Każdy pracownik, który jest chory i otrzymał od lekarza zaświadczenie o niezdolności do pracy (kiedyś zwane L4, a obecnie ZLA) spędza ten czas niezdolności w domu, lub w szpitalu, a nie w pracy. Innymi słowy, okres niezdolności do pracy z powodu choroby nie jest okresem pracy. Także górnik, który przebywa na zwolnieniu chorobowym, nie wykonuje w tym czasie pracy pod ziemią. Dlatego takie okresy zwolnienia chorobowego nie są zaliczane do okresów pracy górniczej, potrzebnych do uzyskania prawa do emerytury górniczej. I nie ma tutaj znaczenia, czy chodzi o emeryturę bez względu na wiek, czy z wieku 50 czy 55 lat. W każdym przypadku, jeśli górnik ma np. 25-letni okres zatrudnienia, to przy obliczaniu okresów pracy górniczej odliczymy czas, kiedy przebywał na zwolnieniu chorobowym. Aby zatem udokumentować wymagany staż pracy górniczej, te niezaliczone okresy trzeba będzie „odrobić”. To, jakie konkretnie przedziały czasowe (okresy) nie zostaną zaliczone do pracy górniczej zależy od tego, czy chodzi o pracę pod ziemią stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, czy też chodzi o pracę mieszaną. Jeżeli pracownik jest zatrudniony np. w kopalni stale i w pełnym wymiarze czasu pracy pod ziemią na stanowisku robotniczym lub np. na stanowisku dozoru ruchu: nadgórnika, dozorcy, sztygara zmianowego lub sztygara oddziałowego pod ziemią, to z okresów pracy górniczej odlicza się okresy niezdolności do pracy z tytułu choroby, za które pracownik otrzymał wynagrodzenie lub zasiłek chorobowy, w tym soboty, niedziele i dni świąteczne. Na tych samych zasadach odlicza się okresy niezdolności do pracy, gdy pracownik jest zatrudniony na stanowisku dozoru ruchu lub kierownictwa ruchu pod ziemią, wymienionym w zarządzeniu Nr 9 Ministra Przemysłu i Handlu i ubiega się o emeryturę ze względu na wiek. Inaczej jest w przypadku pracy mieszanej, wykonywanej częściowo pod ziemią, i częściowo na powierzchni. W tych przypadkach okresy pracy górniczej zliczamy na podstawie miesięcznego wykazu dniówek lub zjazdów pod ziemię. W pierwszej kolejności ustala się, czy w danym miesiącu pracownik wykonał wymaganą liczbę dniówek lub zjazdów pod ziemię. Jako miesiąc pracy górniczej zaliczymy ten miesiąc, w którym praca pod ziemią była wykonywana przez co najmniej połowę obowiązujących dni roboczych w miesiącu danego roku (wraz z urlopem, delegacjami związanymi z pracą oraz dniami na badania okresowe). Jeżeli w danym miesiącu było np. 20 dni roboczych, to aby taki miesiąc uwzględnić jako miesiąc pracy górniczej należy posiadać 10 zjazdów lub np. 5 zjazdów i 5 dni urlopu taryfowego. W przypadku 21 dni roboczych jako połowę przyjmuje się 11 dni. Jeśli ten wymóg jest w danym miesiącu spełniony i możemy ten miesiąc zakwalifikować, a w tym miesiącu wystąpiło zwolnienie chorobowe, to z tego miesiąca odlicza się okres niezdolności do pracy, na wyżej wskazanych zasadach. Czyli odpracować trzeba będzie tylko dni zwolnienia chorobowego. Natomiast jeśli w danym miesiącu pracownik nie wykonał wystarczającej liczby (czyli połowy) dniówek pod ziemią, bo np. był w tym czasie na zwolnieniu chorobowym, to cały taki miesiąc nie zostanie uznany do okresów pracy górniczej, a nie tylko dni zwolnienia w tym miesiącu. Zatem w takim przypadku trzeba „odpracować” cały miesiąc.