei jego syn Euzebiusz pogrążył nową generację reprezentantów Portugalii na Stadionie Śląskim, załatwiając dwoma bramkami naszej kadrze paszporty na historyczne dla polskiej piłki mistrzostwa Europy w Austrii i Szwajcarii (2008 r.).
- To moja krew, syn przejął dobre geny od ojca - śmiał się po tym meczu pan Włodzimierz, który przyjechał na Śląsk, by osobiście dopingować "Ebiego".
Mimo, że Smolarek senior urodził się i wychował w Aleksandrowie Łódzkim, to jednak na Górnym Śląsku i w Zagłębiu był traktowany jak "swojak". Lubili go kibice, gdy przyjeżdżał ze swoim Widzewem do Zabrza, Chorzowa czy też Sosnowca, gdyż mogli z nim normalnie porozmawiać, nie dostrzegając u niego gwiazdorskich manier. Włodek bywał na światowych salonach piłkarskich, jednak na krajowych boiskach zawsze miał czas dla kibiców, rozdając swoje fotki i autografy. I za to go kochali nasi kibice.
- Reprezentuję inne pokolenie piłkarskie, ale mam duży szacunek do ojca "Ebiego", który był naprawdę wielkim piłkarzem - mówi nam Jerzy Dudek, znakomity polski bramkarz, który występował w jednej drużynie z synem Smolarka.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
