ALKOHOL DUSZY A DUSZA DZIECKA...
Gdyby chcieć stworzyć wzorzec śmiechu, to niewątpliwie należałoby do tego wykorzystać jakieś dziecko. Wiem, wiem: wykorzystywanie, szczególnie dzieci, źle się kojarzy. Ale w tym przypadku cel jest jak najlepszy, by nie rzec: szlachetny. Śmiech jest po prostu esencją dziecięcej egzystencji. Im doroślejsi się stajemy, mądrzejsi, wreszcie przemądrzali, a na koniec stetryczali, tym bardziej zapominamy czym jest prawdziwy śmiech, jak można bawić się beztrosko i co jest źródłem prawdziwego relaksu.
Zaczynamy przypominać sowy, które siedzą każda w swojej dziupli i tylko pohukują na innych ludzi i cały świat. I broń Boże, żeby się ktoś zbyt serdecznie nie śmiał, szczerze bawił i ogólnie był zadowolony, bo taka "sowa" natychmiast ze swej dziupli to dostrzeże i jak nie huknie na takiego delikwenta. Musztarda ma w sobie więcej dobrego humoru i słodyczy, niż taka "sowa". Choć sowy, ale nie te ludzkie, są ptakami niezwykle sympatycznymi. Przynajmniej, jak dla mnie...
Wreszcie taki człowiek zupełnie zapomina, że można się śmiać, bawić i wygłupiać. I muszę stwierdzić na podstawie licznych obserwacji, że celują w tym mężczyźni. Kobiety potrafią i lubią się bawić beztrosko, radośnie - o ile oczywiście chłopy im w tym nie przeszkadzają. Natomiast mężczyźni rzadko to potrafią. Najczęściej, żeby się dobrze bawić, nie wystarczą im dobre żarty i śpiewy, lecz albo muszą się zalać w pestkę, albo mieć kogo skutecznie podrywać, albo przynajmniej dać sobie z kimś po gębie. Dlatego tzw. "babskie combry" są na ogół o wiele radośniejszymi zabawami, niż męskie "karczmy piwne". Lecz to osobny temat. Wracając do zagadnienia: wiek a zabawa, to czasem zdarza się, że stetryczały, przemądrzały ponurak z przyczyn naturalnych - to znaczy z powodu nadmiernej obecności wapna w organizmie - zapomina o swoim wieku i tym co było wczoraj, a przypomina sobie tylko dawne dzieje, gdy stary cap był młodym koźlęciem i zaczyna się uśmiechać i radować.
Jeżeli byśmy uważnie przyjrzeli się temu wszystkiemu, co robimy w celu prawdziwej zabawy, relaksu, co jest rozrywką i przyjemnością, to doszlibyśmy do oczywistego wniosku, że wszystko to polega na oddorośleniu się i odnalezieniu a następnie obudzeniu w sobie dziecka. Obojętnie, czy to będzie sport, czy jakiekolwiek gry i zabawy, śpiew, taniec, majsterkowanie, zwiedzanie, podziwianie pięknych przedmiotów, wreszcie wygłupy, siorbanie zupy, mlaskanie przy jedzeniu lodów, a nawet zabawy kochanków własnymi ciałami i używanie przy tej okazji zdziecinniałego języka w rodzaju: "a cio tio tiu maś?" - wszystko to jest powrotem do dzieciństwa. To poszukiwanie owego raju utraconego, w którym czuliśmy się całkowicie bezpieczni, beztroscy i zadowoleni. W poszukiwaniu tej krainy szczęśliwości, którą tracimy wraz z dorosłością, dopomagają nam pewne narzędzia. Dzięki nim znajdujemy krótsze, lub dłuższe zapomnienie o swojej obecnej, niewesołej sytuacji i osiągamy dziecinny dobrostan umysłu. Narzędzia te bywają najróżniejsze. Należą do nich również tzw. używki.
Lecz tu pora na ważną konstatację, do której przez cały czas zmierzałem. Najlepszym sposobem powrotu do krainy dziecięcej szczęśliwości, jest sięgnięcie po dowcip. On nas tam przeniesie łagodnie i bez skutków ubocznych, za to bez reszty. Nieoceniony Tadeusz Boy-Żeleński stwierdził kiedyś, że: "Dowcip jest najbardziej skomplikowaną sublimacją śmiechu. Jest alkoholem duszy". Istotą treści tego stwierdzenia przyjdzie nam się jeszcze zapewne zająć. W stosownym czasie...
Jurek Ciurlok "Ecik"
HANYSY I GOROLE, ŁĄCZCIE SIĘ W UŚMIECHU
KÓNSKI Z BELE KÓND
Ornitologiczne nieporozumienie
Mały Alojzik pochwalił się w przedszkolu, że jego dziadek, stary Erwin Hukała, potrafi pięknie naśladować sowę. Pani przedszkolanka zaproponowała, by Alojzik przyprowadził dziadka, by wszystkie dzieci mogły docenić ów niezwykły talent. Alojzik zabrał więc dziadka ze sobą, nie mówiąc mu o co chodzi. Gdy Pani przedszkolanka poprosiła, by pokazał jak naśladuje sowę, dziadek wybałuszył oczy ze zdziwienia, jak szpak na widok stracha na czubku czereśniowego drzewa. Zaczął się też zarzekać, że nigdy w życiu sowy nie naśladował i wcale nie wie, jak to zrobić. Pani przedszkolanka, sądząc, że to rodzaj kokieterii ze strony dziadka, zaczęła prosić:
- Ależ, drogi panie, my bardzo prosimy. Alojzik tyle mówił o pańskich umiejętnościach naśladowania sowy... Dzieci będą przeszczęśliwe, gdy pan się zgodzi...
