Podobnie jak przed rokiem, tak i w tym, 10-osobowa załoga żeglarska, w skład której wchodzi trzech górników z kopalni Chwałowice, wybiera się w rejs na Spitsbergen. - Tegoroczna wyprawa jest poniekąd kontynuacją rejsu zeszłorocznego. Wyruszamy 17 czerwca z Longyearbyen, aby po 14 dniach żeglugi zakończyć wyprawę - wyjaśnia Trybunie Górniczej Piotr Puk, sztygar zmianowy w oddziale wydobywczym w kopalni Chwałowice, kapitan załogi.
Kierunek Spitsbergen to w opinii załogi idealny poligon do weryfikacji sprzętu, umiejętności, ale przede wszystkim ludzkiego hartu ducha.
- Ma to na celu przygotowanie nas do jeszcze trudniejszego przedsięwzięcia, którym jest pokonanie Przejścia Północno-Zachodniego, czyli drogi morskiej z Europy do wschodniej Azji, prowadzącej drogami wodnymi wewnątrz Archipelagu Arktycznego - dodaje kapitan załogi, która szerzej o swojej pasji i projekcie pisze m.in. w serwisie polakpotrafi.pl. Za jego pośrednictwem żeglarze zbierają pieniądze w ramach projektu "Żagle na granicy lodu".
- Nie jesteśmy zamkniętą grupą, staramy się propagować żeglarstwo i zachęcać do wspólnego żeglowania poprzez pokazy slajdów, filmów na różnych festiwalach podróżniczych, jak również audycjach radiowych. W tej wyprawie biorą też udział osoby kompletnie niezwiązane z żeglarstwem. Liczymy na to, że zarazimy was naszą pasją i dzięki waszej hojności będziemy mogli zrealizować nasze marzenie, by być "jak najdalej na Północ", przywieźć piękne zdjęcia i podzielić się swoimi przeżyciami - podkreśla kapitan.
Nie da się ukryć, że przeżyć, którymi dzielą się żeglarze, jest sporo.
- Rok temu wypłynęliśmy z Tromso w Norwegii, by po sześciu dobach żeglugi, z krótką przerwą przy Wyspie Niedźwiedziej, dotrzeć do Spitsbergenu. Odwiedziliśmy naszych polarników w Polskiej Stacji Polarnej w Hornsundzie, którzy serdecznie nas przywitali, opowiedzieli o swojej pracy, pokazali miejsce, w którym pracują, i jego ciekawe okolice,np. kapliczkę i krzyż na "Wilczku", miejsce, które jest nie tylko "lokalnym kościołem", ale również religijnym miejscem zadumy, spotkań i pamięci o tych polarnikach, którzy zmarli - dzieli się refleksją Piotr Puk.
Po tym przystanku załoga ruszyła dalej na północ, zwiedzając po kolei fiordy, podziwiając piękną surową przyrodę i zachłystując się ogromem przestrzeni, którą - jak wyjaśnia kapitan - można było podziwiać 24 godziny na dobę z powodu trwającego tam dnia polarnego i nieustannie świecącego słońca.
- Mogliśmy się na własnej skórze przekonać, jak to jest nie móc zasnąć przez jakieś 36 do 40 godzin, by potem po prostu paść, nie wiedząc nawet, w którym momencie człowiek po prostu się wyłączył - wspomina kapitan.
Niestety życie nie zawsze jest życzliwe i zeszłoroczna wyprawa miała też swój bardzo smutny moment. - Kiedy rejs miał się ku końcowi, podziwialiśmy piękny fiord i lodowce, wydarzyła się tragedia. Drugi oficer Piotr Pietrzniak, pełniąc wachtę, zmarł nagle z przyczyn naturalnych. Pomimo reanimacji wykonanej przez nas, a następnie przez lekarza, który przyleciał śmigłowcem, nie udało się Piotra uratować - wspomina kapitan Puk.
Prawdziwych pasjonatów takie sytuacje jednak nie zniechęcają, choć oczywiście pamięć o koledze pozostanie w nich na zawsze. - W drodze powrotnej 27 czerwca, w rocznicę śmieci Piotra, chcemy zapalić świeczkę i spuścić ją na wodę wraz z modlitwą dokładnie w miejscu, gdzie umarł - zapowiada kapitan.
Na koniec pozostaje pytanie, co górników pociąga w żeglarstwie? Odpowiedź nie jest chyba zaskakująca, a najlepiej wyrażają ją słowa kapitana. - Codzienna praca na dole, ciemno, ciasno, zapylenie, a tu - wielkie przestrzenie, poczucie wolności. Można się przekonać, jaki człowiek jest malutki w porównaniu z całym tym ogromem przyrody. Po takim rejsie wszystko wydaje się prostsze.
Jeśli chcesz mieć dostęp do artykułów z Trybuny Górniczej, w dniu ukazania się tygodnika, zamów elektroniczną prenumeratę PREMIUM. Szczegóły: nettg.pl/premium. Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
