ALLELUJA I JAZDA DO PRZODU!
Przed świętami zawsze mam problem z wyborem tematu. Żeby się trochę wpisywał w przedświąteczną atmosferę, nie będąc jednocześnie nachalnie okazjonalnym. To dość trudne, ale nie niemożliwe. Dziś jednak postanowiłem odejść od tej zasady, bo jakoś nie czuję owej przedświątecznej atmosfery. Ot tak, jakby się zbliżał zwyczajny, tylko nieco dłuższy weekend. A może się mylę? W każdym bądź razie, zapewne wielu mieszkańców naszej bajkowej krainy wyruszy w tych dniach w podróż. Zapewne spora część samochodami. A wśród nich będą też samochody służbowe.
Kilka lat temu pojawiła się zagadka: jaki samochód może jeździć bez oleju i nie wymaga żadnej konserwacji? Odpowiedź brzmiała: służbowy. Ale służbowy, służbowemu nierówny. Takie auta to mają komiwojażerowie i inne korporacyjne pospólstwo. Limuzyny prezesów, nie mówiąc o pojazdach ministerialnych, to całkiem inna bajka.
W naszym kraju jest około 2 milionów służbowych aut. Służą do najróżniejszych celów, są w różnej kondycji i przeróżnej klasy. Połowa jest własnością firm jednoosobowych. Wśród pozostałych są pojazdy ciężko pracujące, ale jest też prawdziwa arystokracja garażowa. Na tę ostatnią dmucha się i chucha, bo przecież służy ona elicie naszego społeczeństwa, którą sobie zresztą to społeczeństwo samo wybrało. Zatem niech płaci. A płaci nie mało, bo na każdego ministra w naszym rządzie przypada kilka limuzyn. Ponieważ mamy drugi po Rumunii najliczniejszy rząd w Europie, liczący prawie stu ministrów, to i aut jest stosowna liczba: ponad 300. Dla przykładu w Szwecji żaden resortowy szef nie ma służbowego pojazdu, a w Wielkiej Brytanii tylko ministrowi spraw zagranicznych takowy przysługuje. Wszystkie instytucje władzy ustawodawczej i wykonawczej, zatrudniające armię urzędników, obsługuje około 4,5 tys. limuzyn. Takiego kuriozum nie ma i nie było w żadnym Bantustanie, Szejkanacie i tym podobnych oazach nowoczesnych społeczeństw. No, ale przecież nie po to lud pracujący miast i wsi walczył o tę wolność i demokrację, żeby teraz jego wybrańcom nie było wolno z tej tak ciężko wywalczonej wolności korzystać. A że drogo? Przecież na wolność nie ma za wysokiej ceny.
Co jakiś czas słyszę, że nie można podnosić płacy zasadniczej, bo nas na to nie stać. Bo kraj jest na dorobku. Z tego samego powodu nie można podnieść kwoty dochodu wolnej od podatku. I pewnie z tego samego powodu dochody najwyższe potraktowane zostały nadzwyczaj ulgowo i mowy nie ma o wyższym ich opodatkowaniu. No przecież to nie jakieś tam bary mleczne, żeby im się z fiskusem wtarabaniać. No więc jesteśmy na dorobku, ale jednak powoli się dorabiamy. Najbiedniejszych tym dorobkiem nie ma co obejmować, bo jest ich za dużo, a dorobek za mały, to i tak nie odczują. Poza tym zmarnotrawią na pewno, przepiją... A jak do biedy już przywykli, to nie ma co przyzwyczajeń zmieniać, bo wiadomo - są drugą naturą człowieka. Zatem ten skromny dorobek trzeba lokować tam, gdzie on zostanie odpowiednio doceniony. Gdzie są osoby jego godne. No to może po jeszcze jednej limuzynie! Tak na zajączka!!! Panie i panowie z sejmu, rządu, kancelarii i najwyższych urzędów...
Jurek Ciurlok "Ecik"
HANYSY I GOROLE ŁĄCZCIE SIĘ W UŚMIECHU!
ZAGADKA
Jaki środek jest najlepszy na łysienie?
Środek głowy!
TAKIE TAM, RÓŻNE...
Nasza stała czytelniczka, pani Ewa Kucharska nadesłała nam niezwykłą humoreskę. Nie udało mi się ustalić jej autora, więc nie mogę go przedstawić. Ale z dowcipami tak jest najczęściej, że wędrując z ust do ust, jak plotka, stają się anonimowymi perłami w skarbcu ogólnoludzkiego humoru. Ponieważ czas wiosennych świąt związany jest nierozerwalnie z odradzaniem się przyrody, z nowym życiem, to ta anegdota jest bardzo na miejscu...
Pewne amerykańskie małżeństwo, w którym mężczyzna nie mógł niestety mieć dzieci, postanowiło skorzystać z usług tzw. zastępczego ojca. Po dokonaniu wszelkich niezbędnych ustaleń i formalności małżonek wyszedł na golfa, zostawiając żonę w oczekiwaniu na przybycie "specjalisty". Przypadek sprawił, że w tym samym dniu w miasteczku zjawił się objazdowy fotograf, specjalizujący się w zdjęciach dzieci. Zadzwonił do drzwi w nadziei na zarobek.
- Dzień dobry, madame, ja jestem...
- Ależ wiem, oczekiwałam pana - odpowiada kobieta i prowadzi go do środka.
- Ooo, doprawdy? - zdziwił się fotograf. - Ja, widzi pani, specjalizuję się w dzieciach...
- Wspaniale, właśnie o to chodziło mężowi i mnie - i szybko dodała spłoniona z emocji: - To gdzie zaczniemy?