Lecz dziadek był niewzruszony. Przysięgał przy tym na wszystkie świętości, że sowy naśladować nie potrafi. Zdenerwowana pani przedszkolanka ofuknęła więc Alojzika:
- Jak mogłeś nas tak okłamywać i zmyślać te historie o dziadku?!
- Ja niczego nie zmyśliłem i nigdy nie kłamię! - wyrzucił z siebie oburzony tym oskarżeniem Alojzik, a następnie zwrócił się do dziadka: - Dziadku, a opowiedz tylko, jak to bawiłeś się z dziewczynami, gdy byłeś młody.
- Hu! Huuu! Hu! Hu!!! - ucieszył się dziadek na samo wspomnienie...
Bawmy się jak dzieci...
- Poczekaj, podsadzę cię - powiedział przypadkowy przechodzień do malca, usiłującego dosięgnąć guzika przy domofonie. Uniesiony w górę malec przycisnął tyle guziczków, ile mu się zmieściło pod dłonią, a następnie powiedział do swojego pomocnika:
- A teraz szybko uciekamy!
Albo jak oddorośleni...
Pewien mężczyzna, najwyraźniej całkowicie "oddoroślony" a za to "udziecinniony" jak się patrzy, wracał do domu nad ranem, około godziny trzeciej. Był niezwykle radosny i zupełnie beztroski. Stanął na swoim osiedlu pomiędzy blokami i wrzasnął ile sił w gardle:
- Luuuudzie!!!
W niektórych oknach po chwili zapłonęły światła, więc krzyknął ponownie:
- Luuuuuudzie!!!
Zapłonęło jeszcze więcej świateł, niektóre okna się otworzyły i wyjrzały z nich zaspanie twarze. Wówczas mężczyzna wykrzyknął:
- Ludzie! Ale dlaczego wy jeszcze nie śpicie?!
Godny naśladowania...
Do pewnego baru wszedł bardzo smutny mężczyzna i natychmiast ujrzał radośnie roześmianego klienta, w dodatku poruszającego się w okolicy kontuaru na czworakach. Usiłował się co prawda podnieść się na wysoki stołek barowy, ale zupełnie mu to nie wychodziło, więc nadal radośnie raczkował. Smutny mężczyzna spojrzał na niego, a potem, wskazując go palcem, rzucił do barmana:
- Poproszę to samo. Ale podwójnie...
Z NAUKOWEGO PÓNKTU WIDZENIA
Dzieciom w szkole podstawowej znana jest - a przynajmniej kiedyś była znana - tuwimowska riposta na zurzut, iż język polski "szeleści" i "syczy". Brzmi ta riposta: "Hulali po polu i pili kakao". Często słyszę, że język śląski jest twardy, chropawy i przez to niemiły dla ucha. Oto moja riposta na tak niesprawiedliwe i nieuprawnione oceny: "Kulali my balek po polu". Czyż można sobie wyobrazić język, który brzmiałby piękniej? Który byłby bardziej melodyjny? Jeśli tego mało, to służę dalszymi przykładami: "mamulka mo koło, a koło mo pana", "bulymy lauba, blank blau łóna była", "kaj kalne je niebo, leje na leluja". Może na tym poprzestanę, bo nie chcę dostarczać szlagwortów do kolejnych "hajmatowych" przebojów...
BOJTLIK Z FRASZKAMI
Przecław Smolik (1877-1947)
La pompe funebre
Światła, wieńce, sznur cugów, istna armia klechów,
Gapiów tłumy bezczelne, szum rozmów i śmiechów,
Mowy, śpiewy żałobne, uroczystość wzniosła,
Któżby myślał, że w trumnie wiodą zezwłok osła?
W MARKLOWICACH, WĄCHOCKU I GDZIE INDZIEJ...
Dlaczego w Wąchocku otwarto zagraniczny bank?
- Bo sołtys znalazł euro.
A dlaczego zaraz go zamknięto?
- Bo sołtys w drodze do banku to euro zgubił...
Na jakiej podstawie w Kłaju doszli do wniosku, że Bałtyk kiedyś sięgał aż za Niepołomice?
- Bo za jedną stodołą odkryli bardzo starą beczkę po śledziach...
Dlaczego sołtys Marklowic kupił tokarkę?
- Bo będzie wytaczał procesy tym, którzy opowiadają o nim dowcipy...
MYŚLI WIELKICH, MĄDRYCH, NIE ZAWSZE ZNANYCH...
Jeśli ktoś lubi innych lżyć i kłamliwie oczerniać, musi się liczyć z karą. No chyba, że jest politykiem...
Pyrsk!!!
Jeśli chcesz mieć dostęp do artykułów z Trybuny Górniczej, w dniu ukazania się tygodnika, zamów elektroniczną prenumeratę PREMIUM. Szczegóły: nettg.pl/premium. Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
