POLONEZA CZAS SKOŃCZYĆ!
Zaufanie między ludźmi jest niezwykle ważne dla jakiej takiej kondycji naszego współżycia. Wiedzą o tym także najróżniejszego autoramentu oszuści, którzy swoją "szemraną" profesję właśnie na zaufaniu zbudowali. I choć pełno jest ostrzeżeń przed "systemowymi" - rzec można - naciągaczami, to ciągle nie brakuje chętnych do naciągnięcia i to na najróżniejsze sposoby. Sytuacja przypomina trochę tę ze sportu wyczynowego: jeśli już jakiś rodzaj dopingu zostaje namierzony przez stosowne organa, to pojawia się nowy, nierozpoznany. Jeśli metoda "na wnuczka" stała się na tyle znana, że przytomne babcie potrafiły temu i owemu "wnuczkowi" ściągnąć na kark policję, to pojawiła się metoda "na policjanta". Zatem wyścig trwa. Bo generalnie ludzie chcą sobie wierzyć i pomagać. Być może na jednym biegunie są tacy, którzy łatwowiernie wszystkich i wszystko biorą za dobrą monetę, a na drugim - tacy, którzy przenigdy nikomu nie zaufają, ale większość stanowią tacy, co mimo ostrożności i wiedzy, zdarza się, że bywają przez różnych spryciarzy omotani.
Pewien mój przyjaciel w latach PRL-u uzbierał trochę pieniędzy i chciał się stać właścicielem motoryzacyjnego luksusu tamtych czasów, czyli auta marki Polonez. Nie było łatwo, bo funkcjonował cały system reglamentacji, a mojego przyjaciela jako żywo na żadnej liście oczekujących nie było. Lecz równolegle do systemu reglamentacji działał system "załatwiania". Powstała szczególna, nigdzie indziej nieistniejąca grupa zawodowa "załatwiaczy". Nawet w innych krajach "demoludów" takiej profesji nie było. No, może z wyjątkiem ZSRR, co by świadczyło o większych, niżby niektórzy chcieli, podobieństwach mentalnych potomków Lecha i Rusa. Bo już potomkom Czecha pomysł na oddanie się profesji "załatwiacza" przychodzi z trudem. A nad Wisłą i nad Wołgą ciągle fach ten ma się dobrze.
Wracając do mojego przyjaciela. Po przepytaniu różnych znajomych ktoś polecił mu odpowiedniego kandydata na partnera do "poloneza". Panowie się spotkali, pogadali, zrozumieli, zaufali - co jest niezbędne w takich okolicznościach - a nawet polubili. Partner do "poloneza" miał być zapisany w stosownym "karnecie balowym", czyli na odpowiedniej liście w fabryce na Żeraniu. Mój przyjaciel miał natomiast pieniądze, których nie miał jego partner. Auto w momencie zakupu miało być zapisane od razu na mojego przyjaciela, co jego partner do "poloneza", skutkiem znakomitych koneksji u prowadzących "karnet balowy" bez trudu miał załatwić z dodatkową pomocą dziennikarskiej legitymacji mojego przyjaciela.
I nadszedł ów szczęśliwy dzień. Partnerzy pojechali do stolicy odtańczyć taniec radości. Pojechała też matka mistrza ceremonii. Podróż ekspresem z Katowic sfinansował mój przyjaciel; im obojgu i sobie. Także smakowite śniadanie w restauracyjnym Warsie. Wszyscy troje, w świetnym nastroju, znaleźli się w przestronnym holu fabryki na Żeraniu i tam mój przyjaciel przekazał swojemu dobrodziejowi, mającemu spełnić jego największe motoryzacyjno-taneczne marzenie, stosowną kwotę i dokumenty. Sam został z jego matką.
Mniej więcej po dwóch godzinach oczekiwania i początkach zniecierpliwienia usłyszał od niej pytanie: "A czy pan wie, że mój syn siedział w więzieniu za oszustwa?". Reszty państwo się domyślają. Delikwenta ujęto po jakimś czasie i osądzono, ale pieniędzy nigdy nie odzyskano. Cóż... Żigolak i fordanserka za taniec też pobierają opłatę. W dodatku mojemu przyjacielowi o mało co nie przyszło płacić za hotel w Zakopanem, bo jego "dobrodziej" posłużył się nie tylko jego pieniędzmi, ale też dokumentami. Podczas rozprawy, sędzia, upewniwszy się o wyższym wykształceniu i zawodzie dziennikarza mojego przyjaciela, stwierdziła: "Proszę wybaczyć, ale sądowi trudno jest zachować należytą powagę". A Państwu?
Jurek Ciurlok "Ecik"
HANYSY I GOROLE, ŁĄCZCIE SIĘ W UŚMIECHU
Z TASZY LISTONOSZA
Wszędzie oszukują
Do PRL-owskiego baru przyszedł nieco podpity, ale jeszcze mocno spragniony obywatel. Usiadł przy barze i poprosił o setkę czystej. Barmanka, widząc, że jego kontakt z rzeczywistością nie jest całkiem klarowny, nalała do kieliszka mniej niż należało i podawszy mu, odeszła. Klient zauważył, lecz nie chciał wszczynać awantury. Chwilę się zastanowił i powiedział:
- Pani ładna, zdaje mi się, że w tym kieliszku przykleił się włos.
