- Rocznicę Polskiej Grupy Górniczej odbieram jako początek drogi ku naprawie sytuacji ekonomicznej polskiego górnictwa. Życzę zarządo PGG konsekwencji i determinacji - komentuje Janusz Steinhoff, były minister gospodarki (1997-2001) i wicepremier w rządzie Jerzego Buzka, odpowiedzialny za ówczesną reformę górnictwa.
- Bardzo trudna sytuacja, którą ma zarząd PGG polepsza się, ale w dlaszym ciągu stoją przed nim trudne wyzwania. Oceniam, że konsolidacja polskiego górnictwa w ramach PGG to właściwy krok we właściwym kierunku. Myślę, że w dalszej przyszłości miejsce samodzielnych i zrestrukturyzowanych kopalń będzie w strukturach elektroenergetyki. Tak, jak to zresztą wielokrotnie sugerowano w różnych dyskusjach.
Podkreślam, że utworzenie Polskiej Grupy Górniczej - ten pierwszy krok - było bardzo istotne dla ratowania płynności KHW i części kopalń Kompanii Węglowej. Oceniam to zdecydowanie dobrze, a moja pozytywna ocena dotyczy działań obecnego rządu, który jednak postanowił się zmierzyć z najistotniejszymi problemami polskiego górnictwa. Są one bardzo trudne do rozwiązania, bowiem często wiążą się z likwidacją trwale nierentownych kopalń. Niestety to jest jedyna droga, aby część górnictwa uratować i aby w dobrych i przyszłościowych kopalniach pojawiły się inwestycje.
Nie zaklinać rzeczywistości
Nie można zaniedbywać robót przygotowawczych i udostępniających, co zresztą sygnalizuje obecny zarząd PGG. Trzeba mieć świadomość, że poziom wydobycia jest funkcją decyzji inwestycyjnych, czy też zaawansowania robót przygotowawczych i udostępniających w przeszłości. Obecny deficyt produkcji węgla wynika z faktu, że unikano w poprzednim okresie zajęcia się rzeczywistością. Wielokrotnie sygnalizowałem swoją ocenę wielu ówczesnych rozmów związkowo-rządowych, używając metafory "balu na Titanicu". W takiej właśnie atmosferze obie strony fraternizowały się, padały zapewnienia absolutnie nieadekwatne do sytuacji w branży.
Mam nadzieję, że w tej chwili administracja państwowa będzie się górnictwem zajmowała poważnie. Zbyt szanuję górników jako ludzi ciężkiej pracy, żebym mówił im tylko miłą nieprawdę. Tymczasem zaklinanie rzeczywistości miało miejsce przez cały czas. Przypomnijmy na przykład zapewnienia, że nie będzie likwidacji kopalń. Odpowiadałem wtedy, że o tym, czy kopalnię należy utrzymywać i inwestować w nią, decydują tylko dwa czynniki: ekonomia i geologia, to znaczy ocena perspektyw wykorzystania złoża.
Droga donikąd
Utrzymywano w przeszłości kopalnie, które nie miały żadnych szans, ze środków inwestycyjnych dobrych kopalń. To droga donikąd. Później padły pamiętne zapowiedzi o likwidacji sześciu kopalń. Także je krytykowałem, gdyż to nie premier państwa lub minister powinien decydować, czy trzeba zlikwidować kopalnię, ale zarząd spółki w efekcie dalekowzrocznie i bardzo precyzyjnie wykonanych analiz. Nikt nigdy nie powinien kopalni likwidować ze względów politycznych czy jakichkolwiek innych niż ekonomiczne.
W polskim górnictwie przeszliśmy bardzo daleką drogę. Restrukturyzacja trwa od 1990 r., była to branża budowana w poprzednim systemie w oderwaniu od jakiejkolwiek rzetelnej ekonomii. Zetknięcie się jej z gospodarką rynkową było więc wyjątkowo brutalne w skutkach społecznych. Obecnie jesteśmy w Unii Europejskiej i rząd, podobnie jak poprzednie, musi liczyć się z unijnym prawem, jeżeli chodzi o dopuszczalność pomocy publicznej.
Publiczne pieniędze wydawać racjonalnie!
Dlatego też trzeba pamiętać o tym, że po raz kolejny idą na restrukturyzację górnictwa bardzo duże środki publiczne, bo przecież 8 mld zł na pomoc dla kopalń to są pieniądze z polskiego budżetu. Pieniędzy tych nie wolno wydawać w sposób nieracjonalny. Wielokrotnie mówiłem, że środki publiczne powinny być przeznaczane na zabezpieczenie ludzi, którzy odchodzą z górnictwa - na pakiety socjalne w programie dobrowolnych odejść.
Natomiast tam, gdzie potrzebne są inwestycje, tam można je sfinansować pod warunkiem wszakże, że te inwestycje w przyszłości przyniosą profit. Część kopalń ze względu na nadkoncentrację górniczych zagrożeń oraz na fakt, że funkcjonują one pod silnie zurbanizowanymi terenami, jest po prostu bardzo kosztowna. Nie wolno przy tym robić jakichkolwiek oszczędności na bezpieczeństwie ludzi, musi ono być priorytetem. Mam nadzieję, że pójdziemy w dobrym kierunku.
