Polska złożyła wniosek o bezpłatne uprawnienia do emisji ponad 400 milionów ton CO2 w latach 2013-2020.
Na wtorkowym posiedzeniu rządu (27.09) zatwierdzony został wniosek derogacyjny, przygotowany przez ministerstwo gospodarki. Dokument musi być złożony w Brukseli do 30 września, a potem pozostanie nam już tylko czekanie na decyzję Komisji Europejskiej, która ma 6 miesięcy na jego rozpatrzenie.
Tym samym prawie 1000 polskich podmiotów gospodarczych, zainteresowanych przyznaniem derogacji (czyli bezpłatnych uprawnień do emisji CO2), trwać będzie w stanie oczekiwania na decyzje pozwalające skonkretyzować ich plany produkcyjne i rozwojowe, gdyż ich realizacja zależeć będzie bezpośrednio od wielkości przyznanego limitu bezpłatnej emisji CO2.
W ocenie prawników Komisja Europejska balansuje na granicy prawa, gdyż jako organ władzy wykonawczej przejmuje uprawnienia organu prawodawczego. W ostatnim numerze TG minister środowiska prof. Andrzej Kraszewski stwierdził wręcz, że przekroczyła ona uprawnienia przy tworzeniu zasad formowania wskaźników emisyjności, zwanych benchmarkami, co było podstawą wniesienia przez Polskę skargi do Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.
Tyle że procedowanie w ETS trwa około 2 lat, a uprawnienia do bezpłatnych emisji CO2 będą potrzebne naszej gospodarce już w 2013 roku.
Czy ktoś zastanawia się nad klinczem, który może powstać w wyniku odrzucenia naszego wniosku derogacyjnego przez KE, po którym wyrok ETS, nawet pozytywny dla Polski, może być wart tyle, ile papier, na którym został zapisany? Czy mamy świadomość, że Komisja Europejska musi zatwierdzić zmiany wynikające z wyroku ETS, czyli wielkości przyznanych bezpłatnych uprawnień? Czy naprawdę musimy tańczyć w tym chocholim tańcu, zafundowanym nam przez demagogów forsujących tak naprawdę jedynie swoje własne interesy, czyli interesy energetyki jądrowej i producentów technologii OZE?
Obydwa te przemysły stoją w obliczu poważnych problemów, bo po katastrofie w Fukushimie nikt rozsądny nie zainwestuje prywatnych środków w elektrownię jądrową, a budowanie za pieniądze podatników (zwane państwowymi) też staje się coraz trudniejsze.
Podobne problemy ma europejski przemysł technologii OZE, solidnie dotowany i "przeskoczony" z tego powodu przez konkurencję chińską, która zalewa europejskie rynki o połowę tańszymi produktami.
Dlatego zasadne staje się pytanie; czy Polska i pozostałe kraje nowej dwunastki UE mają łożyć na utrzymanie tych dwu przemysłów w krajach "starej Unii"?
We wniosku derogacyjnym Polska wystąpiła o przyznanie naszym podmiotom gospodarczym, głównie energetyce, 405,5 mln bezpłatnych uprawnień do emisji, co odpowiada 405,5 mln t CO2, w okresie od 2013 do 2020 roku. Integralną częścią tego wniosku jest Krajowy Plan Inwestycyjny, w którym Polska zobowiązuje się do realizacji określonego pakietu inwestycji, głównie w sektorze energetycznym (ale nie tylko). Łączna liczba podmiotów objętych wnioskiem derogacyjnym wynosi ok. 1000 przedsiębiorstw, a koszt inwestycji zaplanowanych w zamian za otrzymane uprawnienia do bezpłatnej emisji CO2 zamyka się kwotą 7,5 mld euro. Ich efektem rzeczowym mają być nowe moce produkcyjne energetyki konwencjonalnej na poziomie ponad 9,1 tys. MW.
Wniosek proponuje również łagodną ścieżkę zmniejszania uprawnień do bezpłatnych emisji dla energetyki: w roku 2013 - około 77,9 mln t CO2, w 2016 roku - około 60,2 mln t, a w ostatnim - 2019 roku - około 32,3 mln ton CO2. W tym miejscu trzeba jednak dopowiedzieć, że wszystkie limity derogacyjne (które jak na razie są tylko naszym życzeniem) realizują od 45 do 53 proc. zapotrzebowania energetyki, a to oznacza, że resztę uprawnień do emisji CO2 zakłady energetyczne będą musiały po prostu kupić. Tylko Polska Grupa Energetyczna szacuje, że za prawa do emisji CO2 w roku 2013 może wydać o 1 mld zł więcej niż przewidywano (w 2011 r. PGE na zakup uprawnień przeznaczy ok. 300 mln zł).
Instytut Kwiatkowskiego ocenia, że z powodu opłat za prawa do emisji CO2 energia elektryczna zdrożeje w roku 2013 z obecnych 195 zł do 340 zł za MWh. Są to wprawdzie szacunki, bo dzięki ostatniej przecenie uprawnień podwyżki mogą być jednak mniejsze, niemniej jest to prognoza na pierwszy rok obowiązywania nowych regulacji, a w każdym następnym cena energii będzie ciągle rosła.
Wicepremier Waldemar Pawlak wielokrotnie i w różnych środowiskach negatywnie oceniał pakiet energetycznoklimatyczny, a zwłaszcza zabójcze skutki handlu emisjami CO2. Ostatnio na nieformalnym spotkaniu ministrów UE ds. energii we Wrocławiu zapowiedział szukanie wyjścia z trudnej sytuacji, w którą zabrnęła Unia. Jedną z takich propozycji będzie Krajowy Plan Inwestycyjny, który zawiera pakiet wykorzystujący prawa do darmowych emisji CO2 wraz z modernizacją energetyki, o łącznej zdolności obniżenia emisji CO2 o 20 mln t rocznie.
- Liczymy, że Komisja Europejska rozważy zaproponowany pakiet modernizacyjny - powiedział z olimpijskim spokojem nasz wicepremier.
Niestety, dla mnie ten sposób dyskutowania z autorami absurdalnej wydmuszki, jaką jest pakiet energetyczno--klimatyczny, równie nieracjonalny jak polityka finansowa Unii Europejskiej, jest zbyt elegancki i nierokujący skuteczności. Przykład budowy gazociągu Nord Stream, a ostatnio wykupu 20 proc. koncesji na poszukiwanie gazu łupkowego w Polsce przez rosyjskie firmy, powinien przywrócić naszym politykom świadomość stawki, o którą toczy się gra. Bezradność polityków UE w obliczu narastającego kryzysu finansowego i brak decyzji w sprawie bankrutującej Grecji przekonują, że o swoje interesy musimy zatroszczyć się sami. Dokładnie tak, jak robią to inni członkowie UE.
My, inwestorzy naszego państwa, polscy podatnicy, mamy prawo oczekiwać, że nasze pieniądze będą inwestowane w funkcjonowanie naszego państwa, a nie przejmowane, pod byle jakim pozorem, na utrzymanie nieracjonalnie zarządzanych przemysłów w bogatych krajach UE i armii unijnych urzędników, zajmujących się liczeniem demonów na główce szpilki.
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