Barmanka wzięła kieliszek, spojrzała pod światło i odrzekła:
- Ależ to nie włos, tylko kreska, do której napełnia się kieliszek.
- Ach, co za szczęście. Dziękuję pani. To ja poproszę do tej kreski...
Przeciwieństwa
Podczas karnawałowej zabawy, wodzirej zaproponował zabawę w "zgaduj-zgadulę". Bawiono się znakomicie, tym bardziej, że zagadki stawały się coraz frywolniejsze. W pewnym momencie padło pytanie:
- No to jak nazywa się taki, co chciałby, ale nie może?
- Impotent! Oczywiście - impotent! - natychmiast padła odpowiedź.
- Dobrze. W takim razie, jak się nazywa taki, który mógłby, ale nie chce?
Zapadła cisza, przerywana pochrząkiwaniem. Zawodnicy spoglądali po sobie, wzruszając ramionami.
- A czy ktoś na sali wie? - zapytał wodzirej. Wówczas odezwała się pewna niemłoda już kobieta:
- Ja wiem, jak się taki nazywa. To po prostu swołocz i cham...
Niestosowne zachowanie
Młoda, atrakcyjna lekarka bada pewnego staruszka na oddziale geriatrycznym. W pewnym momencie, po zaledwie kilku minutach badania, stwierdza:
- Musi pan przestać się masturbować.
- Ale dlaczego? - dziwi się dziadek.
- Bo usiłuję pana przebadać...
Właściwa postawa
Pewien mężczyzna w średnim wieku pierwszy raz życiu spędził wakacje na plaży dla naturystów. Po powrocie zapytał go kolega z pracy:
- No i gadaj stary; jak tam było?
- Znakomicie! I powiem ci tylko jedno: twardo się trzymałem od samego początku...
Na basenie
- A ty chłopczyku dlaczego nie w wodzie? - pyta opiekunka grupy kolonijnej jednego z podopiecznych.
- A bo ja, proszę pani, pływać nie umiem, a sikać mi się jeszcze nie chce...
Sąsiedzka pomoc
- Sąsiedzie, nie pożyczyłby mi pan tak na dzisiaj swojego wzmacniacza i głośników?
- A co; jakaś imprezka się kroi?
- Nie, tylko choć raz na jakiś czas, koniecznie muszę być wyspany...
HIGH SOCIETY
rubryczka celebrycka
Pod znamienną datą, 1 kwietnia, tygodnik "Czas" w roku 1904 doniósł:
"Vevey, Szwajcaria; szalał tu wielki orkan. "
Następnego dnia dziennik zamieścił sprostowanie:
"Nie szalałem. Z poważaniem, Władysław Orkan".
Pewien polityk opowiadał koledze z przeciwnej partii o swoim spotkaniu z wyborcami w pewnej wsi podkarpackiej:
- Ludzie mnie tam tak serdecznie podejmowali, że dosłownie nosili mnie na rękach. A gdy młodzież urządziła mi owację, to, mówię ci, dosłownie zgłupiałem.
Kolega spojrzał w tym momencie ze współczującym uśmiechem i powiedział:
- Tak, to wiele wyjaśnia... Ale nie przejmuj się, może samo kiedyś minie...
Pewnego pisarza młodszego pokolenia, po nagrodzie otrzymanej w jednym z prasowych plebiscytów, zaproszono na spotkanie autorskie do Pen Clubu. Zażądał za to sporego honorarium. Powiedziano mu wówczas delikatnie, że takie spotkanie jest ogromnym zaszczytem, dając tym samym do zrozumienia, że żadna gratyfikacja finansowa nie wchodzi w grę. Pisarz, z charakterystyczną dla dzisiejszych czasów swobodą, odpowiedział: " Dziękuję za uznanie. Nie wiedziałem, że dla państwa spotkanie ze mną to taki wielki zaszczyt. W takim razie poproszę o podwyższenie mojego honorarium".
BOJTLIK Z FRASZKAMI
Stanisław Jerzy Lec
(1909-1966)
Zdarzenie z codzienności
Stał pozytyw i negatyw
W towarzystwie dwu alternatyw.
Potem przyszły dwa bezkompleksowe prymitywy
I zabrały z sobą te dwie alternatywy.
No i co chwila się przekonuję, że Lec nie tylko wielkim satyrykiem był, ale w dodatku - jak ów "wielki Poeta" wymieniony w gombowiczowskim "Ferdydurke" - był wieszczem...
MYŚLI WIELKICH, MĄDRYCH, NIE ZAWSZE ZNANYCH...
Milczenie bywa czasem tak głośne, że żaden hałas nie jest w stanie go zagłuszyć!
Pyrsk!!!
Jeśli chcesz mieć dostęp do artykułów z Trybuny Górniczej, w dniu ukazania się tygodnika, zamów elektroniczną prenumeratę PREMIUM. Szczegóły: nettg.pl/premium. Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
