Unia zobowiązała się w Porozumieniu Paryskim do redukcji swoich emisji o 40 proc. do 2030 r. Zgodziła się na to premier Ewa Kopacz jeszcze w 2014 r. Ten cel dla polskiej gospodarki już jest trudny do udźwignięcia. Niestety obawiam się, że polityka klimatyczna Unii może być bardziej restrykcyjna - stwierdza w rozmowie z Trybuną Górniczą JADWIGA WIŚNIEWSKA, europosłanka PiS.
Katowice, jak i cały region Górnego Śląska i Zagłębia, są w trakcie transformacji gospodarczej, związanej także z węglem, zastępowaniem górnictwa przemysłem innowacyjnym. Czy to jeden z powodów zorganizowania właśnie tutaj COP24?
Na najbliższym szczycie klimatycznym Polska będzie gościła przedstawicieli prawie 200 państw. Spodziewanych jest ok. 30 tys. uczestników, w tym wielu polityków wysokiego szczebla, a także przedstawicieli branż energetycznych czy instytucji finansowych. Dlatego też COP24 będzie doskonałą okazją do międzynarodowej wymiany doświadczeń dotyczących przeprowadzania transformacji politycznej, gospodarczej i społecznej, mającej na celu realizację polityki zrównoważonego rozwoju. Katowice to idealne miejsce, aby rozmawiać o tych sprawach, bo są lokomotywą dla całego Górnego Śląska i Zagłębia. Nasz region dynamicznie się rozwija, modernizuje, przekształca z ośrodka przemysłu ciężkiego w ośrodek nauki, innowacji, kultury oraz nowoczesnego przemysłu. Przy wyborze miejsca szczytu duże znaczenie miało to, że Polska ma bogate doświadczenie zarówno w prowadzeniu negocjacji klimatycznych, jak też w organizacji konferencji. Szczyty COP14 w 2008 r. w Poznaniu oraz COP19 w 2013 r. w Warszawie, były uznawane za udane. Warto dodać, że Polska będzie przewodniczyć negocjacjom już po raz trzeci w historii.
Jakie ważne dla polityki klimatycznej decyzje mogą zapaść w Katowicach?
Dyskusja w Katowicach skupi się na dwóch kwestiach – implementacji Porozumienia Paryskiego oraz tzw. Dialogu z Talanoa, który ma na celu zbadanie gotowości stron do „podniesienia ambicji”. Dla nas kluczowa jest pierwsza kwestia. Porozumienie Paryskie było wydarzeniem doniosłym w skali globu, do tej pory zostało ratyfikowane przez 176 państw świata. Było to możliwe dzięki temu, że polska delegacja na szczycie COP21 w 2015 r. z sukcesem przeforsowała koncepcję neutralności emisyjnej. Opiera się ona nie na dekarbonizacji gospodarki, ale na równowadze między emisjami a zdolnością do ich pochłaniania, ze szczególnym uwzględnieniem roli lasów (w UE absorbują rocznie ponad 10 proc. z 4419 mln t całkowitej emisji gazów cieplarnianych). W związku z tym państwa z całego świata, zarówno uchodzące za rozwinięte, jak i rozwijające się (a te drugie emitują znacznie więcej CO2) zobowiązały się do podjęcia działań, choć w różnym zakresie. Dziś musimy zwrócić uwagę na to, aby te państwa faktycznie podjęły działania ograniczające emisje. Teraz przoduje w tym Unia, która jest ambitna, ale ta ambicja nie jest naśladowana przez głównych emitentów globalnych (tj. Chiny, USA czy Indie).
Czy branża węgla kamiennego odczuje konsekwencje tych decyzji?
Tak może być, jeżeli górę weźmie drugi element, czyli Dialog z Talanoa. Termin ten został zaproponowany podczas poprzedniego szczytu COP23 w Bonn, organizowanego pod przewodnictwem Fidżi, natomiast sama idea dialogu jest przewidziana w Porozumieniu Paryskim. Chodzi o to, by strony porozumienia dzieliły się doświadczeniami, pomysłami i informacjami, z których świat może się uczyć, zarówno pod względem tego, co zadziałało, jak i tego, co nie powiodło się w dotychczasowej walce ze zmianami klimatu. Dialog z Talanoa w Katowicach będzie spotkaniem wysokiego szczebla, na którym światowi liderzy uzgodnią, co można zrobić, by podejmowane wspólnie działania klimatyczne były bardziej skuteczne. Można mieć uzasadnione obawy, że ten proces zostanie wykorzystany przez niektóre państwa UE do promowania jeszcze wyższych celów unijnych w zakresie polityki klimatycznej.
O jakie cele może chodzić?
Unia zobowiązała się w Porozumieniu Paryskim do redukcji swoich emisji o 40 proc. do 2030 r. Zgodziła się na to premier Ewa Kopacz jeszcze w 2014 r. Ten cel dla polskiej gospodarki już jest trudny do udźwignięcia. Niestety obawiam się, że polityka klimatyczna Unii może być bardziej restrykcyjna. W konsekwencji może to zwiększyć presję, aby w Europie odchodzić od węgla kamiennego, jako źródła energii. Co prawda 2018 r. jest w Porozumieniu Paryskim przewidziany tylko jako pierwszy etap oceny, a ewentualne zwiększenie zobowiązań miałoby nastąpić ok. 2023 r., ale tu mówimy o skali globalnej. Unijni liderzy zaostrzania polityki klimatycznej mogą wykorzystać Dialog z Talanoa za wymówkę do podniesienia „poziomu ambicji”. Na to nie będziemy się mogli zgodzić.
Jeśli chcesz mieć dostęp do artykułów z Trybuny Górniczej, w dniu ukazania się tygodnika, zamów elektroniczną prenumeratę PREMIUM. Szczegóły: nettg.pl/premium. Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
