JESZCZE JEDEN BETONOWY NOWY...
Nie, nie o budownictwie, nie o przodownikach pracy z minionej epoki chcę pisać w tym odświętnym numerze Trybuny, choć zamierzony temat bardzo z tamtymi czasy i faktami koresponduje. Ale po kolei...
Poruszyło mnie ostatnio kilka spraw. Np. to, że w Bielsku produkuje się znakomite szybowce. Tzn. właściwie nie powinno mnie, starego dziennikarza, poruszać to w żadnej mierze, gdyż szybowce w nieodległej przeszłości były jedną z bielskich specjalności i eksportowych szlagierów na równi z wełnami i maszynami włókienniczymi tudzież Bolkiem i Lolkiem oraz Reksiem z Baltazarem Gąbką. Jednakże gdy niesłuszny ustrój zmieniliśmy sobie na słuszny, niewłaściwą gospodarkę na właściwą, wszystko to okazało się niepotrzebnym balastem, nadającym się do wysłania w kosmiczny niebyt, co też uczyniono. Żadna wojna nie zrobiła takich "porządków" w gospodarce, jak restrukturyzacja. Ku rozpaczy reformatorów nie do końca udało się to w górnictwie i hutnictwie, co niewątpliwie psuje obraz odnowionej, rzec można: "wysprzątanej" ojczyzny. Wysprzątanej z brudów minionej epoki. I oto nagle okazuje się, że jednak taka np. produkcja szybowców i kilku innych produktów jest czymś korzystnym. Podobnie jak kopanie węgla. Może dlatego, że teraz są po temu właściwe okoliczności?
Zostawmy te inne produkty, zajmijmy się węglem. Są tacy, którzy mówią, że to jest jednak nasze bogactwo. No po prostu własnym uszom nie wierzę! I to ekonomiści. Może są skażeni dawnymi czasami - pomyślałem sobie. Ale gdy usłyszałem, że Czesi doszli do wniosku, że nieopłacalna ponoć Silesia może przynieść zyski, no to mnie "zamurowało". No, nic - myślę, sam siebie uspokajając - pewnie się nie znają na tym tak, jak nasi specjaliści, i nie wiedzą, że to wszystko trzeba zlikwidować. Tak jak ten Hindus, który nie rozumie, że huta Katowice to relikt nadający się tylko do rozbiórki i w tej niewiedzy nadal zarabia na produkowanej tam stali.
Jednak to nie koniec. Cały mój starannie poukładany obraz zasad współczesnego gospodarowania w naszym ukochanym kraju ostatecznie zburzyła informacja o planach ponownego uruchomienia kopalni Siersza. Przecież świeżo mam w pamięci dywagacje o jej kompletnej nierentowności, o kiepskim węglu itd., itp. W tym momencie pomyślałem, że w tej budowie nowego porządku - nareszcie właściwego, nie ekonomia, lecz coś zupełnie innego było najważniejsze. Chodziło o narodowe pryncypia. Duszę narodu. Po prostu Polak musi co jakiś czas coś odbudować. W 1918 odbudowywał. W 1945 odbudowywał - tyle że niewłaściwie (zatem w zwrotnych punktach swojej historii). No to w 1990 tym bardziej powinien. A ponieważ wszystko stało, to trzeba to było zburzyć, żeby teraz zacząć odbudowywać.
Zatem, kochana braci górnicza, być może przed Wami szczęsny czas. Może nie tylko przed tymi od węgla, ale i tymi od siarki, rudy żelaza i niklu... Choć z drugiej strony... Zacząłem od piosenki, a przypomniała mi się teraz inna: "Co by tu jeszcze spieprzyć, panowie...". Eee! Może jednak to, co było do spieprzenia, już spieprzyli, a przed nami radosny czas odbudowy!
Jurek Ciurlok "Ecik"
PS
Kochane hajery, gwarki, bergmóny, ślepry, sztajgry, dyrechtory i przóntaczki - kochane Górniki! Niech Wóm sie dobrze darzi w dóma i w robocie. Niech Wóm niy braknie dobrego zdrowio i pinióndzów. Śzczynś Boże!
WICE Z GRUBY
BHP głupolu, BHP!
Było, to bardzo dawno temu. W "szewski poniedziałek" pewien nieostrożny górnik wpadł do szybu wentylacyjnego. Ujrzał to jego kolega, podbiegł do krawędzi i wrzasnął w głąb czeluści:
- Rudik!!! Jestżeś tam???!!!
- Jestżech... - odpowiedział mu stłumiony głos kolegi.
- A stało ci się co???!!!
- Niy...
- To wyłaź!!!
- Ni moga...
- Czamu???!!!
- Bo jeszcze lecaaaaa...
Awans
W czasach, gdy do kopalń przyjmowano niezliczone rzesze nowych pracowników, zgłosił się w dziale kadr młody chłopak przybyły z daleka, wyrażając chęć podjęcia pracy na dole. Urzędniczka dała mu kwestionariusz do wypełnienia i wówczas okazało się, że kandydat na górnika jest kompletnym analfabetą.
- Nie możemy przyjąć kogoś, kto nie potrafi przeczytać nawet tabliczki ostrzegającej przed wysokim napięciem! - wykrzyknęła kadrowa i chłopak odszedł jak niepyszny.
