Katastrofa w jastrzębskiej kopalni przypomina, że ryzyko - i to najwyższe, gdy stawką jest ludzkie życie - towarzyszy górnikom na każdej szychcie. Na Górnym Śląsku, gdzie trudno o kogoś bez górników w rodzinie, wielu zna lęk i dreszcz niepewności, gdy z radia i telewizora rozlega się komunikat o wypadku w kopalni. Niestety sporo jest rodzin, które musiały przejść najstraszniejszą próbę - utraty ukochanego męża, ojca, syna lub brata, który zginął pod ziemią. Według statystyk nadzoru górniczego przez ostatnie ćwierćwiecze w wypadkach zginęło w polskim gónictwie ponad 1,5 tys. osób.
Pierwsze dni po katastrofie wypełnione są jeszcze ceremoniami, w których tradycyjnie pomaga najbliższym kopalnia, biorąc na siebie część formalnych ciężarów ostatniego pożegnania górnika.
Co dzieje się potem? Jak przeżyć żałobę? - takie pytania w miejscowościach górniczych, gdzie ludzie wychowują się w cieniu wież szybów, bynajmniej nie zapadają w próżnię. A każda z kolejnych katastrof w śląskich kopalniach - jak ostatnia w Zofiówce - dokonuje ich przykrej aktualizacji.
Przed kilku laty na łamach "Trybuny Górniczej" opublikowaliśmy niecodzienną rozmowę z psychoterapeutką Sabiną Dziarmagą, która dzieliła się swymi spostrzeżeniami z przeżywania przez owdowiałe i osierocone osoby najtrudniejszych momentów żałoby. Należą do niech na przykład pierwsze rodzinne święta, pierwsze wakacje bez taty, rocznice i wiele innych ciężkich chwil, wyznaczających rytm przywykania do świadomości, że bliski już z szychty nie wróci.
Puste miejsce przy stole - trzy okresy żałoby
Publikujemy fragmenty artykułu Anny Zych "Puste miejsce przy stole" (ukazał się przed wigilią 2012 r.)
"Zdaniem psychoterapeutki Sabiny Dziarmagi, żałoba, będąca reakcją na utratę, dzieli się na trzy okresy.
Pierwszy łączy się z poczuciem beznadziei i bezradnością.
Drugi okres żałoby związany jest z szukaniem odpowiedzi na pytanie "dlaczego" i charakteryzuje się powracającymi wspomnieniami. Człowiek pogrążony w żałobie stara się przedstawiać w dobrym świetle zarówno obraz relacji z utraconą osobą, jak i swój własny obraz.
Kolejny okres - naprawczy, to czas, gdy próbuje się zaakceptować obecny stan i poradzić sobie z samotnością, zazwyczaj wychodzi się wówczas do ludzi. Jeżeli jednak strata była bardzo dotkliwa, ten trzeci etap może zamienić się w depresję.
- Trudnym okresem są święta, szczególnie dla tych pogrążonych w żałobie osób, które dotychczasowe życie dzieliły z utraconą osobą i teraz przeżywają samotność po utracie. Jeżeli w ich życiu pojawia się pustka, nie ma żadnego obiektu zastępczego - rodziny, przyjaciół, czy jakiegoś działania - to święta nasilają przeżywanie żałoby i jej intensywność jest głębsza - tłumaczy Dziarmaga.
Rodzina górnicza - skupiona wokół ojca
W opinii terapeutki, tradycyjna górnicza rodzina, w której ojciec przez ciągłą obecność zapewniał nie tylko bezpieczeństwo psychiczne, ale był też gwarantem bezpieczeństwa ekonomicznego, wraz z jego śmiercią traci grunt pod nogami. Dla jej członków żałoba może trwać bardzo długo i być bardzo intensywna. Rodzina może utracić poczucie własnej wartości, nie radzić sobie z życiem, a co więcej nie chcieć pomocy.
Pomoc specjalisty jest jednak wskazana, bo taka sytuacja jest na tyle trudna do uniesienia, że nawet bliscy mogą nie umieć pomóc.
Sabina Dziarmaga uważa, że najlepszym sposobem, żeby poradzić sobie ze wzmagającym się bólem, jest próba kontaktu z ludźmi.
- Nawet takie czynności jak rozmowa z sąsiadką, czy telefon do przyjaciela mogą być dobrym rozwiązaniem, bo powstaje jakaś nowa relacja - radzi terapeutka".
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
Brak komentarza.......PAN BÓg niiech im pRZYświeca dalszą droge