Długoterminowe kontrakty polskich kopalń z polskimi elektrowniami mają duży sens, pod warunkiem, że będą konsekwentnie wypełniane przez obie strony. Nie były, bo energetyka przestawała odbierać dziesiątki milionów ton, gdy mogła kupić taniej w imporcie. W ten sposób powstały ostatnie straty górnictwa. Za wiedzą i zgodą resortu aktywów, czyli właściciela kopalń i elektrowni. To pokazuje, że górnictwu państwo wyznaczyło status branży socjalnej-dotowanej, wyłączonej z procesów rynkowych. Takie podejście ma uzasadnienie w żądaniach polityki dekarbonizacyjnej UE. Państwo i UE muszą sfinansować likwidację kopalń i to w taki sposób, by nie doprowadzić do wybuchu społecznego, ani nie odciąć kraju od niezbędnego wolumenu paliw w okresie transformacji energetycznej. Likwidacja górnictwa trwa de facto od 1989, powinniśmy byli od początku przyjąć dla branży takie założenia, jak np. w Niemczech, czyli dotacje i finansowanie zamykania kopalń w zrównoważonym, zaplanowanym procesie.