Czy za siedem miesięcy będziemy drugą Grecją? Czy powtórzymy scenariusz, jaki przeżywa to państwo i jego społeczeństwo, "wpuszczone" w unijny eksperyment, który w największym skrócie polegał na tym, że nie liczono się z realnymi możliwościami tej małej przecież gospodarki i recesją, która trawiła ją od kilku lat, a jedyną pomoc jaką niosła "solidarna" Unia Europejska były kolejne pożyczki? Tak jakby nagle zaczęły obowiązywać inne zasady ekonomii, w której kraj o coraz niższych dochodach mógł gwarantować jakimś cudownym sposobem zwrot tak horrendalnych pożyczek...
Polska ma jeszcze 7 miesięcy, aby powstrzymać powtórkę greckiego scenariusza i nie pozwolić UE na zniszczenie naszej gospodarki w kolejnym eksperymencie, tym razem w formie umowy handlowej zwanej pakietem energetyczno-klimatycznym. Ozdobnik w postaci przymiotnika klimatyczny kruszy się coraz bardziej pod naporem kolejnych klęsk Konferencji Klimatycznych Organizacji Narodów Zjednoczonych i postawy największych emitentów CO2, odpowiedzialnych za 90 procent światowej emisji tego gazu.
Doktryna ponad wszystko
Unia trwa jednak w swym dogmatycznym zakleszczeniu, a mówiąc bez ogródek - zakłamaniu, bo przecież od dawna wiadomo, że nie o klimat tutaj chodzi. Pojawiają się wprawdzie pierwsze rysy na doktrynalnym monolicie, jak choćby w sprawie CCS (technologii ujmowania CO2), forsowanej do tej pory z typową arogancją technokratów. Ten sztandarowy produkt redukcyjnej części pakietu nie sprawdza się jednak w obsadzonej roli, co może być dobrym znakiem dla wyhamowania redukcyjnego odlotu UE, która pędzi w swych ambicjach niczym pociąg bez maszynisty.
Jaki bowiem wpływ na globalne ocieplenie ma 1. procentowy udział Polski w światowej emisji CO2, a nawet 10. procentowy całej UE, skoro cała "reszta świata" odpowiedzialna za 90. procent globalnej emisji tego gazu, nie wzięła na siebie ŻADNYCH zobowiązań redukcyjnych, a na konferencji w Durbanie oświadczyła jedynie, bardzo dyplomatycznie, że zrobi to w roku 2015...
Mimo tego, Polska za sprawą podpisanego w roku 2008 pakietu, będzie od 1 stycznia 2013 roku (jeśli nic nie zmieni się w tej sprawie) obiektem drugiego wielkiego eksperymentu UE i według wielu prognoz może - w imię obrony globalnego klimatu - powtórzyć dramat, który zwany jest już grecka tragedią.
Kryzys finansowy wkracza właśnie w akt drugi, wyniki wyborów w kolejnych państwa pokazują, że społeczeństwa tracą cierpliwość i mogą wybrać nawet tak jak w Serbii, a nam za kilka miesięcy grozi wprowadzenie w życie umowy, której redukcyjna część spowoduje w Polsce skutki podobne do demolki w Grecji. Doktrynerskie postawy europejskich polityków, także naszego rządu, gotowego w imię poprawności politycznej narazić naszą gospodarkę na poważne wstrząsy - i to w okresie drugiej fazy kryzysu finansowego - budzi zasadnicze pytania o zdolność racjonalnej oceny sytuacji całej Europy i naszego kraju.
Czarny scenariusz
Dobitnie i bardzo precyzyjnie przedstawił go na ostatnim Europejskim Kongresie Gospodarczym Herbert Gabryś, były wiceminister gospodarki, obecnie szef komitetu ds. polityki klimatycznej UE w Krajowej Izbie Gospodarczej. Jego wystąpienie było kolejną próbą dotarcia do świadomości rządzących z prognozą zawartą w raporcie KIG, a przedstawioną w marcu br.
Czytelników ciekawych kosztów (wielkich, bo zbliżonych - w sumie do 100 mld zł) odsyłam do wypowiedzi byłego ministra dla portalu górniczego nettg.pl (Unijna polityka klimatyczna zniszczy polską gospodarkę) i do samego raportu KIG. Ja zatrzymam się przy najmniej spektakularnej części strat, których bezsens w połączeniu z kosztami jest szczególnie oburzający.
"Niezależnie od wyznaczonych i przytoczonych (...) skutków kosztowych polityki klimatycznej na produkcję przemysłową w Polsce, należy też wskazać, na dużą złożoność i niejasność zasad przydzielania uprawnień do emisji w ramach już wdrożonych regulacji prawnych, dotyczących systemu handlu emisjami (EU ETS) (...)Są one źródłem dodatkowych - nie ujętych w analizach kosztów związanych z działaniami podejmowanymi na poziomie przedsiębiorstw, administracji rządowej, firm doradczych i instytucji finansowych. Koszty różnego rodzaju analiz, opracowań, działań administracyjnych a także koszty dodatkowego ryzyka związane z tymi niejasnymi regulacjami stanowią ogromne obciążenie dla całej gospodarki.
Obciążenia te wynikają zarówno z ponoszonych bezpośrednich kosztów wymuszonych działań jak i utraty korzyści ze skierowania wysoko kwalifikowanych specjalistów do rozwiązywania innych, rzeczywistych problemów zamiast rozwiązywania problemów generowaną przez złożone, nieprecyzyjne, nadmiernie zbiurokratyzowane regulacje prawne, które bardzo poważnie, a czasem wręcz drastycznie ingerują w działalność przedsiębiorstw i ich pozycje konkurencyjność."
W grudniu ub. roku Europol ocenił już "koszt ryzyka" na 5 mld euro strat, jakie poniosły kraje Europy z powodu nadużyć i oszustw w handlu emisjami CO2. A korupcja to tylko skrawek ogromnych kosztów jałowego, czyli bezproduktywnego działania całej armii urzędników, będących "specjalnością domu" zwanego Unią Europejską.
Za to wszystko ma zapłacić nasze społeczeństwo, którego 30 proc. pracujących żyje - według ostatnich badań - w ubóstwie. Jeśli dodamy do tego obrazu ponad 2 mln bezrobotnych Polaków, to pozostaje życzyć naszym politykom, odpowiedzialnym za ten nieuczciwy i niszczycielski pakiet, dobrej zabawy na Euro 2012... Bo później będzie już wszystkim coraz mniej wesoło...
Jeżeli chcesz codziennie otrzymywać informacje o aktualnych publikacjach ukazujących się na portalu netTG.pl Gospodarka i Ludzie, zapisz się do newslettera.