Ogromna firma - trudne zarządzanie
Na czym polega trudność zarządu PGG? Musi przekonać udziałowców i banki do udzielenia wsparcia kapitałowego inwestycjom, które są niezbędne. Bardzo trudne będzie też zarządzanie PGG, biorąc pod uwagę potężną skalę tego biznesu górniczego w jednym podmiocie.
Przed 1989 r. mieliśmy tzw. "Pewy" (przedsiębiorstwa eksploatacji węgla), wcześniej - zjednoczenia, zrzeszenia, gwarectwa. Potem był bardzo krótki okres samodzielnych kopalń, a następnie - siedem spółek węglowych. Działały one na zasadzie koncernu oraz holdingu w jednym przypadku (KHW). W tej chwili praktycznie wszystkie polskie kopalnie, z wyjątkiem zakładów w spółkach Tauron Wydobycie, Enea, Silesia oraz dwóch kopalń w Węglokoksie, znajdują się w
jednym podmiocie, którym będzie trudno zarządzać.
Trzymam kciuki za dialog
Trzymam kciuki za to, żeby zarząd PGG dogadał się z partnerami społecznymi, czyli związkami zawodowymi, co do tempa i zakresu koniecznych reform. Mam nadzieję, że wsparcie partnerów społecznych pozwoli na zbudowanie dobrej przyszłości tej firmy. Wynagrodzenia muszą być uzależnione od wyniku. Górnicy nie zarabiają zbyt dużo. Zwykle polemizuję z opiniami o jakichś wielkich przywilejach, które drażnią opinię publiczną, gdy piszą o nich dziennikarze z prasy centralnej.
System płac trzeba oczywiście zmodyfikować, powinien być bardzo prosty i przejrzysty: część stała i druga część, która jest funkcją kondycji finansowej. Na to
nie ma innej rady. Gdy mamy dobrą koniunkturę, wysokie ceny węgla, spółka właściwie funkcjonuje, odkłada więcej pieniędzy, to może płacić więcej. Niestety czas dla węgla jest bardzo trudny, notujemy spadek cen. Nie przewiduję, by w Europie mogły one znacznie wzrosnąć ze względu na politykę klimatyczną.
Bez partnerów społecznych nic by sie nie udało
Dobrze wspominam kontakty z partnerami społecznymi, gdy w czasach rządu Buzka zrealizowano najtrudniejszy program restrukturyzacji, której obszar był niesamowicie duży. Zrobiliśmy to najszybciej na świecie, dużo szybciej niż Brytyjczycy w czasach Margaret Thatcher. Przy czym zrobiliśmy to lepiej, bo w warunkach spokoju społecznego, w efekcie dialogu z partnerami społecznymi. Bez nich nigdy by się nie udały tamte procesy restrukturyzacji, a przecież górnictwo stanęło wtedy na nogi. Z branży, która generowała 3 mld zł straty, już po czterech latach mieliśmy branżę, która dawała zyski i to przy stale niskich cenach węgla.
Był to efekt porozumienia administracji z partnerami społecznymi, dlatego bardzo dobrze wspominam wkład w ówczesne procesy restrukturyzacji Solidarności, która była autorem górniczego pakietu socjalnego. Ale muszę powiedzieć, że doceniam również wkład innych związków zawodowych. Wtedy to się udało, ale mam nadzieję, że uda się również teraz.
(śródtytuły w tekście pochodzą od redakcji)
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
Ja jestem na urlopie z czego sie bardzo ciesze, teraz mozna w spokoju dotrzymac do emerytury
Zobaczymy jak sie bedzie rozwijac sytuacja z połączeniem KHW i PGG, licze, ze miejsca pracy górników będą zabezpieczone
Samo powołanie grupy górniczej było sukcesem, nie mieli lekko na starcie, ale na ten moment udało sie zlapać odrobine stabilizacji
Z KWK Makoszowy jest tak, że po to żeby sośnicki trup mógł przetrwać, to trzeba było właśnie Makoszowy zlikwidować i oddać jej pole górnicze sośnicy co się zapewne niebawem stanie. Sośnica to pasożyt żerujący na zdrowych organizamach, a w tej chwili jej wspniałe(jak się chawlą wyniki) to zasługa w dużej mierze ludzi i sprzętu z Makoszów. Wypożyczane niegdyś przez sośnicą urządzenia i materiały z Makoszów nigdy nie zostały zwrócone i po rozłaczeniu bezpowrotnie stracone. Dwie obecnie czynne ściany na sośnicy to x100 przygotowane w 70% za czasów KWK S-M, a gc100 również, bo pracownicy do samego końca przed rozłaczeniem drążyli ten przodek. Więc koszty po stronie Makoszów, a zysk po stronie sośnicy. Ot prawda o sośnickim pasożycie.
Chopie jak byś miol honor tak jak nazisci to byś schowol sie kaj na wyspie z buzkym bog pana rozliczy za pana krzywdy na ziemi sląskiej.....
Kopalnia Makoszowy była nie opłacalna. Jakby nie dali wszystkich długów z SRK na tą kopalnię, to by było inaczej. Zasoby węgla są, były, i będą. Takie restrukturyzacje rząd robi, że wnet prywaciarz otworzy zamknięte kopalnie, i takie losy będą.
Panie Steinhoff dałby Pan już spokój i nie mieszał w branży. Pamiętamy do czego doprowadziły pomysły rządu w którym się Pan udzielał.
Solidarnośc wtedy sprzedała górników, do dzisiaj odbija się im to czkawką