W historii koksownia ożywała już wiele razy

Rozmowa z ZYGMUNTEM NEUMANNEM, dyrektorem Koksowni Dębieńsko

W Dębieńsku całe pokolenia żyją ze starej koksowni...

Przed rokiem właśnie obchodziliśmy stulecie. Koksownia była zawsze ściśle związana z miejscową kopalnią, która dostarczała wysokiej jakości węgla koksującego. Na początku wieku, w latach kryzysu, tylko dochody koksowni ratowały kopalnię. Pod koniec II wojny światowej zakład był praktycznie zniszczony intensywną eksploatacją. Dzięki miejscowym pracownikom uratowano go. W historii wielokrotnie powtarzało się, że koksownia była bliska zamknięcia, a mimo to ożywała. Lata 1999-2003 były również trudnym okresem ze względu na rosnące zapasy niesprzedanego koksu. W tym okresie zostały zamknięte dwie koksownie wchodzące w skład Kombinatu Koksochemicznego Zabrze SA, tj. Koksownia Knurów i Koksownia Makoszowy. Nasz zakład przetrwał tamten okres do nadejścia koniunktury na koks i dzięki temu pracujemy do dzisiaj.

Przetrwaliście jako nieliczni, lecz po załodze nie widać popłochu.

Kiedyś w Kombinacie Koksochemicznym Zabrze koksowni rzeczywiście było dużo. W miarę spadku popytu wyłączano kolejne, ale nigdy nie było zwolnień grupowych, bo pracowników zagospodarowywano w pozostałych. Stąd dużo u nas ludzi np. z Koksowni Knurów (zamkniętej w 2000 r.), Koksowni Gliwice (1990 r.), z Makoszów (2001 r.). Bywało, że mieliśmy nawet 70-80 osób ponad stan, uruchamiano zasiłki, przejścia emerytalne. Dzisiaj w dalszym ciągu pracują w koksowni pracownicy ze zlikwidowanych zakładów, jednak trzon załogi stanowią mieszkańcy okolicznych miejscowości, żywo zainteresowani przyszłością zakładu.