- No cóż - odpowiada fotograf - myślę, że może pani zdać się zupełnie na mnie. Mam duże doświadczenie. Z reguły zaczynam w kąpieli, tak ze dwa, trzy razy... Później zwykle ze dwie pozycje na kanapie, w fotelu i z pewnością parę w łóżku. Nieraz doskonałe efekty osiąga się na dywanie w salonie... Naprawdę można się wyluzować... Nie mogę gwarantować, że wszystko będzie udane, ale jeżeli wypróbuje się kilkanaście pozycji, jeżeli strzelę z sześciu, siedmiu różnych kątów, wówczas jestem pewien, że będzie pani zadowolona z rezultatu... Musi się pani również liczyć z tym, że w tym zawodzie, podczas roboty, człowiek cały czas jest w ruchu. Kręcę się tu i tam, wchodzę i wychodzę nieraz kilkanaście razy w ciągu minuty, ale proszę mi wierzyć, że rezultaty mojej pracy rzadko zawodzą oczekiwania...
Po tej tyradzie, kobieta usiadła przy otwartym oknie, żeby zaczerpnąć nieco powietrza i schłodzić coraz bardziej rozgrzaną skórę, tymczasem nie widzący tej dziwnej reakcji na swoje słowa, dziecięcy fotograf kontynuował:
- Ha! A żeby pani widziała, jak wspaniale wyszły mi pewne bliźniaki! Zwłaszcza biorąc pod uwagę trudności, jakie ich matka robiła mi przy współpracy...
- Taka była trudna? - spytała mdlejącym głosem kobieta.
- Straszliwie! Żeby uczciwie zrobić robotę, musieliśmy pójść do parku. Ale był cyrk! Ludzie tłoczyli się dookoła ze wszystkich stron, żeby zobaczyć mnie w akcji. Trzy godziny! Proszę sobie tylko wyobrazić: trzy godziny ciężkiej fizycznej pracy! Matka cały czas się darła tak głośno, że z trudem mogłem się skoncentrować. W końcu musiałem się spieszyć, bo zaczynało się robić ciemno. Ale naprawdę się wkurzyłem, kiedy wiewiórki zaczęły mi obgryzać sprzęt...
- Sprzęt? - głos kobiety był ledwo słyszalny. - Chce pan powiedzieć, że wiewiórki naprawdę obgryzły panu... hm... sprzęt?
- He, he, he! A skądże! Połamałyby sobie zęby. Twardy jest jak hartowana stal! No cóż, jestem gotów, rozstawię tylko statyw i możemy się zabierać do roboty.
- Statyw?
- No a jakże? Muszę na czymś oprzeć tę armatę. Za ciężka jest, żeby ją stale nosić... Proszę pani! Proszę pani! Jasna cholera! ZEMDLAŁA!!!
Z TASZY LISTONOSZA
Wielkoczwartkowo...
Po ostatniej wieczerzy apostoł Paweł zagaduje apostoła Piotra:
- Piotrze, taka wspaniała wieczerza, stoły suto zastawione. To pewnie musiało być bardzo kosztowne. Skąd mieliśmy na to pieniądze?
- Dokładnie to nie wiem, ale podobno Judasz coś sprzedał...
O zwierzątkach dużych i małych
Idzie niedźwiedź przez las i spotyka jeża, który coś tam sobie podjada. Niedźwiedź się pyta: - Co jesz?
Jeż na to: - Co niedźwiedź?
Niedźwiedź, zaskoczony, poskrobał się po łbie, ale zrozumiał, że jeż nie zrozumiał, więc pyta inaczej: - Co jesz, jeżyku?
A jeż na to: - Co niedźwiedź misiu???
Zapraszamy w gości
Maryjka, żona Masztalskiego, wróciła z miasta do domu i od progu zawołała z przejęciem:
- Żelozkowo je na diycie!!!
- Co ty niy powiysz? - zainteresował się Masztalski. - To może by my ich tak w tym roku zaprosili do nos na świynta???
MIĘDZY NAMI, BLONDYNKAMI
Wzdłuż górskiej hali, na której pewien baca pasł owce, biegła droga. Nadjechał nią elegancki samochód, zatrzymał się, wysiadła z niego elegancka brunetka i zwróciła się do pasterza:
- Baco, jeśli zgadnę ile macie owieczek, to dacie mi jedną?
- A dóm - zgodził się baca, nie wierząc w trafność odpowiedzi.
Pani spojrzała na kierdelek owiec i wypaliła:
- 174 sztuki!
- Zgodzo sie - odparł zdziwiony baca. Co było robić? Pani zabrała zwierzątko do auta i już miała ruszyć, ale baca podleciał i zawołał:
- Pani, pani!!! A jak jo zgodnym, jaki je prawdziwy kolor waszych włosów, to uoddocie mi gadzine???
Pani już Siedzi w samochodzie gotowa do odjazdu. - Chciałam ją mieć, jako świąteczną maskotkę, ale niech będzie...
- Tóż wyście, pani, sóm blondynka. Boście se niy wziyni uowieczki, ino uowczarka...
MYŚLI WIELKICH, MĄDRYCH, NIE ZAWSZE ZNANYCH...
Pchła jest stokroć gorsza od wyrzutów sumienia, bo te ostatnie potrafią przynajmniej sen uszanować.
Pyrsk!!!
Przypominam adresy: ecik.gornicza@gmail.com
Trybuna Górnicza "Ecik", ul. Kościuszki 30, 40-048 Katowice
Jeśli chcesz mieć dostęp do artykułów z Trybuny Górniczej, w dniu ukazania się tygodnika, zamów elektroniczną prenumeratę PREMIUM. Szczegóły: nettg.pl/premium. Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