Minęło wiele lat. Pod jeden ze sklepów z drogą biżuterią w Warszawie podjechała limuzyna - z tych najdroższych. Kierowca otworzył drzwi i wysiadł niezbyt gustownie, ale drogo odziany mężczyzna - na oko górne pozycje listy najbogatszych Polaków. Wszedł do sklepu i bez zastanowienia kupił diamentową kolię - najdroższą, jaka była, do tego podobny diadem, kilka pierścionków i kilka par kolczyków, niezwykłej urody broszę wysadzaną różnokolorowymi diamentami, szafirami i rubinami, kilka par diamentowych spinek do męskich koszul, parę sygnetów z brylantami i na koniec złotego smoka ze szmaragdami. Kazał to wszystko odpowiednio zapakować i podał kartę kredytową do zapłaty. Kasjer poprosił go o podpis na kwicie i wówczas ów mężczyzna zasmucił się, a po chwili powiedział:
- Nie podpiszę, bo nie potrafię. Gdybym potrafił, to 30 lat temu zostałbym górnikiem, a tak, to muszę się z biznesem użerać...
Żeby język giętki...
Jedyn górnik uodbywoł (karmił) swoje króliki w niedziela przed połedniym. Uoroz ujrzoł daleko na dródze swojigo sztajgra, kiery we galowym mundurze szeł do kościoła. "Jezusicku! Sztajger pódzie kole moji chałpy" - pomyśloł se górnik ze wzruszyniym tak wielgim, że płaczki (łzy) cisły mu sie do uoczów. "Jakby go tu zagodać (zagadnąć), coby stanył na chwila i zy mnóm pogodoł? Dyć to zoca pierónowy dló mie. Ale co by mu tu pedzieć?" - zastanawiał się górnik. A jak tak myśloł, to sztajger był coroz bliżyj. A tu nic móndrego na myśl niy chciało chopu przijść. "Jezuryny, przyńdzie i niy pogodo! Niy pogodo! Co by tu zagodać? Co by tu zagodać?". A sztajger już dochodził ku płotowi, już był prosto króliczorza... I uoroz biydnego górnika uoświyciło. Nojpoważnij, jak poradził, pedzioł:
- Szczynść Boże, panie sztajger. Widza, co do kościoła idziecie?
- Szczynść Boże. Nó dyć do kościoła ida, aże do kościoła...
- Ale wiycie co: jeszcze mocie dużo, czasu... To bydźcie tak dobrzi, a przidźcie sam na plac, bo chciołbych wos moim królikóm pokozać...
W WĄCHOCKU, MARKLOWICACH I GDZIE INDZIEJ
Dlaczego sołtys z Wąchocka
zawiózł węgiel do banku?
Bo się dowiedział, że węgiel
to czarne złoto...
PRZYSŁOWIA I POWIEDZONKA
Kosztowne obiady wiedóm na dziady - nawet te barbórkowe.
Kowolowi kuźnia gorzała, a niy poszeł od obiadu, zanim niy skończył - bo koniec wieńczy dzieło (albo właściciela).
Król daleko, Pón Bóczek wysoko - czyli hulaj dusza, piekła nie ma.
Ksiyndzu i do lasa prziniesóm - oj tak, tak.
Ksiynżymi głowami je dróga do piekła wyłożóno - no któż to takie rzeczy kiedyś wymyślał?
Kto chce furmanić, musi drógi niy ganić - cóż, kiedy tak lubimy narzekać.
FRYWOLNOŚĆ JEST SOLĄ DOWCIPU
Jedyn starzik jeździł po dómach z wónglnym, kiery zbiyroł na hołdzie. Mioł cetnorowy wózyczek i za dziyń ze dwa, trzi razy poradził uobrócić. Kieregoś dnia wóngiel kupiła dość modo i dość gryfno frelka.
- A cóż byście tyż to chcieli za tyn towor? - spytała sie starzika, jak wóngiel już był wysuty na plac. Starzik wejrzał na nia i mu uoroz gupie myśli prziszły, tóż pedzioł:
- Jakbyście tak mi dała sie wyłonacyć... To żodnych piyniyndzy bych już niy chcioł.
- Czasy ciynżkie - pomyślała dziołcha - a tego przeca mi niy ubydzie, nó i cóż tam taki stary... To jeszcze dobry uczynek mieć byda...
Zgodziła sie. Tóż poszli za szopka, dziołcha dźwigła kiecka i sie leko wypiyna, starzik wejrzoł, potym przejechoł palcym po tyj jeji "afie", tym samym palcym uotar se uoczy i pedzioł:
- Nó i czego uoczka chciały,
to uoczka dostały...
MYŚLI WIELKICH, MĄDRYCH, NIE ZAWSZE ZNANYCH
Ciężka praca nigdy nikogo nie zabiła. Ale po co dawać jej szansę?
Pyrsk!!!
Jeśli chcesz mieć dostęp do artykułów z Trybuny Górniczej, w dniu ukazania się tygodnika, zamów elektroniczną prenumeratę PREMIUM. Szczegóły: nettg.pl/premium. Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
